Σας έχω φρέσκα νέα, σπαρταράνε, αλλά μη σοκαριστείτε!
γράφει η Ζωή Χατζηθωμά
Ακούς βογγητά και κλάματα σπαρακτικά και βουβά δάκρυα. Η μάνα κάνει την χαρούμενη δίπλα στο προσκεφάλι του άρρωστου παιδιού της και μετά τρέχει στην τουαλέτα και ξεσπάει σε κλάματα.
Πιο πέρα ένας γεράκος χωρίς συνοδούς κοιτάζει το ταβάνι. Τα παιδιά του τον έχουν εγκαταλείψει… Γιορτές στο νοσοκομείο, λοιπόν. Μήπως και να γυρίσει σε ένα βρώμικο και κρύο διαμέρισμα, χωρίς να έχει έναν άνθρωπο να αλλάξει -μέρες που είναι- δυο κουβέντες, πάλι δε θα υποφέρει;
Ο γιατρός που έρχεται για αιμοληψία και κάνει ένα θεατρικό τάχα ότι είναι ο Κόμης Δράκουλας και πίνει το αίμα των παιδιών και εκείνα να γελάνε δυνατά: γιατρός πόνος 1-0! Η νοσοκόμα σήμερα είναι σκυθρωπή, βγαίνει από νύχτα και κουβαλά τα δικά της φορτία. Ποιος νοιάζεται;
Στον πάνω όροφο γνώρισα δυο παιδιά από το Αφγανιστάν, που γεμίζουν με γέλια τον αέρα. Περιμένουν να έρθει η μαμά τους μου λένε σε λίγες μέρες. Από έναν γιατρό έμαθα ότι η μαμά τος πνίγηκε κάπου στο Αιγαίο.
Νυχτώνει. Είναι διαφορετική η γεύση της νύχτας στο νοσοκομείο. Είναι το νυστέρι πάνω από τον δικό μας άνθρωπο, είναι οι άβολες καρέκλες, τα πρησμένα πόδια, οι ψίθυροι να μην ξυπνήσουν οι άρρωστοι και μεταξύ ύπνου και ξύπνιου πέφτει και καμιά προσευχή να βρίσκεται, ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου’ρθει το θαύμα. Το παραμύθι πάντα έχει δράκο, όμως μπορεί και να τον σκοτώσεις στο τέλος και να ανατρέψεις το στανταράκι.
Αγαπώ πολύ όσους πασχίζουν για την Υγεία, γίνονται μικροί θεοί, παίρνουν στα χέρια τους έναν οργανισμό σμπαράλια και μια ψυχολογία διαλυμένη και γιατρεύουν όλες τις πληγές.
Τσιγάρο αγχωμένο στη βεράντα από τον γιατρό. Οξύμωρο… Όπως και η ζωή μας. Ίσως για να φύγει η ένταση, ίσως πάλι και για να ζεστάνει τον κόσμο από την παγωνιά, χιονιάς έπιασε, κάτι πρέπει να κάνει.
Δυο λόγια παρηγοριάς από τη νοσοκόμα και πάντα σκέφτεσαι ότι δεν της τα γυρίζεις πίσω μέσα στη ζάλη που έχεις στο κεφάλι σου τις νύχτες στο νοσοκομείο: θα τα καταφέρει; Θα βγούμε ξανά μαζί όπως μπήκαμε; Θα έχουμε ζωή; Θα πάμε εκείνο το ταξίδι που σχεδιάζουμε εδώ και χρόνια; ...Γίνε καλά, μην τα παρατάς, σε παρακαλώ!
Ξεφυσάς στους διαδρόμους με καφέ στο χέρι και για ύπνο ούτε κουβέντα. Μετά σκέφτεσαι πόση και με το μεγάλο κουτάλι μαύρη προπαγάνδα έχεις φάει για τα δημόσια νοσοκομεία και τους κακούς γιατρούς και τα τρύπια σεντόνια και τα υλικά που δεν υπάρχουν…
Ζεις ξανά και ξανά τον φόβο που σε έκαναν να νιώσεις και να τρέμεις μην πάθει κάποιος δκός σου κάτι και πού θα τον πας για να σωθεί, αφού τη Δημόσια Υγεία την είχατε κατασπαράξει σαν αρπακτικά με όλα σας τα νύχια και τα δόντια χωμένα στο σώμα της.
