Δυσαρμονίες
γράφει ο Θανάσης Καρτερός
Να ήταν όμως μόνο αυτό! Αν σύμφωνα με την κλασική μας αντίληψη ο άνθρωπος είναι το σύνολο από τις εμπειρίες του, η Αριστερά που κυβερνά σήμερα μπορούμε να πούμε ότι είναι το σύνολο από τις δυσαρμονίες της.
Δυσαρμονίες που βαραίνουν όχι μόνο ιδεολογικά, ηθικά, και πολιτικά. Αλλά και φρενάρουν το τεράστιο έργο που αυτή η κυβέρνηση έχει μπροστά της.
Δυσαρμονία ανάμεσα σε όσα ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύτηκε να κάνει και σε όσα -υποχρεώνεται να- κάνει. Ανάμεσα σε μεγάλη μερίδα του κόμματος και στην κυβέρνηση. Ανάμεσα στους βουλευτές μας του "ναι" και τους βουλευτές μας του "όχι". Ανάμεσα σε αξίες που ενσωματώνουν δεκαετίες αγώνων και στην πολιτική που σήμερα εκόντες άκοντες εφαρμόζουμε. Και τέλος, όπως όλα δείχνουν, δυσαρμονία ανάμεσα σε ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος που στήριξε ΣΥΡΙΖΑ και ένα μεγάλο μέρος του κόμματος.
Το θέμα δεν είναι απλώς να εξηγήσουμε αυτές τις δυσαρμονίες. Αυτό είναι μόνο η αρχή της συλλογικής προσπάθειας. Αλλά το κόμμα, σε συνθήκες μάλιστα διακυβέρνησης, δεν είναι ινστιτούτο κοινωνικών επιστημών. Οφείλει να δρα, να δρα, να δρα. Άρα να υπερβεί τάχιστα τις δυσαρμονίες. Αν βέβαια θέλουμε να μη μετατραπούμε σε παρένθεση, υπό τα πυκνά πυρά των αντιπάλων. Αλλά και με τη διαλυτική ενέργεια που τόσο καλά ξέρουμε να παράγουμε όταν χωριζόμαστε σε στρατόπεδα εσωτερικών εχθρών.
Το βάρος πέφτει στον Τσίπρα, τον Λαφαζάνη, στην ηγεσία, στα όργανα θα πεις. Μεγάλο βάρος, θα ήταν πιο σωστό. Γιατί επίσης μεγάλο βάρος πέφτει στον καθένα που κάθεται στο πληκτρολόγιο, συμμετέχει σε διαδικασίες, προβληματίζεται, κρίνει, επικρίνει, διαλέγεται δημόσια. Αν δηλαδή ο καθένας προσέχει και πάλι προσέχει να μη συμβάλει σε άλλη μια δυσαρμονία. Άκρως δική μας και καταστροφική. Τη δυσαρμονία ανάμεσα σε όσα επιδιώκουμε και σε όσα προκύπτουν από τον τρόπο που τα επιδιώκουμε.
Δυστυχώς, δεν τη γλιτώνουμε με αναθέματα και κατάρες. Η υπόθεση απαιτεί και κόπο και τρόπο. Και κυρίως απαιτεί ό,τι αποκαλούμε πολιτικό πολιτισμό. Που δεν είναι μόνο θέμα ανθρωπιάς και συντροφικότητας. Είναι και ο μόνος δρόμος, ό,τι κι αν γίνει, να περιοριστούν στο ελάχιστο οι ζημιές...
Πηγή: www.avgi.gr
Δυσαρμονία ανάμεσα σε όσα ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύτηκε να κάνει και σε όσα -υποχρεώνεται να- κάνει. Ανάμεσα σε μεγάλη μερίδα του κόμματος και στην κυβέρνηση. Ανάμεσα στους βουλευτές μας του "ναι" και τους βουλευτές μας του "όχι". Ανάμεσα σε αξίες που ενσωματώνουν δεκαετίες αγώνων και στην πολιτική που σήμερα εκόντες άκοντες εφαρμόζουμε. Και τέλος, όπως όλα δείχνουν, δυσαρμονία ανάμεσα σε ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος που στήριξε ΣΥΡΙΖΑ και ένα μεγάλο μέρος του κόμματος.
Το θέμα δεν είναι απλώς να εξηγήσουμε αυτές τις δυσαρμονίες. Αυτό είναι μόνο η αρχή της συλλογικής προσπάθειας. Αλλά το κόμμα, σε συνθήκες μάλιστα διακυβέρνησης, δεν είναι ινστιτούτο κοινωνικών επιστημών. Οφείλει να δρα, να δρα, να δρα. Άρα να υπερβεί τάχιστα τις δυσαρμονίες. Αν βέβαια θέλουμε να μη μετατραπούμε σε παρένθεση, υπό τα πυκνά πυρά των αντιπάλων. Αλλά και με τη διαλυτική ενέργεια που τόσο καλά ξέρουμε να παράγουμε όταν χωριζόμαστε σε στρατόπεδα εσωτερικών εχθρών.
Το βάρος πέφτει στον Τσίπρα, τον Λαφαζάνη, στην ηγεσία, στα όργανα θα πεις. Μεγάλο βάρος, θα ήταν πιο σωστό. Γιατί επίσης μεγάλο βάρος πέφτει στον καθένα που κάθεται στο πληκτρολόγιο, συμμετέχει σε διαδικασίες, προβληματίζεται, κρίνει, επικρίνει, διαλέγεται δημόσια. Αν δηλαδή ο καθένας προσέχει και πάλι προσέχει να μη συμβάλει σε άλλη μια δυσαρμονία. Άκρως δική μας και καταστροφική. Τη δυσαρμονία ανάμεσα σε όσα επιδιώκουμε και σε όσα προκύπτουν από τον τρόπο που τα επιδιώκουμε.
Δυστυχώς, δεν τη γλιτώνουμε με αναθέματα και κατάρες. Η υπόθεση απαιτεί και κόπο και τρόπο. Και κυρίως απαιτεί ό,τι αποκαλούμε πολιτικό πολιτισμό. Που δεν είναι μόνο θέμα ανθρωπιάς και συντροφικότητας. Είναι και ο μόνος δρόμος, ό,τι κι αν γίνει, να περιοριστούν στο ελάχιστο οι ζημιές...
Πηγή: www.avgi.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου