Και τώρα τι κάνουμε;

γράφει η Ζωή Χατζηθωμά

Η ζωή τρέχει, η ζωή είναι άδικη, η ζωή μας αγαπάει... όπως και να ’χει να ’μαστε ζωηροί και δραστήριοι και στο 2019.
Νέα χρονιά, και τώρα τι κάνουμε;

Προχωράμε, μάνα μου, όπως μπορεί ο καθένας: άλλος θα κολυμπήσει, άλλος θα λακίσει, άλλος θα συρθεί σαν το σκουλήκι, άλλος θα παλέψει με το κεφάλι ψηλά. Ό,τι μπορεί ο καθένας, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε επειδή είμαστε στην ίδια χώρα έχουμε και κοινή πορεία ή χαρακτηριστικά.

Εντάξει, είμαστε Έλληνες, καμάρια μου, αλλά στη χώρα αυτή γεννήθηκε ο Λεωνίδας και ο Περικλής, γεννήθηκε και ο Εφιάλτης. Γεννήθηκε ο παππούς της Μαρίας που ήταν αντάρτης, γεννήθηκε και ο θείος του Γιώργου που φόραγε μια ωραία κουκούλα, τελευταία λέξη της μοδός την περίοδο... να δεις πότε ήταν; Τι σημασία έχει; Η κουκούλα δεν έχει ημερομηνία, ούτε και ημερομηνία λήξης και είναι πάντα επίκαιρη.

Και ύστερα; Και ύστερα και ύστερα... μα δεν υπάρχει ύστερα και τα ύστερα του κόσμου, από τον θείο του Γιώργου ήρθαν κάποιοι με πτυχία και μεταπτυχιακά μεγατόνων και περγαμηνές και ελιτίστικες ιδέες και δε συμμαζεύεται και έπιασαν τη ζωή από τα... μαλλιά και ξεμάλλιασαν και βίασαν την αξιοπρέπειά μας και μια χώρα ολόκληρη και πεινάσαμε και ρημαχτήκαμε και ποιος το λέει ότι ο πόλεμος έχει πάντα την ίδια μορφή;

Και να δεις μέρες χρονιάρες αυτή η @@@μνήμη μου, κουνιστή, λυγιστή ,επιλεκτική και μεροληπτική, πάντα θυμάται τους φίλους και συγγενείς που έφυγαν κάποια παλιότερα Χριστούγεννα, γιατί δεν ήταν στους λίγους και γιατί δεν μπόρεσαν. Τι έμεινε από εκείνους; Ένα τηλεφώνημα μέσα στην άγρια νύχτα σαν πυροβολισμός και ένα ωραίο χαμόγελο σε μια κορνίζα. Και ένα δάγκωμα στο δικό μας στομάχι κάθε φορά που… Άσ’τα να πάνε, μην τα σκαλίζεις, κάποιοι μπέρδεψαν την αριστεία με την αριστοκρατία και τα γένια με τα χτένια... και…

Μπέρδεψαν;...

Να όμως που η ζωή δε μας ρωτά και μας τραβά το αυτί σαν αυστηρός δάσκαλος και μας λέει να πάμε παρακάτω και να φτιάξουμε ωραίους ανθρώπους που θα κάνουν αυτό τον κόσμο λίγο καλύτερο. Χωρίς αρρωστημένα αφηγήματα, που κρύβουν απανθρωπιά και μίσος για τον διπλανό τους, χωρίς μικροψυχία, μικροσυμφέροντα και μικροπολιτικές και μακριά από ακραίες μορφές βίας, ακροδεξιές και φασιστικές ιδέες.

Ο κόσμος αυτός πρέπει και οφείλει να προχωρήσει, αλλά με ωραίους ανθρώπους και ωραίες ιδέες. Με μόρφωση, με Παιδεία και πολιτισμό. Με ανοιχτές αγκαλιές και ανοιχτές καρδιές. Με ανθρώπους που θα ταξιδεύουν και θα νιώθουν ίδιοι και ίσοι με όλους. Με ανθρώπους που δε φοβούνται να αγκαλιάσουν, να μιλήσουν, να εκφραστούν και να εκτεθούν.

Δε βρήκα τίποτα έτοιμο, ούτε από γονείς, ούτε από παππούδες, ούτε είμαι από τζάκι, αλλά μεγάλωσα με τον παππού και τη γιαγιά και μου έψηναν κάστανα στο δικό μας ταπεινό τζάκι.

Με έμαθαν όμως να αγωνίζομαι, να αγαπώ τους ανθρώπους και να τους εμπιστεύομαι, ακόμη και όταν με απογοητεύουν. Και πάντα να ψάχνω τα διαμάντια μέσα στα σκουπίδια. Και να πονάω με τον πόνο του γείτονα και να τρέχω να βοηθήσω και να ξενυχτάω στο προσκέφαλο ενός αρρώστου. Και να είμαι παρούσα όπου υπάρχουν αδικίες και ανισότητες κοινωνικές. Είναι χρέος μου και τέλος... Με μεγάλωσαν ωραίοι άνθρωποι!

Η προίκα μου και τα παράσημά μου!…

Πάμε ένα ταξίδι τώρα;
Στην εκκλησία ενός χωριού σε νησί των Κυκλάδων Μ. Παρασκευή πριν δυο χρόνια: ζευγάρι ηλικιωμένων προσκυνούν τον Επιτάφιο, εκείνος να τη βοηθά να ανάψει κερί και αυτή αφήνει πασχαλιές στα πόδια του Χριστού. Δακρύζει. Μαζί της κι εγώ. Δεν αντέχεται τόση πληρότητα, Θεέ μου, θα εκραγεί η καρδιά!

Είναι η δική τους και η δική μας αριστεία, είναι η ελπίδα που δε θα σβήσει τελικά!