Πιο μισητός εχθρός, ο πιο κοντινός αντίπαλος;

γράφει ο Μπάμπης Γεωργούλας 

Ποιος χαράζει τη γραμμή στη ΛΑ.Ε;

Στις εκλογές, κατά τεκμήριο, τα κόμματα, φροντίζουν να προσδιορίσουν με ακρίβεια τον κύριο αντίπαλό τους, ώστε με εύστοχες επιθέσεις εναντίον του

να τον αποδυναμώσουν.

Επιχειρώντας να τοποθετήσουμε σ’ αυτό το πλαίσιο τη Λαϊκή Ενότητα, τι θα μπορούσαμε να πούμε; Υπάρχει στη διάθεσή μας η σύντομη ιδρυτική διακήρυξή της και το εκλογικό πρόγραμμά της. Και τα δύο, όμως, είναι λόγος που διατυπώθηκε πριν αρχίσει ουσιαστικά η εκλογική μάχη, και γι’ αυτό δεν έχουν ιδιαίτερη ερμηνευτική αξία.

Τώρα που έχουν αναμετρηθεί επί του πεδίου οι αντίπαλοι και έχει καταγραφεί ενδεικτικά, με τις δημοσκοπήσεις, η απήχηση, τα αποτελέσματα και τα εμπόδια που προκύπτουν από την «εφαρμοσμένη» εκλογική τακτική των κομμάτων, είναι δίκαιο και λογικό να κρίνουμε τη στάση της Λαϊκής Ενότητας με βάση τις τρέχουσες τοποθετήσεις της. Γιατί από αυτές μπορεί να κρίνει κάποιος ποιους αυτοπεριορισμούς θέτει ένα κόμμα και ποια περιθώρια μεταβλητών και σταθερών δίνει στον εαυτό του.

Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει…

Από αυτή την άποψη, η πιο πρόσφατη έκθεση του πολιτικού λόγου της ΛΑ.Ε είναι η ομιλία στην κεντρική εκδήλωσή της στην Ομόνοια. Βέβαια, κεντρική ομιλήτρια στην εκδήλωση αυτή ήταν η ανεξάρτητη συνεργαζόμενη με τη ΛΑ.Ε Ζωή Κωνσταντοπούλου, και όχι ο επικεφαλής του κόμματος, αλλά δικαιούμαστε να υποθέσουμε ότι η ομιλία της ήταν προϊόν συλλογικής επεξεργασίας και γενικά κοινής αποδοχής.

Προκύπτει, λοιπόν, από αυτήν ότι αποκλειστικός στόχος, κύριος αντίπαλος σ’ αυτή την εκλογική μάχη είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός πρέπει να ηττηθεί, να κατατροπωθεί, να εξουδετερωθεί.

Στη διάρκεια της εβδομηντάλεπτης ομιλίας ήταν ελάχιστες οι κριτικές αναφορές στη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Και όσες έγιναν, για ελάχιστα λεπτά, δεν ήταν αυτοτελείς, αλλά έμμεσες, του τύπου: «Να με ποιους θα κάνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ!» Δεν θα αδικήσουμε κανέναν, εάν πούμε ότι το συμπέρασμα που βγαίνει από την ομιλία αυτή, είναι ότι αν επιτευχθεί αυτός ο βασικός στόχος της εξουδετέρωσης του ΣΥΡΙΖΑ, τότε όλα τα άλλα παλεύονται.

Ματαίως κατ’ επανάληψη ρίχτηκε από τμήμα των συγκεντρωμένων το σύνθημα «ούτε Τσίπρας ούτε Δεξιά». Δεν βρήκε ανταπόκριση στο λόγο της ομιλήτριας. Άλλωστε, δεν ήταν ικανό να διαμορφώσει διαφορετική πολιτική βάση, καθώς και το ίδιο δεν απέφευγε την εξίσωση Τσίπρα Δεξιάς ανακαλώντας παλιότερες εξισώσεις του τύπου «τι Παπάγος, τι Πλαστήρας», και επιστρέφοντας έτσι στην παρανοϊκή σύλληψη ότι ο πιο μισητός εχθρός είναι ο πιο κοντινός αντίπαλός σου.

Η προδοσία και τα αργύρια

Για να μπορέσει να σταθεί αυτή η «λογική», χρειάζεται να δομηθεί η κατηγορία της προδοσίας. Μόνο που η κεντρική ομιλήτρια δεν είχε τη διάθεση, ίσως και την απαραίτητη πολιτική παιδεία, να εξηγήσει ποιος πρόδωσε τι και γιατί με κάπως ταξικούς όρους. Δηλαδή, τι αντιπροσωπεύει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, τι η ΛΑ.Ε, τι αντιπροσώπευε εντός του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι προχθές, ποιες τάξεις, ποια στρώματα, ποια πολιτικά σχέδια συγκρούστηκαν και συγκρούονται, ποιες κοινωνικές δυνάμεις προσπαθούν να εκφραστούν μέσα από τις συγκρούσεις αυτές…

Στο λόγο της δεν υπάρχουν οι έννοιες του συσχετισμού δύναμης, της υποχώρησης, του ελιγμού, της λανθασμένης έστω εκτίμησης, της λανθασμένης επιλογής. Υπάρχει, μόνο η προδοσία και τα αργύρια της προδοσίας.

«Εκχωρούν την ελευθερία και τη δημοκρατία για τους θώκους της εξουσίας», ήταν η εξήγηση που έδωσε η κεντρική ομιλήτρια της ΛΑ.Ε. Άλλωστε, όλη η ομιλία της ήταν δομημένη σαν ένας α-ιστορικός και α-χρονικός λόγος υπέρ της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της αντίστασης και της ανεξαρτησίας, ιδέες τις οποίες αντιστρατεύονται εξωτερικές σε σχέση με το λαό και την κοινωνία δυνάμεις, που βρίσκουν στο εσωτερικό τους πρόθυμους προδότες, για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά.

Με μια τέτοια ανάλυση ως αφετηρία είναι φυσιολογικό η προοπτική που δίνεται ως εναλλακτική να συμποσούται και συνοψίζεται στην «ανυπότακτη και ανυποχώρητη πάλη μέχρι τη νίκη». Τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει αυτό, και πόσο σαφές μπορεί να είναι, μπορεί κάποιος να το αντιληφθεί από το ευφυολόγημα με το οποίο η κεντρική ομιλήτρια της ΛΑ.Ε σκέφτηκε να απαντήσει στο εύλογο ερώτημα τι θα γίνει με το ευρώ: «Στο δίλημμα ευρώ ή δημοκρατία απαντούμε “δημοκρατία”. Εξηγήσεις ζητήστε από αυτούς που απαντούν στο ίδιο δίλημμα “ευρώ”»…

Δομώντας μ’ αυτή την αντίληψη την εικόνα που έχεις για την ελληνική πολιτική σκηνή, δεν μπορείς να έχεις όριο στην πολεμική σου για τις πιο συγγενείς δυνάμεις. Με τους προδότες τι να πεις!

Είναι αναμενόμενο, λοιπόν, να γινόμαστε μάρτυρες τερατογενέσεων, όπως η σύγκριση πολιτικών κινήσεων που γίνονται από τον Τσίπρα «για το καλός μας» με τις κινήσεις του δικτάτορα Παπαδόπουλου, που μας έβαλε στο γύψο «για το καλό μας». Τερατογένεση που όχι μόνο την υπερασπίστηκε η ίδια η ομιλήτρια στη διακαναλική συνέντευξη τύπου της ΛΑ.Ε, αλλά αναγκάστηκε να τη στηρίξει και ο ίδιος ο Π. Λαφαζάνης με το μάλλον απλουστευτικό (για έναν πολιτικό που θήτευσε επί μακρόν στο πλευρό του Χαρίλαου Φλωράκη) επιχείρημα ότι ζούμε υπό τη σκιά της δικτατορίας των αγορών και των τραπεζών. Το ότι ο Παναγιώτης ένιωσε στην πλάτη του τη διαφορά τής κατά κυριολεξίαν δικτατορίας, κάνει ακόμα πιο ανεξήγητη τη στάση του.

Ευθύνη για την αριστερά

Εκτός, όμως, από τις τερατογενέσεις αυτού είδους, μια τέτοια εικόνα για την πολιτική σκηνή αφαιρεί τη δυνατότητα από τη ΛΑ.Ε να μιλήσει για την όλη ελληνική αριστερά. Γιατί, με μια τέτοια αυθαίρετη χάραξη των συνόρων, καταλήγει να είναι πρακτικά η μόνη αριστερά, αν λάβουμε υπόψη ότι το ΚΚΕ αυτοαποκλείεται υψώνοντας ανιστόρητο φράχτη ανάμεσα στην αριστερά και τους κομμουνιστές. Το αποτέλεσμα είναι να καταφεύγει, όπως έκανε η κεντρική ομιλήτρια, στο εφεύρημα του Περισσού περί συμμαχίας του κόμματος μόνο με το λαό.

Κι όμως, η πρόσφατη ιστορία έχει δείξει ότι όσο μικρό κι αν είναι ένα αριστερό πολιτικό κόμμα, έχει ακέραιη ευθύνη για την επίτευξη του στόχου της ανασύνθεσης και της ενότητας της αριστεράς. Δεν μιλάει μ’ αυτό το διχαστικό και ανεύθυνο, μ’ αυτό τον απαξιωτικό και επιθετικό λόγο, αν θέλει να κρατήσει τις πόρτες ανοιχτές, τ’ αυτιά και τα μυαλά ανοιχτά. Εκτός αν εμφορείται από τη μυωπική λογική τής πολιτικής επιβίωσης για την πολιτική επιβίωση.

Αν η ΑΚΟΑ ή η ΚΕΔΑ ακολουθούσαν παρόμοια μυωπική λογική, πιθανότατα ο Π. Λαφαζάνης θα ήταν ακόμα στέλεχος ενός δεξιόστροφου κόμματος με πρόεδρο τη Δαμανάκη ή κάποιον κλώνο της. Και το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε ποτέ ξεκινήσει, ώστε να επωφεληθούν από αυτό ακόμη και επιβάτες της τελευταίας ώρας.

Μεγάλο μέρος της ομιλίας στην κεντρική εκδήλωση της ΛΑ.Ε κινήθηκε στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Ονομαστικές επιθέσεις σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, υπονοούμενα για σχέσεις τους με τη διαπλοκή, υποδείξεις ατομικής ενοχής για συλλογικές πολιτικές επιλογές… Πράγματα που πάντα απόφευγε η κριτική αριστερά, γιατί γνωρίζει ότι ούτε οι διαφορές είναι προσωπικές - ατομικές, ούτε οι πολιτικές αλλάζουν με «εκτέλεση» προσώπων. Εκτός αν θέλουμε να επιστρέψουμε σε εποχές που αποφασίσαμε να αφήσουμε οριστικά πίσω.

Και σίγουρα, αν δεν αντισταθούμε σ’ αυτούς που λόγω ηλικίας και προέλευσης δεν έχουν την πικρή εμπειρία από τέτοιες πρακτικές, εκεί οδηγούμαστε, όταν απευθύνουμε σε μέχρι χθες συντρόφους, σε μέχρι χθες φίλους που (κακώς κάκιστα) μας προωθούσαν στα ύψη με την εύνοιά τους, φράσεις όπως αυτή: «Πιο δεξιοί από τους δεξιούς, πιο μνημονιακοί από τους μνημονιακούς». Μπορεί να ακούγονται σαν πετυχημένα ρητορικά σχήματα σε αίθουσα δικαστηρίου, αλλά προκαλούν θανατηφόρα τραύματα.

Το κυριότερο είναι ότι όλα αυτά σε εμποδίζουν να δεις τα δικά σου σφάλματα. Με την τύφλωση που προκαλεί το εμφύλιο μένος, δεν διακρίνεις τις δικές σου αβαρίες, που οφείλεις να επανορθώσεις (αφού εξηγήσεις γιατί τις έκανες). Για παράδειγμα, η κεντρική ομιλήτρια της ΛΑ.Ε κατάγγειλε τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί συνεργάστηκε με τους ΑΝΕΛ, οι οποίοι δεν υπερψήφισαν τα επίμαχα άρθρα του νόμου περί ιθαγένειας. Τα ίδια άρθρα, όμως, απέφυγαν δια της απουσίας τους να υπερψηφίσουν και δύο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ τότε, η Ραχήλ Μακρή και ο Γ. Σταθάς, οι οποίοι μετείχαν από τους πρώτους στην κοινοβουλευτική ομάδα τής ΛΑ.Ε και τοποθετήθηκαν στα ψηφοδέλτιά της σε εκλόγιμες θέσεις. Αν η δικαιολογία είναι ότι αυτό γίνεται για τη σωτηρία της... παρτίδος, τότε μοιάζει πάρα πολύ με τις λαθεμένες πρακτικές τής ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές. Κι αυτό δεν είναι αισιόδοξο δείγμα για τη ΛΑ.Ε.

ΥΓ. Καταναλώνοντας τόσο χρόνο και τόσο μένος εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, η κεντρική ομιλήτρια της ΛΑ.Ε δεν βρήκε δυο λόγια να πει για τη Χρυσή Αυγή, παρότι αναφέρθηκε σε τόσους άλλους. Σε μια στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη η δίκη των στελεχών της για φόνο και άλλα κακουργήματα κι ενώ η ηγεσία της επιχειρεί να αποκτήσει νομιμοποίηση ξανά με πρόσχημα την «αντιμνημονιακή» της προσποίηση. Οι μόνες αναφορές στο λόγο της ήταν για τη συμπαράταξη με όσους, κατά την ίδια, «ματαίωσαν την κλήση Στουρνάρα στην επιτροπή τής βουλής», και για να κατηγορήσει τον Στ. Θεοδωράκη, που πήρε παλιότερα συνέντευξη από τον Ν. Μιχαλολιάκο. Έτερον ουδέν.

η εποχή

Προς επίρρωση των ανωτέρω, παραθέτουμε το βίντεο με την ομιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου, στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση της ΛΑ.Ε. στην Ομόνοια

Πηγή: aristerovima.blogspot.gr