Γοητευτικά θαύματα

γράφει η Ζωή Χατζηθωμά

Ακούω μουσική στο ραδιόφωνο και κάνω δουλειές στο σπίτι. Διάλειμμα για διαφημίσεις και δελτίο ειδήσεων. Χρέωσαν την Ελλάδα λένε με 340δις: ούτε να το συλλάβει κανείς δεν μπορεί αυτό

το νούμερο.

Η διαδρομή μας τελικά έχει όνομα, επίθετο και αριθμούς σε τράπεζες που καίνε. Και έρχονται ύστερα όχι οι μέλισσες, αλλά κάποιες δημοσκοπήσεις και μας λένε ότι μια παρέα εξωγήινων με τα 340δις στις τσέπες έρχονται πρώτοι και με διαφορά στις επόμενες εκλογές!

Δεν μπορεί, κάποιος μας κάνει πλάκα. Ή έχουμε πάθει το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Ή έχουμε πάθει ομαδική μαλάκυνση ή είμαστε αυτοκαταστροφικοί… Ή στραβό ήταν το κλίμα, το έφαγε κι ο γάιδαρος... όπου γάιδαρος... άστο να πάει άστο, πιάστηκε η μέση μας να τραβάμε ζόρια.

Όχι, δε θα χάσω εγώ τα λογικά μου, ούτε το τελευταίο προπύργιο του ερωτισμού μου, το μυαλουδάκι μου! Συνεχίστε να κάνετε τέτοιες δημοσκοπήσεις, τα όνειρα εξάλλου είναι δωρεάν. Βάλτε μόνο και διόδια, να αποφύγετε τον συνωστισμό. Κάποιοι νομίζουν ότι απευθύνονται σε ιθαγενείς. Αρχίζω να ψάχνω στις τσέπες μου για χάντρες και καθρεφτάκια. Κάποιες πληγές έχουν κακοφορμίσει και ζητούν γιατρειά.

Φθινοπώριασε και συνεχίζω να ελπίζω ακόμα. Λίγο ο πατέρας μου, που όσο μεγαλώνει γίνεται όλο και πιο τρυφερός μαζί μου και που με ρωτάει συνεχώς αν έχω λεφτά κάθε φορά που βγαίνω από το σπίτι, όπως έκανε όταν σπούδαζα... Λίγο η δική μου κόρη που θέλει λέει να με κάνει υπερήφανη και μου σφίγγει το χέρι. Και μετά ένα αόρατο χέρι σφίγγει και δική μου καρδιά. Κλείνω τα μάτια και προσεύχομαι. "Πιστεύω..." Σε τι;

Σε σένα που ακόμη είσαι εκείνο το αγριεμένο αγόρι που πίστευε ότι αν δεν αλλάξει ο κόσμος θα φταίει αυτό. Πιστεύω σε όσους βλέπουν τη Δευτέρα σαν μια καινούρια ευκαιρία που δίνει η ζωή. Σε όσους παλεύουν για τη ζωή τους σε ένα νοσοκομείο. Πιστεύω και στις φωνές των παιδιών στις σχολικές αυλές. Πιστεύω σε μας και στο μαζί. Πιστεύω και σέβομαι το διαφορετικό.

Και με φοβίζει «ο νοικοκύρης» της διπλανής πόρτας παρά το παιδί με το τατού στον δρόμο. Γιατί η ιστορία έχει δείξει πως τον κόσμο πολλές φορές έχουν χαλάσει οι γραβάτες και όχι τα τατουάζ και τα σκουλαρίκια.

Ρομαντικές αράδες, θα μου πεις για τρελούς. Μην υποτιμάς τη δύναμη του τρελού ρομαντικού και τα ελάχιστα μεγέθη. Φαίνεται αδύνατο μέχρι να συμβεί.
"Κι αν ραγίσω;"
-"Κι αν συμβεί; Θα είναι το νερό στην ξηρασία μας. Χωρίς αυτό θα μαραζώσουμε".

Να αντέξω, να αντέξουμε. Μόνο αυτό. Το παιχνίδι παίζεται και παίζεται και διαφορετικά. Είμαστε εδώ, είμαστε με τους ζωντανούς και σήμερα, έχουμε αντισώματα και καλά αντανακλαστικά.

Και είμαστε σταθερά με το δίκαιο και με όσους προσπαθούν να μας κρατήσουν όρθιους. Και μετριούνται με το μπόι τους.

Αυτό είναι γοητεία και μερικές φορές από τη γοητεία ξεκινούν όλα, ακόμη και τα θαύματα!