Η διάσπαση του ατόμου ηχεί ξανά

γράφει ο Βασίλης Αγγούρης

Μετά την μεταπολίτευση όταν αναφερόμουν σε ποιο κόμμα ανήκα, το σχόλιο που άκουγα ήταν "βρε παιδί μου, εσείς θα διασπάσετε και το... άτομο". 

Πέρασαν 40 χρόνια και το σχόλιο αυτό ηχεί στα αυτιά

μου. Δυστυχώς από τότε δεν άλλαξε τίποτα στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Η Αριστερά συνεχίζει ανεύθυνη, ευθυνόφοβη, εσωστρεφής τον μοναχικό της βίο.

Με τον Αλέξη Τσίπρα ο ΣΥΡΙΖΑ και -με μια πρωτοφανή ωριμότητα και γενναιότητα- ο λαός έδωσαν το μήνυμα για αλλαγή των συσχετισμών στο πολιτικό τοπίο, για μια άλλη προοπτική ριζοσπαστική, δημιουργική, ρεαλιστική.


Όλοι γνωρίζαμε, ανεξάρτητα από τις επαναστατικές προεκλογικές κορώνες, ότι ο δρόμος είναι δύσκολος. Στην Ευρώπη το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό - χρηματιστηριακό σύστημα πανίσχυρο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ένα κόμμα του 4% χωρίς επαρκή οργανωτική δομή, χωρίς κυβερνητική εμπειρία. Ο λαός όμως τον εμπιστεύτηκε, όχι για να φέρει τον Σοσιαλισμό, ούτε τον παράδεισο.

Απλά πράγματα του ζήτησε. Να φύγουμε από τις μνημονιακές πολιτικές, να κτυπήσουμε την διαπλοκή, να φέρουμε την αξιοκρατία, να αρχίσει η Ελλάδα να παράγει για να σταθεί στα πόδια της. Δεν ζήτησε ηρωικές εξόδους (στο Μεσολόγγι οι ΄Ελληνες έτρωγαν γάτες και ποντίκια), οι νεοέλληνες σήμερα δεν είναι μαθημένοι, παιδαγωγημένοι και οργανωμένοι για τέτοιους αγώνες. Οι όποιες αντιστάσεις τμημάτων του λαού μας, καταδεικνύουν ακριβώς ότι είναι εξαιρέσεις. Πολύ περισσότερο που δεν υπάρχει ακόμα στοιχειώδες πρόγραμμα και προετοιμασία για την ρήξη.

Συμπέρασμα: υποχωρείς, αναδιπλώνεσαι και επιτίθεσαι.

Πώς θα γίνει όμως αυτό, όταν από την πρώτη στιγμή ξεφύτρωσαν δεκάδες σωτήρες που νομίζουν ότι η σύγκρουση με το σύστημα είναι παραταξιακή σύγκρουση σε φοιτητική σχολή; που έχουν τη λογική της μοναδικής κατοχής της επαναστατικής αλήθειας, που καλούν σε σύγκρουση με τον... μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ; που θέλουν ρήξη εδώ και τώρα!!!

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έγιναν υπαναχωρήσεις, λάθη, ότι δεν έρχεται νέο μνημόνιο. Όμως η κυβέρνηση είναι της Αριστεράς, που με αγώνες μπορεί να αλλάξει τη σημερινή πορεία σε μια φιλολαϊκή διέξοδο.

Για να γίνει αυτό χρειάζεται υπομονή, σχέδιο, αλλαγές στην νοοτροπία μας, συλλογικότητα, ριζοσπαστικοποίηση του λαού μας, συμμαχίες. Προπάντων θέλει ενότητα, παραμερισμό προσωπικών επιδιώξεων, σωστή επιλογή στελεχών.

Τέλος η γκρίνια, τώρα δουλειά.