Ανάθεμα τον αίτιο, φτάνει να βρεις το αίτιο

γράφει ο Νίκος Χατζηγιαννάκης

"Εις όλα ταύτα ήσο παρών, φίλε, και όλα σχεδόν δεν τα έβλεπες."
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

Οχτώ χρόνια τώρα χάσαμε τ’ αυγά και τα πασχάλια. Δοκιμαζόμαστε σκληρά, βουρλιζόμαστε, βολοδέρνουμε, αγκομαχούμε, παραμιλούμε, ξεσπούμε επί δικαίων και αδίκων.

Άραγε καταλήξαμε ποιοι χέρι έβαλαν και ξάφνου γυρίσαμε 20,50 και, σε κάποια πράγματα, 100 χρόνια πίσω;
Δεν πάει πολύ, βρε σύντεκνοι, να μη ξέρουμε ποιος για ποιον δουλεύει;
Τι έφταιξε επιτέλους για το χάλι το δικό μας και της χώρας;
Τα 400 χρόνια τουρκικής σκλαβιάς, τα 190 χρόνια του ελεύθερου κράτους μας ή τα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης;
Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, οι δυο μαζί ή μήπως τα τρία χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ;
Οι 300 της Βουλής αδιακρίτως και ποιας κλάσης, οι τωρινοί, οι προπέρσινοι, οι διαχρονικοί;
Το μετακατοχικό ανώμαλο καθεστώς που αγκάλιασε δοσίλογους, μαυραγορίτες και κουκουλοφόρους των Γερμανών, έκοψε απ’ τον εθνικό κορμό τους μισούς Έλληνες και το δικαίωμα τους στην προκοπή και για πολλά χρόνια έχτιζε καριέρες εθνικοφροσύνης και χαφιεδισμού;
Ο τζογαδόρικος καπιταλισμός που φορτώνει τις κυκλικές κρίσεις του στους λαούς για να αυγαταίνει ο πλούτος των λίγων;
Ο Σόιμπλε, η Μέρκελ και τα ιερατεία των Βρυξελλών και του ΔΝΤ;
Τα τραστ, τα funds κι οι αγορές που μυρίστηκαν ψοφίμι κι’ όρμησαν να το ξεκοκαλίσουν;
Το δόγμα της εποχής «οι τράπεζες πάνω απ’ τους λαούς και τους ανθρώπους»;
Οι τρομερές ανισότητες που λογίζονται φυσικός νόμος;
Οι φθονεροί εχθροί μας που βάλανε σημάδι τον περιούσιο και ανάδελφο λαό μας;
Οι κουτόφραγκοι κι αλλόθρησκοι που ζήλεψαν το ορθόδοξο μεγαλείο μας;
Τα κουσούρια της φυλής που συχνά παγιδεύεται σε διχασμούς και πλάνες, στο ραγιαδισμό και τη λήθη;
Οι μπαταχτσήδες, κατεργάρηδες και τεμπέληδες που παρασιτούν σε βάρος των πολλών;
Η φορολογική ασυλία των δυνατών που παρκάρουν βουνά χρήματος σε παραδεισένια νησιά;
Ο ταβερνιάρης της γειτονιάς που δεν κόβει αποδείξεις;
Η απληστία, πλεονεξία και ανηθικότητα της εποχής μας;
Οι μίζες, ρεμούλες, αρπαχτές και σπατάλες που ξεχαρβάλωσαν το κράτος;
Τα ΜΜΕ, επίορκοι δικαστές και γενικά το βαθύ κράτος ,αλωμένο από κάστες και συμφέροντα;
Η αφασία και χοντροπετσιά κάποιων, παρέα με την ασχετοσύνη και ανοησία;
Το κακό μας ριζικό ή το κακό μας το κεφάλι;
Όλοι εμείς που μαζί τα φάγαμε, όπως μάθαμε από τον Πάγκαλο και το σινάφι του;
Τυχαία σαν ελεύθερο έθνος ζήσαμε πέντε οικονομικές χρεωκοπίες, με ευθύνη πάντα των ελίτ, ντόπιων και ξένων;
Φταίνε οι έξω ή οι μέσα;
Πάντα οι άλλοι και ποτέ εμείς;
Οι πολιτικοί που πλανεύουν ή κι ο λαουτζίκος που παραμυθιάζεται;
Αυτοί που διαφθείρουν ή κι αυτοί που διαφθείρονται;
Αυτοί που σφαλιαρίζουν ή κι αυτοί που σφαλιαρίζονται;
Οι τραπεζίτες που ‘πεφταν στα πόδια να δανείσουν κράτος, ιδιώτες και επιχειρήσεις ή κι αυτοί που τσιμπούσαν το τυράκι;
Φταίει η πολιτική που ξεπουλιέται στην οικονομία ή η οικονομία που αγοράζει, υποδουλώνει και αλλοτριώνει τους πολλούς;
Φταίνε τα πρόσωπα ή είναι κι αυτά θύματα αντιλήψεων, συνηθειών, στερεοτύπων και προτύπων που επιβάλλονται;
Φταίει ένα, λίγα από τα παραπάνω ή όλα από λίγο και άλλα τόσα;
Φταίνε, όσα φταίνε εξ ίσου ή με βαθμούς βαρύτητας;

Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Ζητούνται απαντήσεις υπεύθυνες, πειστικές, σύνθετες, μελετημένες. Ένα σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Οι αιτίες θλιβερών γεγονότων και οι αντίστοιχες ευθύνες δεν είναι παίξε γέλασε, μπαλάκια πινγκ-πονγκ και λοταρία, ότι κατεβάσει η ξεροκεφαλιά μας και μας σερβίρει ο τάδε και ο δείνα στον καφενέ και στο facebook. Απ’ τη διάγνωση ξεκινά η θεραπεία και η ανάταξη.

Επιτέλους, παράγινε το κακό, έξω πολλοί να βγάζουν την ουρά, ασυλλόγιστα ρουκέτες να πετούν τύπου «Αλήτες, προδότες, πολιτικοί» ή «300 πουλημένοι της Βουλής». Άγνωστο πόσο συνειδητοί φασίστες είναι με τέτοιο μίσος και ισοπεδωτική μανία, ένα πάντως είναι σίγουρο. Είτε δεν θέλουν να μοχθήσουν για την αλήθεια είτε δεν μπορούν να σκεφτούν, δυσκολεύονται να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρο.

Συχνά αντιδρούμε με το θυμικό: «Δεν με νοιάζουν τα παλιά. Τώρα τι γίνεται. Φρέσκα κουλούρια φωνάζει ο κουλουράς» Κατανοητή η σκέψη αλλά ολίγον πονηρή και καθόλου λογική.
Κατανοητή γιατί αποκάμαμε πια, κρεμόμαστε στο παρόν αναζητώντας σωτηρία.
Πονηρή γιατί αποφεύγουμε σαν το διάολο τη ματιά σ’ ένα παρελθόν που μας στοιχειώνει, σ’ ένα καθρέφτη που μας δείχνει κακομούτσουνους.
Παράλογη τέλος γιατί στην πράξη ζητούμε το αδιανόητο, το ακατόρθωτο . Να πηδήξουμε εδώ και τώρα απ’ την κόλαση στον παράδεισο της παλιάς μας καλοπέρασης όχι μόνοι αλλά στις πλάτες ενός υπερφυσικού σωτήρα.
Μοιάζουμε με απελπισμένους συγγενείς μπροστά στην παραμελημένη για χρόνια πολυτραυματία πατρίδα μας, που βρίσκεται διασωληνωμένη στην εντατική και απαιτούμε , σώνει και καλά , θαύματα απ’ τη σημερινή ομάδα γιατρών.
Δυστυχώς για μας, θαύματα γεννούν μόνο η φαντασία, η βλακεία και τα παραμύθια της γιαγιάς.

Δεν το γλυτώνουμε τελικά το στενόχωρο συνάμα και λυτρωτικό τούνελ της γνώσης και περισυλλογής, κι ας τιναζόμαστε σαν τα ποντίκια δεξιά αριστερά να το αποφύγουμε.
Αργήσαμε αρκετοί να το διαβούμε, να ξεμπερδέψουμε μια και καλή το κουβάρι στο μυαλό που μάς θολώνει.
Λίγοι επίσης καταλάβαμε πως η κάθαρση και αυτοκάθαρση κατευνάζει τους ανθρώπους και απαλύνει το πρόβλημα, αντίθετα η έλλειψη της το πολλαπλασιάζει.
Η χαμένη ιδιότητα του πολίτη μάς καλεί εδώ και χρόνια να την ξανακερδίσουμε.
Και προς θεού, μη τυλιχτούμε ποτέ ξανά σε συννεφάκια, προετοιμάζοντας την επόμενη καταστροφή μας.
Επαγρύπνηση με το «όπλο» στη σκανδάλη, αυτό δεν πρέπει να είναι το χρέος απατημένων και παθόντων;