Δεν θα λεγόταν Μητσοτάκης αν δάγκωνε το χέρι των καναλαρχών που τον ταΐζουν...

Η αντιπολίτευση είναι υποχρεωμένη να αντιπολιτεύεται, αλλιώς θα λεγόταν συμπολίτευση.

Από τις μάχες, ωστόσο, που επιδιώκει να δώσει καταλαβαίνει κανείς πολλά για το πώς σκοπεύει να κυβερνήσει αν της δοθεί η ευκαιρία.

Η ΝΔ, για παράδειγμα, μπλοκάρει τις τηλεοπτικές άδειες μέσω της μη σύστασης του ΕΣΡ, ενώ πριν μερικές ημέρες στήριξε τον ωμό εκβιασμό τής Eldorado Gold σε βάρος τής τήρησης της νομιμότητας. Έκπληξη;


Μόνο για εκείνους που πιστεύουν ότι ο Κούλης είναι μεταρρυθμιστής κι όχι διαχρονικός υπηρέτης των συμφερόντων τής εγχώριας και διεθνούς ελίτ, όπως άλλωστε κι όλη η οικογένειά του. Μα, είναι δυνατόν η φαμίλια Μητσοτάκη να πάει κόντρα στα συμφέροντα των καναλαρχών, αυτών δηλαδή που έσπρωξαν με χίλιους τρόπους τον Κούλη προς την αρχηγία τής αξιωματικής αντιπολίτευσης;

Η "αγία οικογένεια" δεν δαγκώνει τα χέρια που την ταΐζουν, τα γλείφει μέχρι εκεί που δεν πάει, ακόμα κι αν είναι η ιδιωτική τηλεόραση στη χώρα μας να μην υπακούσει για πρώτη φορά σε κανόνες που στο εξωτερικό είναι θεσμοθετημένοι εδώ και δεκαετίες. Κατά τα άλλα, ο Κούλης είναι εναντίον τού λαϊκισμού κι εκσυγχρονιστής από τους λίγους...

Η ΝΔ στην πραγματικότητα δεν διαθέτει σήμερα επιχειρήματα απέναντι στην κυβέρνηση. Πώς να κατακεραυνώσει, για παράδειγμα, τα κομματικά ρουσφέτια όταν και η ίδια μαζί με το ΠΑΣΟΚ τα είχε χρησιμοποιήσει για να φτιάξει μπετόν ψηφοφόρους;

Είχε επιχειρήματα από τη δική της ιδεοληπτική σκοπιά ως κατ' εξοχήν μνημονιακή-νεοφιλελεύθερη παράταξη όταν ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να μην υπογράψει ένα τρίτο μνημόνιο. Το υπόγραψε, ωστόσο, και με τις ψήφους τής αξιωματικής αντιπολίτευσης και τώρα εφαρμόζει όσα οι προκάτοχοί του αμέλησαν να εφαρμόσουν, με στόχο να στραφεί στη συνέχεια η συζήτηση στο χρέος και στην ανάπτυξη.

Ούτε είναι σε θέση να διατείνονται οι νεοδημοκράτες πως μπορούν να διαχειριστούν καλύτερα τα μνημόνια. Χειρίστηκαν δύο κι οδήγησαν στην ουσία και στο τρίτο, μόνο που φρόντισαν να πηδήξουν από το πλοίο εγκαίρως ώστε να το χρεώσουν στη συνέχεια στον Αλέξη Τσίπρα. Κι ας μην λησμονούμε τη διακυβέρνηση του τουρίστα τής Ραφήνας που μας έσπρωξε κι αυτή στη χρεοκοπία...

Η προ ημερησίας συζήτηση στη Βουλή για το ασφαλιστικό, για παράδειγμα, θα αποκαλύψει ότι η ΝΔ δεν διαθέτει κάποιο εναλλακτικό σχέδιο το οποίο θα μπορούσε να περάσει από τους δανειστές. Αν το είχε, άλλωστε, θα το είχε παρουσιάσει όσο καιρό ήταν κυβέρνηση και προτιμούσε να πετά τη μπάλα στην εξέδρα.

Ας μην ξεχνάμε, εξάλλου, πως εκείνοι που τώρα ισχυρίζονται πως θα είχαμε βγει από τα μνημόνια αν είχαν παραμείνει στην εξουσία εγκατέλειψαν το καράβι πριν την πέμπτη αξιολόγηση του δευτέρου μνημονίου, μολονότι είχαν το περιθώριο να την ολοκληρώσουν και ύστερα να πηγαίναμε σε εκλογές με τον Αντ. Σαχλαμαρά να πανηγυρίζει πως "μνημόνιο τέλος". Εκείνος, ωστόσο, γνώριζε καλύτερα από τον καθένα πως δεν υπήρχε κανένα "success story", γι' αυτό κι επίσπευσε την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Ολα τα υπόλοιπα είναι νεοδημοκρατικές ονειρώξεις...

Στη σημερινή ΝΔ η επιλογή των αντιπροέδρων μαρτυρά και τον προσανατολισμό της, ο οποίος δεν είναι το κέντρο αλλά η νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά. Ο Κ. Χατζηδάκης μου είναι συμπαθής ως άνθρωπος, αλλά από όπου κι αν έχει περάσει δεν έχει αφήσει πίσω του έργο παρά μόνο το ρητορικό του αντικρατισμό και νεοφιλελεύθερο οίστρο. Οσο για τον εθνικό μας καραγκιοζάκο, το μόνο αξιοθαύμαστο, τρόπον τινά, πάνω του είναι πώς καταφέρνει και βρίσκεται πάντα δίπλα σε κάθε αρχηγό. Ο τύπος είναι τσανακογλείφτης κάθε εξουσίας, προσκυνά όποιον έχει δύναμη κι ας τον λοιδορούσε όταν βρισκόταν σε άλλη όχθη. Κι αν δεν με πιστεύετε, δείτε τα βιντεάκια στο YouTube με το τί έλεγε για τον Αντ. Σαχλαμαρά και τον Κούλη όταν βρισκόταν στο ΛΑΟΣ...

Τί απομένει, επομένως, στον νέο πρόεδρο της ΝΔ παρά το παιχνίδι των προσωπικών επιθέσεων; Αυτό, άλλωστε, και θα παίξει με την αμέριστη συμπαράσταση των μιντιακών φερέφωνων της διαπλοκής, καθώς και του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού, εκείνου του κομματιού τους τουλάχιστον που επιλέγει να προκρίνει τα συμφέροντα των λίγων από των πολλών.

Τώρα που οι μάσκες πέφτουν, αποκαλύπτονται άλλωστε και οι λόγοι για τους οποίους δημιουργήθηκε το Ποτάμι, οι οποίοι και το καθιστούν πλέον περιττό στην πολιτική ζωή τού τόπου. Τώρα που η ολιγαρχία παίζει τα ρέστα της ποντάροντας στον Κούλη, ο Σταύρος αισθάνεται την προδοσία εκείνων που δεν πίστεψαν ποτέ στον ίδιο παρά μόνο στο επικοινωνιακό του γκελ και πια τον παρατούν σαν στυμμένη λεμονόκουπα.

Τί να κάνουμε; Δεν σε λένε "Σταύρο και κυρ Σταύρο κι αφέντη τσουτσουλομύτη, μόνο Σταύρο σε λένε", μόνο Σταύρο σε έλεγαν πάντα...

τρύπιο ευρώ