Εύκολα όλα τα ρίχνεις στο σωρό, δύσκολα ξεσκαρτάρεις

γράφει ο Νίκος Χατζηγιαννάκης

Στην πολιτική υπάρχουν πολλοί τρόποι να ξεχωρίσεις πολιτικούς και πολιτικές.

Ένας πρώτος αλάνθαστος τρόπος είναι να γνωρίζεις το έργο μιας κυβέρνησης σ’ όλους τους τομείς και να το συγκρίνεις με αυτό των προκατόχων της, για να καταλήγεις πού το πάει ο καθένας.

Πρακτικά αυτό σημαίνει να παρακολουθείς συστηματικά τις συνεδριάσεις της Βουλής, να μετράς την ποιότητα των αντιπαραθέσεων, να μελετάς τις ρυθμίσεις νόμων, τις απολογιστικές εκθέσεις αρχών, τους γενικούς οικονομικούς και κοινωνικούς δείκτες, τις διεθνείς εξελίξεις, να συμβουλεύεσαι έγκυρους πολιτικούς αναλυτές κλπ.
Έχει ζόρια αυτή η δουλειά, σκοτίζει το μυαλό, κι αν δυσκολεύεσαι να την κάνεις (κάτι το μεροδούλι μεροφάι, το ραχάτι, το ωχ αδερφέ), τότε βολοδέρνεις στο χάος, μασάς ό,τι πέφτει στο δρόμο σου, ξεγελιέσαι με μπουρδολογίες και καλοσερβιρισμένη προπαγάνδα, δεν κατέχεις τελικά κανένα εργαλείο σωστής κρίσης.

Ένας δεύτερος ευκολότερος τρόπος είναι να έχεις ή να αποκτήσεις, κατασταλαγμένες απόψεις, ένα σταθερό μπούσουλα αρχών και αξιών για τη ζωή, την κοινωνία και την πολιτική.

Αν λχ δεν είσαι εθνικιστής δεν μπορείς να βάζεις στη ζυγαριά φανατικούς εθνικιστές ή όσους τζογάρουν πολιτικά στις πλάτες γνήσιων πατριωτών.
Αν ζητάς δικαιοσύνη και κοινωνική συνοχή δεν μπορείς να αλληθωρίζεις σ’ αυτούς που προσκυνούν μόνο την ανώτερη τάξη.
Αν σε κατέχει μετριοπάθεια και πολιτισμός δεν μπορείς να παίρνεις στα σοβαρά πολιτικούς με γλώσσα βγαλμένη από καταγώγια (αρχισυμμορίτες, αποβράσματα, κατσαπλιάδες, κάτσε κάτω ρε, θα σας διώξουμε με τις κλωτσιές κλπ).
Αν ονειρεύεσαι ένα σύγχρονο κοσμικό κράτος με κατοχυρωμένα δικαιώματα για όλους, δεν βάζεις στο ίδιο τσουβάλι πολιτικούς που καπηλεύονται αγνά θρησκευτικά αισθήματα και σπέρνουν μίσος, φόβους και κοινωνικές προκαταλήψεις κοκ.

Αν, παρόλα αυτά, είσαι μπερδεμένος ιδεολογικά, αν πατάς σε πολλές βάρκες, αν παλαντζάρεις από δω κι από κει, σου προσφέρεται μια τρίτη δυνατότητα, να προστρέξεις στη λαϊκή θυμοσοφία, που σπάνια πέφτει έξω.

«Πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι» ή παραφρασμένο «Ψάξε τους φίλους κι εχθρούς καθενός για να δεις τι καπνό φουμάρει».
Αν αυτό ισχύει στην ιδιωτική ζωή, στην πολιτική βγάζει μάτι, ξετρυπώνει αλήθειες, ξεχωρίζει σχεδόν αυτόματα και χωρίς κόπο την ήρα από το στάρι.
Οι ταξικές συμμαχίες, τα πολιτικά μέτωπα, οι μιντιακοί μηχανισμοί έχουν εκφραστές με ονοματεπώνυμα.
Βρες ποιος νταραβερίζεται με ποιον και γιατί, κόψε φάτσες και βγάλε συμπέρασμα, κοίταξε τα αντίπαλα στρατόπεδα με τους οπλαρχηγούς και τους φαντάρους, είμαστε μικρός τόπος, που να πάρει, όλοι γνωριζόμαστε, δεν μπορεί, κάτι θα ψυλλιαστείς.
Αν λχ στις αυλές κάποιων ανθίζουν οφσορίστες και μιζαδόροι, αν στις λίστες των φορολογικών παραδείσων φιγουράρουν ονόματα πολιτικά χρωματισμένα, αν καλοχορτασμένοι εκδότες και δημοσιογράφοι «τηλεσταρ» γέρνουν μονόπαντα πολιτικά, αν οι ποδοσφαιρικοί οπαδικοί στρατοί γίνονται όπλα κατά κυβερνήσεων, αν μπαινοβγαίνουν στα ανακριτικά γραφεία παρατρεχάμενοι συγκεκριμένων κομμάτων, αν κάποιοι «σωτήρες» μάς χρωστάνε της Μιχαλούς σε δανεικά κι αγύριστα, αν όλα αυτά δένονται με κοινό νήμα, ε διάολε, τι χρεία έχεις άλλων μαρτύρων;

Σε καιρούς ανώμαλους για την πατρίδα σου, σαν τους σημερινούς, έχεις κι ένα πρόσθετο καθήκον.

