Όταν η εμπάθεια γίνεται εμμονή και μονομανία

γράφει ο Νίκος Χατζηγιαννάκης

Κάποιοι με αριστερές καταβολές τις περιφέρουν σαν τίτλο ευγενείας, ενίοτε τις κάνουν και επάγγελμα.

Κάποιοι άλλοι γλυκοκοίταξαν ένα φεγγάρι την Αριστερά και έκτοτε νοιώθουν ιδιοκτήτες, ερμηνευτές και τιμητές της. Άλλοι χώθηκαν μέχρι τα μπούνια στα άδυτά της κι ύστερα αποτραβήχτηκαν κουρασμένοι ή τσαλακωμένοι από τις παιδικές της αρρώστιες, φτύνοντας εκεί που άλλοτε έπιναν.

Άλλοι δεν την αγάπησαν μήτε την άγγιξαν ποτέ, μα έχουν το θράσος να επικαλούνται τις αξίες της για να αποδείξουν την «προδοσία» των ηγετών της.
Άλλοι πάλι, αυτόκλητοι «επαναστάτες», «αντισυστημικοί» και «τιμωροί» δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, πετώντας οργισμένες ρουκέτες κρότου λάμψης και χλευάζοντας όσους τσαλαβουτούν στο βούρκο να τον καθαρίσουν.

Κοινό στοιχείο όλων αυτών το μένος κατά της Αριστεράς, ειδικά της κυβερνώσας, η φλύαρη, ανέξοδη και ασταμάτητη λαθολογία.
 
Εχθρός ο κοντινός τους, ο πρώην σύντροφός τους, αυτός που πορεύτηκε μαζί τους πολλά χρόνια με κοινά όνειρα κάτω από ίδια λάβαρα.
Αυτός που και σήμερα συμμερίζεται την πίκρα και τις διαψεύσεις τους (μερικές είναι και δικές του), κρατώντας χαμηλούς τόνους.
Δεν βαριέστε, αυτοί απτόητοι στο σκληρό μπραντ εφέρ.
Στο πυρ το εξώτερο οι συναγωνιστές τους που ξάφνου, απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, «αλλαξοπίστησαν» και κατάντησαν «κομματόσκυλα» και «λακέδες» του συστήματος.
Στα τσακίδια αυτή η δήθεν Αριστερά που τους «πρόδωσε», μετατρέποντας το όχι σε ναι, κι ό,τι θέλει ας βρέξει.
Ανάθεμα κι αν θα κατέληγαν ποτέ τι θα έκαναν αυτοί με το ΟΧΙ στο χέρι, καθώς καθένας τους ογκόλιθος αυθεντίας, πού να χωρέσουν μαζί τόσοι υποκειμενισμοί;
Αποκορύφωμα αυτής της μονομανίας οι τραμπουκισμοί σε βάρος ασπρομάλληδων αγωνιστών κατά της χούντας, που στέναξαν στις φυλακές και εξορίες κι ακόμα φέρνουν τα σημάδια βασανιστηρίων.
Πού να καταλάβουν αυτοί οι ακατέργαστοι, ανάγωγοι και θρασύδειλοι, πως έτσι ξεπέφτουν στο έσχατο σημείο αυτοεξευτελισμού;

Θα έβγαζε κανένας το καπέλο στους τιμητές κάθε λογής αν, βυθισμένοι στις φαντασιώσεις τους, ξέκοβαν από τα γήινα και υλικά.
Έλα όμως που νοιάζονται και παρανοιάζονται για τους μισθούς και τις συντάξεις, την ανεργία, το μέλλον των παιδιών τους και το κοινωνικό κράτος.
Ποιοι περιμένουν να τους λύσουν αυτά τα πρακτικά προβλήματα, οι καθόλα σεβαστές και χρήσιμες λέσχες συζητήσεων, τα φιλολογικά γκαλά, η θεραπαινίδα τέχνη ή η πολυθρόνα του ψυχαναλυτή;
Ή μήπως οι κομματικές παρελάσεις, οι διασπάσεις επί διασπάσεων, οι ντεμέκ «ακτιβισμοί» για τα δελτία των 8, τα φλύαρα μανιφέστα, τα καπελώματα, οι τραμπουκισμοί, τα μολότωφ, το τυφλό ξέσπασμα κατά πάντων, η άρνηση σε όλα, το ιντερνετικό υβρεολόγιο;

Την αντίφασή τους αυτή αρκετοί προσπαθούν να καλύψουν με τρία ιδεολογήματα παλιάς κοπής.

Πρώτο, τη λύση θα δώσουν όχι τα κόμματα αλλά οι από κάτω, τα υποτελή στρώματα που κάποια στιγμή, άδηλο πότε, σ’ ένα οίστρο επαναστατικότητας θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.
Ξεχνούν τόσο εύκολα ότι τα σκόρπια κοινωνικά αιτήματα, με όση ένταση κι αν εκδηλώνονται, δεν αλλάζουν το ρου της ιστορίας (συχνά τη γυρίζουν πίσω), αν δεν συναρθρώνονται και ενοποιούνται σ’ ένα συνολικό πολιτικό σχέδιο που υλοποιείται από ένα προοδευτικό κόμμα, αναντικατάστατο εργαλείο της όποιας δημοκρατίας.

Δεύτερο, τα προβλήματα θα λυθούν αυτόματα και μαγικά με την κατάργηση του καπιταλισμού και την αντικατάστασή του από ένα σοσιαλισμό σταλινικού τύπου που, όπου εφαρμόστηκε, έπεσε σαν χάρτινος πύργος.

Τρίτο, προτείνεται η κλασσική λύση ν’ αλλάξουμε πρώτα εμείς για να αλλάξουμε τον κόσμο. Αυτονόητο το επιχείρημα στη βάση του.

Μέχρι όμως να φωτιστεί το πόπολο να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, μέχρι να εξανθρωπιστεί ή να καταργηθεί ο καπιταλισμός, μέχρι να αναμορφωθεί μέσα του ο άνθρωπος, τι κάνουμε, ασυμβίβαστοι αγωνιστές μου;
Αφήνουμε το τρένο με σπασμένα φρένα να μας πάει ντουγρού στο γκρεμό;
Μας είμαι αδιάφορος ένας μηχανοδηγός που αντί να γκαζώνει θα φρενάρει, καθυστερώντας έστω το γκρεμοτσάκισμα;
Παρατάμε την κουτσή δημοκρατία στα χέρια αυτών που την ευτέλισαν και ευτελίζουν;
Ή , για να χαριτολογήσω, ξεδιπλώνουμε πανό και προχωρούμε πάνω κάτω για να ξεμουδιάζουμε, μια που είμαστε της δράσης και της πάλης;
Ερωτήματα πολυτελείας για τους αιθεροβάμονες και εμπαθείς της κατηγορίας αυτής.

Ας παραδεχτούν τουλάχιστον ντόμπρα και τίμια την ήττα τους, την απόσυρση στα ατομικά τους καταφύγια και γαία πυρί μειχθήτω.
Ας ομολογήσουν μερικοί ότι διάβηκαν τον Ρουβίκωνα, περνώντας, συνειδητά ή ασυνείδητα, στην αντίπερα όχθη εκείνων που κάποτε κατάγγελναν και σήμερα σιωπούν.
Ας τολμήσουν να πουν ανοιχτά, δεν μας νοιάζει η βαρβαρότητα, ο σκοταδισμός και η ακροδεξιά που καλπάζει παντού, φτάνει να συντριβεί η «μεταλλαγμένη» Αριστερά που δεν μας πήγε στον παράδεισο.
Να ξέρουν όμως. Όταν το αντί γίνεται εμμονή, άτομα φτιάχνει εμπαθή. Όσοι λιάζονται αμέριμνα ή φλυαρούν περί διαγραμμάτων, όταν δίπλα τους συνωμοτεί η σκληρή πραγματικότητα, είναι ανιστόρητοι και αναλφάβητοι πολίτες.
Κρυφτούλι με την ιστορία (που δεν επαναλαμβάνεται πάντα σαν φάρσα) δεν ταιριάζει σε σκεπτόμενους πολίτες.
Η ελιτίστικη και αφ’ υψηλού θέαση των γεγονότων, μπορεί να είναι μια εξηγήσιμη στάση θεών, βασιλιάδων και εισαγγελέων, όχι πάντως αριστερών.

Οι αριστεροί δε χαζεύουν την τρυπούλα της βελόνας, ορμούν ενωμένοι στο καμίνι να σβήσουν τη φωτιά, γνωρίζοντας ότι μπορεί να βγουν καψαλισμένοι ή βαριά εγκαυματίες.
Προπάντων όμως κατέχουν το όπλο του ορθολογισμού και της διαλεκτικής, οσμίζονται τα μελλούμενα και ξέρουν πιότερο από όλους να ξεχωρίζουν το μείζον από το έλασσον, το γενικό από το μερικό, τα προτάγματα και διακυβεύματα κάθε εποχής, σταθμίζοντας τα δεδομένα και παρεμβαίνοντας στο παρόν, όχι ατενίζοντας το αόρατο μακρινό μέλλον με βλέμμα απλανές.
Όλα τα υπόλοιπα είναι έπεα πτερόεντα, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε και ζήσε Μάη να φας τριφύλλι.