Το Βερολίνο γκρέμισε το τείχος του για να γεμίσει με τείχη όλη την υπόλοιπη Ευρώπη...

Όπου και να ταξιδέψω η Ευρώπη με πληγώνει, για να παραφράσω Γιώργο Σεφέρη. Το παραδέχονται και οι ίδιοι οι γραφειοκράτες της: "Η Ευρώπη δεν είναι σε καλή κατάσταση", ομολόγησε με κομψό τρόπο ο Ζ.Κ. Γιούνκερ.

Αν ο πρόεδρος της Κομισιόν ήθελε να είναι πιο ειλικρινής θα μιλούσε για ευρωπαϊκή κατάντια σε όλα τα επίπεδα:

αντί, για παράδειγμα, να βοηθήσει ουσιαστικώς την Ελλάδα να ορθοποδήσει, οι τεχνοκράτες της την απειλούν με κατάρρευση στην περίπτωση που δεν αποδεχθεί ΦΠΑ 23% σε όλους τους τομείς τής ιδιωτικής εκπαίδευσης, τη δήμευση της πρώτης κατοικίας των ελλήνων και την απόλυτη φτωχοποίηση των συνταξιούχων της.

Κι ας πούμε πως εμείς φταίμε για όλα, μα όλα τα δεινά μας γιατί όλοι, μα όλοι είμαστε τεμπέληδες, λαμόγια κι ανεπρόκοποι οπότε ορθώς πράττουν και μας τιμωρούν αυτοί που έχουν λαδώσει όλο τον πλανήτη για να στηρίζουν το εξαγωγικό θαύμα τους...

Γιατί θα πρέπει να αισθάνονται, ωστόσο, ένοχοι οι Πορτογάλοι που απόρριψαν τις πολιτικές λιτότητας και τώρα τιμωρούνται με ένα συνταγματικό πραξικόπημα το οποίο αποκλείει το σχηματισμό αριστερής κυβέρνησης;

Οι κακόμοιροι οι Σύριοι, η πατρίδα των οποίων έχει μετατραπεί σε πεδίο βολής τού νέου Ψυχρού (;) Πολέμου και "προεόρτιο" ίσως του Γ' Παγκόσμιου, σε τί έφταιξαν κι αφήνονται να πνίγονται σαν τα σκυλιά στη Μεσόγειο και να ορθώνονται φράχτες σε ευρωπαϊκά κράτη για να μην διέρχονται τα σύνορά τους αντί να οργανώνονται αεροδιακομιδές τους κι ο καθένας στην, υποτίθεται χριστιανική, ήπειρό μας, ιδίως στις πιο πλούσιες χώρες, να πράττει το αυτονόητο, δηλαδή να προσφέρει καταφύγιο στους κατατρεγμένους;...

Πώς επιτρέψαμε στην ήπειρο όπου γεννήθηκαν ο αρχαίος και σύγχρονος διαφωτισμός, την οποία λάμπρυναν με το έργο τους πνευματικές προσωπικότητες-ογκόλιθοι και η οποία έχει τεράστια ευθύνη για τις περιφερειακές συγκρούσεις που μαίνονται σε διάφορες γωνιές τού πλανήτη να μετατραπεί σε ένα μισαλλόδοξο φρούριο, στο οποίο φυτρώνει ο ρατσισμός κι ο απομονωτισμός;

Η Ευρώπη άρχισε να υποφέρει πολύ πριν η οικονομική κρίση γιγαντωθεί, η κατρακύλα της ξεκίνησε όταν εγκατάλειψε το μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος προκειμένου να ασπαστεί το νεοφιλελευθερισμό με προέλευση την άλλη όχθη τού Ατλαντικού. Από τη δεκαετία τού 1980, ιδίως μετά από την πτώση τού αντίπαλου δέους τού υπαρκτού σοσιαλισμού, κυριάρχησαν ιδεοληψίες που οδήγησαν στη σημερινή ζούγκλα τού "ο καθένας για την πάρτη του κι όποιος επιβιώσει επιβίωσε"...

Αντί να ολοκληρώσουμε τη μετάβαση στο σοσιαλισμό οπισθοχωρήσαμε σε πολιτικές που εξαϋλώνουν την κοινωνία κι αποθεώνουν τον ατομισμό. Ναι, το άτομο πρέπει να αφήνεται και να ενισχύεται στην ανάπτυξη των ιδιαίτερων χαρισμάτων του και να μην υποτάσσεται απολύτως σε κοινωνικές νόρμες.

Οφείλουμε, ωστόσο, από την αρχή τής ζωής του να το κάνουμε να καταλάβει πως αν δεν εντάξει τις δεξιότητές του σε ένα κοινωνικό πλαίσιο τότε ναι μεν είναι πιθανό να γίνει ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, αλλά η ανθρωπότητα στο σύνολό της δεν θα έχει κερδίσει πολλά από αυτόν και ούτε εκείνος θα είναι σε θέση να καλύπτει ψυχικές ανάγκες του για τις οποίες δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί...

Στην περίπτωση της Ελλάδας οι περισσότεροι φόροι και χαράτσια, η ολική έκλειψη του κοινωνικού κράτους και η πλήρης κατάρρευση της μεσαίας τάξης δεν είναι δυνατό να λογίζονται ως μεταρρυθμίσεις. Αυτοί που μετάτρεψαν μια χώρα τής Ευρωπαϊκής Ενωσης σε πειραματόζωο ανεδαφικών πολιτικών επιμένουν σήμερα σε αντιλήψεις που αποδείχθηκαν αναποτελεσματικές όπου κι αν εφαρμόστηκαν. Στην Πορτογαλία, για παράδειγμα, η οποία θεωρείται μνημονιακό κράτος-πρότυπο για τη Γερμανία, ο αριθμός των νέων που την εγκαταλείπουν είναι διπλάσιος ακόμα κι από τον αντίστοιχο ελληνικό...

Στις 9 Νοεμβρίου συμπληρώνονται 26 χρόνια από την πτώση τού τείχους τού Βερολίνου, την οποία υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό όλοι οι ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι. Αντί, ωστόσο, η Ιστορία να λειτουργεί ως φάρος για τους επικυρίαρχους του ευρωπαϊκού οικοδομήματος χρησιμοποιείται δίκην λάιτ μοτίφ ενός ακόρεστου ιμπεριαλισμού, ικανού να γκρεμίσει τα πάντα μόνο και μόνο για να επιβληθεί έναντι πάντων. Θα αποδεχόμουν ακόμα και την κατάρρευση της πατρίδας μου, αν πίστευα ότι η θυσία της είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να διασωθεί κάτι σπουδαιότερο.

Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι η θανάτωση της Ιφιγένειας, στην οποία οδηγούν τα νέα μνημονιακά μέτρα, δεν θα ωφελήσει τους "αχαιούς" να πλεύσουν με ούριο άνεμο, αλλά θα τσακίσει κι εκείνους πολύ πριν δουν τα τείχη τής Τροίας να υψώνονται μπροστά τους...

Πηγή: tripioevro.blogspot.gr