Ο απόηχος μιας συνέντευξης (video)

γράφει ο Νίκος Χατζηγιαννάκης

Η συνέντευξη Τσίπρα στο Ν.Χατζηνικολάου προχθές βράδυ στον ΑΝΤ1 απετέλεσε μια τομή με το παρελθόν και, υπό την έννοια αυτή, θα ωφελούσε να τη μελετήσουν στο διαδίκτυο, όσοι δεν την απόλαυσαν ζωντανά.

Κάποτε οι Πρωθυπουργοί του συστήματος συνήθως απαντούσαν σε στημένες και προκαθορισμένες ερωτήσεις-πάσες, μέσα σ’ ένα γλυκανάλατο περιβάλλον αμοιβαίων φιλοφρονήσεων. Αντίθετα προχθές ο Πρωθυπουργός βρέθηκε σε ναρκοπέδιο ή σε ριγκ, με στόχο να πεταχτεί στο καναβάτσο.

Προφανώς κάθε σοβαρός δημοσιογράφος δεν πρέπει να χαρίζεται σε κανέναν, δικαιούται να είναι αιχμηρός ακόμα και δηκτικός, οφείλει όμως ταυτόχρονα να εφαρμόζει τους κανόνες του διαλόγου και να σέβεται στοιχειωδώς έναν εκλεγμένο Πρωθυπουργό, ο οποίος, αρέσει δεν αρέσει, εκπροσωπεί μια χώρα κι ένα λαό.

Ο Ν. Χατζηνικολάου, ικανότατος δημοσιογράφος, με πολιτική υποδομή και αισθητήριο, ατύχησε πολλαπλώς. Προσπάθησε συγκινητικά να τσαλακώσει τον Πρωθυπουργό αλλά τελικά εκτέθηκε ο ίδιος.

Οι προθέσεις του φάνηκαν απ’ την αρχή. Ξεκίνησε με μια άκομψη παρουσίαση μόλις τριών δευτερολέπτων, σαν ψυχρός καθηγητής που υποδέχεται ένα μαθητούδι. Διέκοπτε συνεχώς το συνομιλητή του, μην επιτρέποντας να αναπτύξει το σκεπτικό του. Πεταγόταν από θέμα σε θέμα, από το μείζον στο έλασσον, απ’ το γενικό στο ειδικό και αντίστροφα. Προτού απαντηθεί το κύριο ερώτημα ετίθετο υποερώτημα.

Η συνέντευξη δεν ήταν εφ' όλης της ύλης, δεν κάλυπτε ούτε κατ’ ελάχιστο τη γκάμα των θεμάτων που οφείλει να θέτει ένας δημοσιογράφος, όταν του δίνεται το προνόμιο να έχει απέναντι του τον Πρωθυπουργό. Απουσίαζαν παντελώς (τυχαία άραγε;)οι τομείς εξωτερικής πολιτικής, Ευρωπαϊκής Ένωσης, πολιτικού και κομματικού συστήματος, κράτους, θεσμών και διαφάνειας, εργασιακού καθεστώτος, πεπραγμένων κυβέρνησης, προβλήματα διαπλοκής, διαφθοράς κλπ.

Αν ο Ν. Χατζηνικολάου κοπτόταν μόνο για την τύχη των συνταξιούχων, τη φορολογία των ιδιοκτητών ακινήτων και τους κατασχεμένους λογαριασμούς των καταθετών, θα μπορούσε κάλλιστα να καλέσει όχι τον Πρωθυπουργό αλλά την Αχτσιόγλου ή τον Τσακαλώτο να του τα εξηγήσουν καλύτερα.

Για την ελλιπέστατη αυτή και μονομερή θεματολογία, κατά παράβαση κάθε δεοντολογίας, εφευρέθηκε το τρυκ της διαδραστικότητας. Τα επιθετικά ερωτήματα δεν τα έθετε ο δημοσιογράφος αλλά τα μηνύματα και tweets δυσαρεστημένων πολιτών, ακόμη και ενός ενενηντάχρονου! Ο δημοσιογράφος συχνά εμφανιζόταν ως απλός κομιστής μηνυμάτων και μεσολαβητής μεταξύ «λαού» και Πρωθυπουργού.

Είναι, βλέπετε, αυτά τα tweets μια κάποια λύση πολιορκίας του Πρωθυπουργού από το αγανακτισμένο πλήθος, όταν αυτό δεν συμβαίνει στην πραγματική ζωή. Μόνο που όλα τα ερωτήματα-επιχειρήματα, εντελώς συμπτωματικά, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η μονότονη επανάληψη της λαϊκίστικης προπαγάνδας του μετώπου των Νουδουπασοκοποταμολεβέντηδων.

Ο συνήθως μεθοδικός Ν. Χατζηνικολάου υπονόμευσε το κύρος του, μην υπολογίζοντας δυο σοβαρούς παράγοντες.

Πριν μήνες φιλοξένησε στο ίδιο στούντιο τον Κ. Μητσοτάκη και μια σύγκριση μεταχείρισης των δύο ηγετών αφήνει αναλλοίωτη σκιά περί μη τήρησης ίσων αποστάσεων.

Δεύτερο και σημαντικότερο. Τα καθαρά πρόσωπα και καθαρά χέρια δεν αποδομούνται εύκολα, είναι ανίκητα ή νικιούνται από νικημένους και αλλοτριωμένους ανθρώπους.

Και στις δυο περιπτώσεις ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι αδιάφορος και περιττός. Τζάμπα ο κόπος δηλαδή και κρίμα για την ατυχή στιγμή ενός καλού δημοσιογράφου που έχει οικοδομήσει ένα προφίλ αντικειμενικότητας, ανεξάρτητα απ’ τις όποιες πολιτικές του πεποιθήσεις.