Και μετά την εθνική τραγωδία, τι;

γράφει ο Νίκος Χατζηγιαννάκης

Ακούγεται κοινοτοπία αλλά αξίζει να λέγεται και να ξαναλέγεται μέχρι να εμπεδωθεί από όλους. Η φύση εκδικείται το βιασμό της από ανθρώπους και ανάξιες κυβερνήσεις, τελεία και παύλα.

Και καλά, λογικό πολλοί να μη ψυχανεμίζονται τι σημαίνει κλιματική αλλαγή, αν και άρχισε ήδη να μας δείχνει το αποκρουστικό της πρόσωπο. Να παριστάνουμε όμως τους ανήξερους για το οικιστικό μπάχαλο που επικράτησε στην Ελλάδα μεταπολεμικά, με τους περισσότερους από μας ανακατεμένους, ε αυτό πια είναι μνημείο υποκρισίας.

Δυστυχώς η κοινωνία μας έμαθε να στοιβάζει κάτω απ’ το χαλί τις συλλογικές παγαποντιές της, και καθένας να χώνει το κεφάλι στην άμμο και να καμώνεται πως πέφτει απ’ τα σύννεφα κάθε φορά που μας προλαβαίνει το κακό. Με τόσα πεσίματα θα είχαμε τσακιστεί, αν πραγματικά συνέβαιναν.

Σ’ ένα ταξίδι μου στο Μαρόκο προ δεκαετίας, αντίκρισα στη μέση του πουθενά μια τεράστια ρυμοτομημένη έκταση με ασφαλτοστρωμένους δρόμους, κολώνες ηλεκτρισμού, δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης, πυροσβεστικές φωλιές, χαραγμένους δημόσιους χώρους κλπ.

Η Μαροκινή ξεναγός μας εξήγησε ότι, εν όψει δημιουργίας ενός νέου μεγάλου οικισμού, προκατασκευάστηκαν όλες οι υποδομές και στη συνέχεια θα έχτιζαν τα σπίτια τους οι οικοπεδούχοι.

Φυσικά στην Ελλάδα του γενικού αλαλούμ και της ασυδοσίας θα φάνταζε ουτοπικό αυτό που εφαρμόζεται ακόμα και σε αφρικανικές χώρες εδώ και χρόνια.

Θα περίμενε ωστόσο κανένας το κράτος να πράξει εδώ και δεκαετίες το ελάχιστο.

Να καταστρώσει ένα μακροπρόθεσμο χωροταξικό σχέδιο οικιστικής ανάπτυξης και να διαθέτει μια συγκροτημένη πολιτική χρήσεων γης με αυστηρότατους κανόνες.

Αντί γι αυτά, οι μοιραίες μεταπολεμικές κυβερνήσεις παραδόθηκαν αμαχητί στα μεγάλα και μικρά ιδιωτικά συμφέροντα, στους εργολάβους, στους κερδοσκόπους ακινήτων και στους ιδιοκτήτες μικρούς και μεγάλους.

Κάπως έτσι, πίσω από το όνειρο φτωχών βιοπαλαιστών ν’ αποκτήσουν ένα κεραμίδι με θεμιτά και αθέμιτα μέσα, κρύφτηκαν μαφιόζοι καταπατητές, κερδοσκόποι γης και άπληστοι φραγκάτοι με τις φαραωνικές βίλες και τους ψηλούς μαντρότοιχους.

Η φάμπρικα της αντιπαροχής παρουσιάστηκε σαν η λοκομοτίβα ανάπτυξης, ισοπεδώνοντας χιλιάδες νεοκλασσικά αρχιτεκτονήματα, ιδιαίτερα στα χρόνια της χούντας, μέχρι που έσκασε στις μέρες μας η φούσκα των ακινήτων.

Ένα σκόπιμα δαιδαλώδες νομικό πλαίσιο, με μπερδεμένες αρμοδιότητες φορέων και υπηρεσιών, άφηνε ανοιχτές πόρτες και παράθυρα για κάθε λογής παρανομίες και παρέλυε κάθε δυνατότητα παρέμβασης.

Τυχαία άραγε η χώρα μας έμεινε μοναδική σχεδόν στην Ευρώπη χωρίς κτηματολόγιο και δασικούς χάρτες; (Τα κονδύλια της ΕΕ για το κτηματολόγιο «φαγώθηκαν» επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ από τη δεκαετία του 90, ενώ μόλις σήμερα αποκτούμε δασικούς χάρτες, χάρη στη πολιτική βούληση της παρούσας κυβέρνησης).

Φωτεινή εξαίρεση υπήρξε ο Αντ. Τρίτσης τη δεκαετία του 80 αλλά γρήγορα τον ξεπέταξε το σύστημα σαν ιδιόρρυθμο και αιθεροβάμονα. Προγραμμένη η τύχη ενός οραματιστή που θέλησε να συγκρουστεί με πολυπλόκαμα κυκλώματα παρανομίας, προστατεύοντας το περιβάλλον που ομορφαίνει και ζωογονεί τον τόπο μας.

Τα αποτελέσματα αυτής της εγκληματικής πολιτικής είναι γνωστά και στον τελευταίο Έλληνα.

Καταστροφή του ιστορικού κέντρου των πόλεων (μοναδικό φαινόμενο στην Ευρώπη), λαδωμένες δημόσιες Υπηρεσίες, καταπατήσεις δημοσίων εκτάσεων και αιγιαλών, οικοπεδοποίηση καμένων εκτάσεων, αποχαρακτηρισμός δασών, αυθαίρετη δόμηση σε δασικές εκτάσεις, ψηφοθηρικές εντάξεις στα σχέδια οικισμών, μπαζώματα ρεμάτων, όργιο αυθαίρετης δόμησης πανελλαδικά, ανύπαρκτη ρυμοτομία σε περιοχές εξοχικής κατοικίας, αλόγιστη δόμηση εκτός σχεδίου με νομικά τερτίπια , πελατειακά δίκτυα, συμμετοχή ή ανοχή δημάρχων στις παρανομίες, μηχανισμοί «εξυπηρέτησης» οικοπεδούχων και αυθαιρετούχων από βουλευτές και πολιτευτές με αντάλλαγμα τη ψήφο (κάποιοι απέκτησαν και τη φήμη μαιτρ του είδους).

Ένα γιγαντιαίο σύστημα παρανομίας, διαφθοράς, συναλλαγής , ρουσφετιού, φοροδιαφυγής και ξεπλύματος μαύρου χρήματος άπλωσε παντού τα πλοκάμια του, αλώνοντας κυριολεκτικά το κράτος και εκμαυλίζοντας μεγάλο μέρος της κοινωνίας,

Και να λοιπόν που σήμερα δρέπουμε τους πικρούς καρπούς αυτής της ανευθυνότητας μερίδας του λαού και κυρίως των κυβερνήσεων, με αποκορύφωμα τα τραγικά γεγονότα στη Δυτική και Ανατολική Αττική.

Τυχαία άραγε η καταστροφική μανία χτυπά περιοχές βασίλεια άναρχης και αυθαίρετης δόμησης;

Θα μετρούσαμε νεκρούς στη Μάνδρα αν το κέντρο της πόλης δεν χτιζόταν σε μπαζωμένο ρέμα;

Θα θρηνούσαμε νεκρούς ή τόσους νεκρούς στο Μάτι, μια ημιαστική περιοχή ποντικοπαγίδα μέσα σε πευκοδάσος, αν πληρούσε στοιχειώδεις προδιαγραφές ρυμοτομίας και υποδομών, με πρόβλεψη διαφυγής σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης;

Ψιλά γράμματα όλα αυτά για κάποιους διαμορφωτές της κοινής γνώμης που ποτέ δεν ασχολήθηκαν με το διαχρονικό έγκλημα και τη ρίζα του προβλήματος.

Μάταια οι ειδικοί προσπαθούν να αποδείξουν πως τα ακραία φυσικά φαινόμενα της εποχής της κλιματικής αλλαγής δεν νικιούνται ολοκληρωτικά με την καταστολή αλλά μόνο με την πρόληψη, μια πρόληψη πάντως υπονομευμένη σε μια χώρα καταπονημένη που, χωρίς πόρους, αγκομαχά μετά 8 χρόνια μνημονίων.

Δυστυχώς, τα λόγια τους πνίγονται μέσα στις κραυγές μιας παραδημοσιογραφίας που, εκτελώντας συμβόλαια πολιτικού θανάτου, διαπομπεύει δημόσια πρόσωπα, ζητώντας κεφάλια στο πιάτο και δείχνοντας το δέντρο κι όχι το δάσος.

Εδώ που φτάσαμε, για να σώσει ο κόσμος την υγεία του, το βιος του, το μέλλον των παιδιών του, την ίδια τη ζωή πρέπει να ξεβολευτεί και ν’ αλλάξει γρήγορα νοοτροπία ακόμα και με το στανιό, να υποχρεωθεί δηλαδή να συνταιριάξει το ατομικό του συμφέρον με το γενικό και τους κανόνες της φύσης, αλλιώς σκάβει, άθελα του, τον τάφο του.

Όσο για τις πολιτικές ηγεσίες, να μην προκαλούν το κοινό αίσθημα με μικροπολιτικές κόντρες πάνω από καμένα πτώματα.

Όσοι απ’ αυτούς άβουλοι ανέχτηκαν δεκαετίες το αίσχος της αυθαιρεσίας να αναγνωρίσουν με παρρησία αναδρομικά τις ευθύνες τους.

Η παρούσα κυβέρνηση, στα χέρια της οποίας έσκασε η βόμβα, να αποδώσει έμπρακτα πολιτικές ευθύνες, αν και όπου υπάρχουν, όχι ψάχνοντας για δικό της ξέπλυμα αποδιοπομπαίους τράγους κάτω από την πίεση των αμαρτωλών κομμάτων που κυβέρνησαν.

Η παλιά τακτική καρατομήσεων υπηρεσιακών στελεχών από τηλεοράσεως προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού, πριν καν τη διεξαγωγή έρευνας, δεν αρμόζει σε σοβαρούς και έντιμους πολιτικούς.

Τέλος και πάνω απ’ όλα, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι, να ξεχάσουν τα μπαλώματα και τις ασπιρίνες και να φέρουν τα πάνω κάτω, με έκτακτες διαδικασίες fast track, προτού μας προλάβουν άλλες συμφορές, χωρίς να υπολογίσουν το καταραμένο κομματικό κόστος.

Πολιτικοί χωρίς όραμα που δεν βλέπουν πέρα από τη θητεία τους είναι αχρείαστοι και άχρηστοι.

Αντέχουν μια τέτοια υπέρβαση; Ίδωμεν. Όσοι πάντως την τολμήσουν, θα κερδίσουν την ευγνωμοσύνη των επόμενων γενεών, ακόμα κι αν τους φάει το σκοτάδι.