Να ζυγίζεις το βάρος που κουβαλά το παρελθόν στο παρόν και το μέλλον, να συνθέτεις χρονικά το παζλ των γεγονότων, να μαρκάρεις ανεξίτηλα πρόσωπα και καταστάσεις του πρόσφατου Ελληνικού δράματος, μοιράζοντας αντίστοιχες ευθύνες.
Αυτός είναι από μόνος του ένας τέταρτος τρόπος να ξεσκαρτάρεις, στέλνοντας κάθε κατεργάρη στον πάγκο του.
Αν λχ κάποιοι χρεοκόπησαν τη χώρα σου ηθικά, κοινωνικά και οικονομικά πριν το 2010, αν οι δανειστές σε γονάτισαν με λάθος συνταγές και φάρμακα για να σώσουν τις τράπεζες, αν στην αρχή της κρίσης οι κυβερνήσεις άφησαν να σου φορέσουν χειροπέδες, παραδίνοντας τη διαπραγματευτική τους δύναμη, αν κάποιοι ντόπιοι σου έλεγαν πως τα «μνημόνια είναι ευλογία» ή σε ντρόπιαζαν με το «όλοι μαζί τα φάγαμε», δεν είναι έσχατος παραλογισμός να φορτώνεις όλα τα στραβά στην τριετία Τσίπρα, όταν μάλιστα συμμάζεψε τα συντρίμμια, φρενάρισε την ανθρωπιστική καταστροφή και σταθεροποίησε το κλυδωνισμένο καράβι;
Αν όλα αυτά τα προσπερνάς, γαντζωμένος στο παρόν, θυμίζεις Μικρασιάτη που ξεχνά πόσο του στοίχησε ο εθνικός διχασμός της εποχής του.
Θυμίζεις Κύπριο πρόσφυγα που ξεχνά την προδοσία Ελλαδιτών και Κύπριων ακροδεξιών που έδωσε άλλοθι στους Τούρκους να τον ξεριζώσουν από τον τόπο του.
Θυμίζεις κάτοικο των Καλαβρύτων που ξεχνά τι σημαίνει ναζισμός.
Θυμίζεις ανάπηρο τροχαίου που προσπαθεί να διαχειριστεί τη μοίρα του αλλά ξεχνά τις κακοτεχνίες των δρόμων ή τις εγκληματικές συμπεριφορές των οδηγών.

Ιδού λοιπόν πολύ πρόχειρα τέσσερις δρόμοι, να ξεθολώσει το μυαλό, βάζοντας μια τάξη στα ερεθίσματα που το τριβελίζουν.

Κι όμως, είναι πολύ πιθανό να τα γράφεις όλα αυτά στα παλιά σου τα παπούτσια.
Είναι γνωστή η γραμμή άμυνάς σου, ο πονηρός τρόπος να ξεγλιστράς από την ευθύνη σου.
Απάθεια, στρουθοκαμηλισμός, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, μιζέρια, άρνηση, μηδενισμός, παραίτηση και στο βάθος πλήρης υποταγή.
Με άλλοθι και δικαιολογίες βγαλμένες από τη φαρέτρα των αφεντάδων για να σε σέρνουν άβουλο πιόνι.
«Σιγά μη σκάσω και σκοτιστώ με τους πολιτικούς, για την καρέκλα και το χρήμα μόνο νοιάζονται, όλοι το ίδιο είναι, τίποτα δεν γίνεται, τα χαρτιά είναι ριγμένα, εγώ θα σώσω τον κόσμο, τσιμέντο να γίνει, ο θεός βοηθός».
Τέτοιες αρλούμπες σου έμαθαν να πιπιλάς.
Πού να καταλάβεις πως έτσι σε σπρώχνουν στο σφαγείο, σε κάνουν κομπάρσο, ανοίγεις άθελα την κερκόπορτα να αλωνίζουν οι πελάτες, οι φανατικοί, τα τρωκτικά, οι ιδιοτελείς, οι δικτυωμένοι.
Αυτοί ψηφίζουν μπετόν αρμέ και σου φορούν κοστούμι τους κολλητούς τους.
Μια ζωή το ίδιο γίνεται.

Δεν το κουνάς ούτε ρούπι με τέτοια μυαλά, φίλε, συγχώρα μου το επικριτικό ύφος.

Η αντιπολιτική, ο χαβαλές, το πέρα βρέχει, η αδιαφορία σου για τα κοινά, η αντίθεση χωρίς θέση, η δήθεν ουδετερότητά σου, ακόμα και η βουβαμάρα σου μας έφεραν στο σημερινό χάλι.
Η ιστορία γράφεται από τους παρόντες, όχι τους απόντες.
Η πρόοδος της ανθρωπότητας που γεύεσαι σήμερα, ήρθε χάρη στον αγώνα, θέληση, αυτοπεποίθηση και όραμα των μαζών αλλά και στην αισιοδοξία, πείσμα, σκληρή δουλειά και δημιουργικότητα μεμονωμένων ατόμων.
Όσο πετάς την μπάλα στην εξέδρα, τόσο θα δυσκολεύεις τη θέση σου και τη θέση όλων μας.
Βάλε λοιπόν κάτω την κούτρα σου, κοίταξε πέρα από τη μύτη σου και βρες την άκρη, με όπλα τη γνώση, σύνεση, ορθολογισμό, σοβαρότητα, ρεαλισμό, υπευθυνότητα και θετικό πνεύμα.
Τότε ίσως θα δικαιούσαι να ελπίζεις.