Υπάρχει ελπίς;
γράφει ο Θανάσης Καρτερός
Πόση θα είναι η αντοχή τους. Πώς θα αντιδράσουν, όταν φτάσει ο κόμπος των σκληρών μέτρων στο χτένι της υπομονής τους. Πώς θα είναι αύριο ο ΣΥΡΙΖΑ. Και πώς θα είναι τα άλλα κόμματα κάτω από την πίεση νέων ρευμάτων.
Αν κυκλοφορείτε όμως έξω από τους στενούς μας κύκλους, θα έχετε την εμπειρία που καταγράφουν και οι δημοσκοπήσεις.
Αν κυκλοφορείτε όμως έξω από τους στενούς μας κύκλους, θα έχετε την εμπειρία που καταγράφουν και οι δημοσκοπήσεις.
Με κάποιον τρόπο ακατανόητο για τις κλασικές μας αναλύσεις και ενώ υπάρχει διάχυτη απογοήτευση για τη συμφωνία, η στήριξη στην κυβέρνηση είναι μεγαλύτερη από πριν. Όχι μόνο γιατί αντέχουν οι ψηφοφόροι της του Ιανουαρίου. Αλλά και γιατί κερδίζει χώρο στα κοινωνικά στρώματα εκείνα που έτρεμαν πιθανή χρεοκοπία και Grexit.
Κάτι περισσότερο: Μέσα στο ασταθές της ρευστότητας, αναδείχτηκε τις τελευταίες εβδομάδες μια σταθερά: Ο Τσίπρας. Πώς και γιατί σηκώνει πολλή συζήτηση, χωρίς απλουστεύσεις. Αλλά για όποιον έχει μάτια και αφτιά, είναι γεγονός: Αυτή τη στιγμή ο πρωθυπουργός, ενώ βάλλεται με το "όχι" μιας μεγάλης μερίδας του κόμματός του, περιβάλλεται με το "ναι" μιας μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Σ' αυτόν επενδύουν ό,τι απέμεινε από ελπίδες.
Αν κάποιοι θεωρούν υπερβολική ή υποβολιμαία τη διαπίστωση, με γεια τους, με χαρά τους. Μπορεί να μη μας αρέσει, να υπονομεύει τις απόψεις μας για τη συλλογικότητα, να φαντάζει -και να είναι- ακόμα και απειλητικό όταν τόσοι πολλοί ακουμπούν τόσα πολλά σε ένα πρόσωπο. Αλλά δεν παύει να είναι αλήθεια. Απείρως περισσότερες συμπάθειες από όσα αναθέματα κέρδισε ο Τσίπρας μετά τη μαύρη νύχτα της συνόδου κορυφής.
Άρα, δοξάστε τον; Άπαγε της βλασφημίας. Αλλά τη στήριξη που του δίνει η κοινωνία τη δικαιούται, ως ανοχή έστω, κι από μας. Γιατί η συμφωνία με τους δανειστές έκλεισε την πόρτα. Σύμφωνοι. Αλλά το "φαινόμενο Τσίπρα" άνοιξε ένα παράθυρο. Αν επιτεθεί όντως στη διαφθορά, τη διαπλοκή, τη φοροδιαφυγή. Αν γκρεμίσει τις κρατικές παράγκες. Αν στηρίξει τους αδύναμους. Αν καταφέρει κάτι σημαντικό με το χρέος. Κι αν δεν καβαλήσει το καλάμι μιας αναλώσιμης προσωπικής κυριαρχίας. Τότε υπάρχει ελπίς...
Πηγή: www.avgi.gr
Κάτι περισσότερο: Μέσα στο ασταθές της ρευστότητας, αναδείχτηκε τις τελευταίες εβδομάδες μια σταθερά: Ο Τσίπρας. Πώς και γιατί σηκώνει πολλή συζήτηση, χωρίς απλουστεύσεις. Αλλά για όποιον έχει μάτια και αφτιά, είναι γεγονός: Αυτή τη στιγμή ο πρωθυπουργός, ενώ βάλλεται με το "όχι" μιας μεγάλης μερίδας του κόμματός του, περιβάλλεται με το "ναι" μιας μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Σ' αυτόν επενδύουν ό,τι απέμεινε από ελπίδες.
Αν κάποιοι θεωρούν υπερβολική ή υποβολιμαία τη διαπίστωση, με γεια τους, με χαρά τους. Μπορεί να μη μας αρέσει, να υπονομεύει τις απόψεις μας για τη συλλογικότητα, να φαντάζει -και να είναι- ακόμα και απειλητικό όταν τόσοι πολλοί ακουμπούν τόσα πολλά σε ένα πρόσωπο. Αλλά δεν παύει να είναι αλήθεια. Απείρως περισσότερες συμπάθειες από όσα αναθέματα κέρδισε ο Τσίπρας μετά τη μαύρη νύχτα της συνόδου κορυφής.
Άρα, δοξάστε τον; Άπαγε της βλασφημίας. Αλλά τη στήριξη που του δίνει η κοινωνία τη δικαιούται, ως ανοχή έστω, κι από μας. Γιατί η συμφωνία με τους δανειστές έκλεισε την πόρτα. Σύμφωνοι. Αλλά το "φαινόμενο Τσίπρα" άνοιξε ένα παράθυρο. Αν επιτεθεί όντως στη διαφθορά, τη διαπλοκή, τη φοροδιαφυγή. Αν γκρεμίσει τις κρατικές παράγκες. Αν στηρίξει τους αδύναμους. Αν καταφέρει κάτι σημαντικό με το χρέος. Κι αν δεν καβαλήσει το καλάμι μιας αναλώσιμης προσωπικής κυριαρχίας. Τότε υπάρχει ελπίς...
Πηγή: www.avgi.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου