Αντί για κλάψα μήπως να "εκμεταλλευτούμε" τον πόνο των άλλων;...

Η χθεσινή ήταν μια τραγική ημέρα για την ΕΕ. Κι αυτό γιατί η ενεργοποίηση από τη Μεγάλη Βρετανία τού άρθρου 50 της Συνθήκης της Λισαβόνας γυρίζει πίσω

την Ενωμένη Ευρώπη 70 χρόνια, όταν δεν υπήρχε παρά μόνο ως μεμονωμένα κράτη τα οποία είχαν μόλις βγει από έναν παγκόσμιο πόλεμο.

Και το τραγικότερο είναι πως το διαζύγιο δεν πρόκειται να αποδειχθεί βελούδινο για προφανείς λόγους: πώς θα μπορεί να πείθει το Βερολίνο ότι μια Ευρώπη υπό την κηδεμονία του είναι η καλύτερη λύση για τους λαούς της στην περίπτωση που η Γηραιά Αλβιόνα αποχωρήσει από αυτή χωρίς σοβαρό τραυματισμό της;

Κι αυτό δεν είναι επιλογή αποκλειστικώς του διδύμου Μέρκελ- Σόιμπλε, αλλά εκφράζει και τον ανθυποψήφιό τους Μ. Σουλτς. Ο ιμπεριαλισμός, οικονομικός εν προκειμένω, αποτελεί διαχρονικά, άλλωστε, καλύτερο συνεκτικό ιστό για τα κράτη από την ιδεολογία...

Αν υποθέσουμε, με κάποια σχετική σιγουριά, πως το διαζύγιο θα είναι επεισοδιακό. Ποιος θα βγει κερδισμένος από αυτό; Η αυθόρμητη όσο και λογική απάντηση είναι κανείς, ανεξαρτήτως του αν κάποιο από τα δύο μέρη -πιθανότατα η Μεγάλη Βρετανία, αν κρίνουμε από το ότι ήδη την εγκαταλείπουν τράπεζες και πολυεθνικές- θα υποφέρει περισσότερο από το άλλο...

Αν στη Ελλάδα η καθυστέρηση ολοκλήρωσης της β' αξιολόγησης προκαλεί αβεβαιότητα, φανταστείτε τι θα σημάνει για την ήπειρό μας η διαδικασία υλοποίησης του Brexit να κρατήσει δύο χρόνια. Ποιος θα μπει στη λογική να επενδύσει μακροπρόθεσμα αν δεν γνωρίζει πρώτα τι τον συμφέρει περισσότερο, η Μεγάλη Βρετανία ή η ΕΕ; Και γιατί να μην περιμένει να ξεκαθαρίσει η κατάσταση ή να επενδύσει κάπου αλλού μέχρι να διαπιστωθεί πού θα καθίσει η μπίλια των αντεγκλήσεων;...

Όπως κι αν έχει, αυτή η αβεβαιότητα δεν βοηθά και τη χώρα μας να ορθώσει ανάστημα, ανεξαρτήτως του πόση λιτότητα θα υποχρεωθεί να αντέξει επιπλέον. Από την άλλη, ωστόσο, κι όσο κυνικό κι αν διαβάζεται είναι υποχρέωσή μας να "εκμεταλλευτούμε" τον πόνο των άλλων. Κι αν το Λονδίνο είναι μακριά και τα μεγέθη διαφορετικά, η Τουρκία, και δη η Κωνσταντινούπολη, είναι πολύ πιο κοντά. Τι εννοώ; Πως ναι μεν η υπαρξιακή κρίση τής γείτονος δημιουργεί κινδύνους για την εθνική μας ασφάλεια, αλλά και υποβοηθητικές της επιστροφής μας στην ανάπτυξη συνθήκες...

Ο φόβος τρομοκρατικών επιθέσεων, για παράδειγμα, στη Πόλη δεν έχει επηρεάσει μόνο τις τουριστικές αφίξεις, αλλά και τον προγραμματισμό των μεγάλων επιχειρήσεων, που την προόριζαν για εμπορικό κέντρο στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Αντί, επομένως, να εστιάζουμε αποκλειστικώς στη διαφύλαξη των συνόρων μας, το οποίο είναι εκ των ων ουκ άνευ, ας ανοίξουμε λίγο περισσότερο τα μάτια μας κι ας δούμε πώς μπορούν να εκμεταλλευτούν την τουρκική παρακμή πόλεις όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, αλλά και μικρότερες. Πάντοτε υπάρχουν επιλογές, όσο περιορισμένες κι αν μοιάζουν ή είναι πράγματι καμιά φορά. Αρκεί να έχουμε τη βούληση να τις αξιοποιούμε αντί να καταφεύγουμε μονίμως στην κλάψα...

τρύπιο ευρώ