Και καλά τα ψέματα που λέγατε, καλά οι μίζες που παίρνατε, καλά τα χαμόγελα στα πανέλια και στα παραθύρια και μια πούντα δε σας βρήκε: Αυτή την έρμη τη σιγουριά ότι θα είμαστε για πάντα @@@κες από πού την είχατε ψωνίσει; Το έγραφε πουθενά το κούτελό μας;
Πείτε μου κάτι για τον γεράκο στο διπλανό δωμάτιο που μετράει τα ψιλά και του φέρονται όλοι με σεβασμό και ανθρωπιά εδώ μέσα. Τολμάτε;
Πώς μπορείτε και ζείτε, όταν καταστρέψατε οικογένειες, συνειδήσεις και μια ολόκληρη χώρα κάνοντας παιχνίδια με απατεώνες και οικονομικούς εγκληματίες; Τι θέλατε, αναγνώριση, κέρδος, χλιδή; Με πόσες τράπεζες γεμάτες είστε καλυμμένοι; Και ακόμη παραμένετε ατιμώρητοι και αναπνέετε τον ίδιο αέρα με τα παιδιά μας. Που εξαιτίας σας αρρωστήσαμε και πέρασε από πάνω μας η κρίση σαν οδοστρωτήρας.
Εμείς οι ιθαγενείς τελικά το γυρίσαμε το παιχνίδι και νικήσαμε τον φόβο ή τουλάχιστον το παλεύουμε ακόμη γενναία. Σας έχω όμως φρέσκα νέα, σπαρταράνε, αλλά μη σοκαριστείτε: στα νοσοκομεία έχουμε σεντόνια και υλικά έχουμε και είμαστε ασφαλείς και οι γιατροί και το προσωπικό λιώνουν στη δουλειά. Τα τσέκαρα με τα μάτια μου σας λεω!
Και μην τολμήσετε να ξαναπεράσετε από τη γειτονιά μας, είστε όχι μόνο εικαστικό λάθος αλλά και ιστορικό έκτρωμα. Δε είστε ικανοί, είστε ικανοί για όλα και αυτό το ζήσαμε στο πετσί μας. Έχουμε σεντόνια, λοιπόν, τόσα πολλά σεντόνια, που ίσως και να φτάνουν για να καλύψετε τις πομπές σας, όπως σε μια σκηνή από παλιά ελληνική ταινία!
Σεντόνια υπάρχουν και άνθρωποι υπάρχουν και πασχίζουν να διώξουν τα σκοτάδια από τα μάτια των παιδιών μας. Θα σας ξεχάσουμε, πού θα πάει, όπως ξεχνάμε τους εφιάλτες μας!...
Έτσι θα ξεχάσουμε και τα χαμόγελα αυθεντίας, αυταρέσκειας και έπαρσης στις πληρωμένες εκπομπές που ποζάρατε καλογυαλισμένοι, μπάνικοι και ξεγυρισμένοι πουλώντας φύκια και φθηνή μαγκιά.
Θα ξεχάσουμε, όπως θα ξεχάσω και εκείνον τον εφιάλτη που είδα απόψε: μας προτρέπεις λέει να παίξουμε χρηματιστήριο, γιατί θα φτάσει στις 7.000 μονάδες! Άκου να δεις τώρα τι φτιάχνει το μυαλό…
Ξημέρωσε Χριστούγεννα και εύχεσαι του χρόνου τέτοια μέρα!… Ξαφνικά ακούγονται τρίγωνα και παιδικές φωνές να λένε τα κάλαντα: η Τρίτη τάξη ενός δημοτικού σχολείου από μια φτωχοπεριοχή ήρθαν να ευχηθούν και να φτιάξουν την ψυχολογία στο παιδιατρικό τμήμα…
Λυγίζω και σπάω σε χίλια κομμάτια. Ψελλίζω με δάκρυα μια προσευχή: "του χρόνου τέτοια μέρα…". Που να μας πάρει η ευχή, ακόμη υπάρχει ελπίδα, δε χάθηκαν όλα!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου