Είμαι υπερήφανος για τη «γενιά του Πολυτεχνείου»!!!...

γράφει ο Δημήτρης Βάσσιος

Είναι τραγικό να γίνονται απόπειρες απαξίωσης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου 1973 ταυτόχρονα από διαμετρικά αντίθετους -επιμένω να πιστεύω- χώρους και ελάχιστη σημασία έχει αν αυτό γίνεται εκούσια ή ακούσια.

Από τη μια μεριά, οι πρόθυμοι ηλίθιοι ως ιδιοκτήτες ή/και σεκιουριτάδες κραδαίνοντας face control, εμπόδισαν την αντιπροσωπία βουλευτών και του γραμματέα της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ να καταθέσει στεφάνι.

Επειδή προφανώς δεν βρίσκουν επαρκώς κομμουνιστική την κυβέρνηση Τσίπρα, θυμίζω ότι στην πραγματική εξέγερση -το 1973- ο ραδιοφωνικός σταθμός απευθυνόταν σε όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες και ότι το όνομα του Allende -που κι αυτός δεν ήταν επαρκώς αριστερός- δέσποζε στην πύλη της Πατησίων.

Από την άλλη, φανερά ή στα μουλωχτά, φίδια βγαίνουν από τις τρύπες τους για να πουν ότι δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο ή ότι οι εξεγερμένοι ήταν καριερίστες του χρήματος ή/και της καρέκλας.

Αυτά δεν είναι νέα φαινόμενα - τόσα χρόνια τα ακούμε από καραμπινάτους φασίστες και φιλοχουντικούς.

Το νέο και επικίνδυνο είναι ότι αναπτύσσεται ένα υπόγειο ρεύμα με ρατσιστικά και εθνικιστικά χαρακτηριστικά που καλύπτεται πίσω από την ελληνικότητα της «Μακεδονίας μας», ένα ρεύμα που απαξιώνει το Πολυτεχνείο (λόγω πχ της Δαμανάκη), που αναπτύσσει την επιχειρηματολογία των φασιστών και που με αυτόν τον τρόπο τροφοδοτεί τον εκφασισμό της κοινωνίας.

Όσοι κινούνται σ' αυτό το ρεύμα και αναμασούν το «εγώ δεν είμαι φασίστας», αν πιστεύουν ότι ο Ζακ στην Ομόνοια δεν τους αφορά ή ότι ο Νικόλας στην Αργυρούπολη δεν είναι δικό τους παιδί, να είναι έτοιμοι αν το δικό τους παιδί κάνει κλωτσοσκούφι κάποιον άλλον Ζακ ή οδηγήσει στην κρεμάλα κάποιον άλλον Νικόλα.

Με αυτές τις σκέψεις αναδημοσιεύω σήμερα -που βγήκαμε στο δύσβατο μεταμνημονιακό ξέφωτο με έναν αριστερό πρωθυπουργό, τον Αλέξη Τσίπρα- ένα σημείωμά μου που γράφτηκε τον Νοέμβρη του 2012 - σε καιρούς μνημονίων και με πρωθυπουργό τον ακροδεξιό Αντώνη Σαμαρά:

~ Είμαι υπερήφανος για τη "γενιά του Πολυτεχνείου", γιατί είμαι υπερήφανος για τους αγώνες και τις θυσίες του λαού μας...

~ Όπως είμαι υπερήφανος για τη "γενιά των Θερμοπυλών", για τη "γενιά του '21", για τη "γενιά της Εθνικής Αντίστασης", για τη "γενιά των Λαμπράκηδων", για τη "γενιά του αντιδικτατορικού αγώνα", και για τη δική μου τη "μεταδικτατορική γενιά"...

~ Είμαι υπερήφανος για όλες τις γενιές του λαού μας που γέννησαν "τιτάνες" από τον Όμηρο, τον Αριστοτέλη και τον Αισχύλο μέχρι τον Σεφέρη, τον Ελύτη και το Ρίτσο...

~ Δικαιούνται να μην είναι υπερήφανοι οι διαχρονικοί εφιάλτες, πηλιογούσηδες, ταγματασφαλίτες, γερμανοτσολιάδες, χουντικοί, βασανιστές και τα σημερινά ναζιστικά απόβλητα της κοινωνικής κρίσης... άλλωστε ήταν και είναι πάντα απέναντι...

~ Ως εκ τούτου δικαιούμαι να είμαι απόλυτα μεροληπτικός απέναντι στη μεροληπτική κι ανάλγητη επίθεση που δέχεται ο λαός μας και να ελπίζω ότι θα είμαι υπερήφανος για τη νέα "γενιά των αρχών του 21ου αιώνα" που θα ανατρέψει και αυτούς, και το σάπιο καθεστώς τους...

~ Και ότι τούτη τη φορά αυτή η γενιά θα είναι ο νικητής, αυτή που θα γράψει και τη σύγχρονη ιστορία και όχι οι αγράμματοι κι αμόρφωτοι που (άλλωστε) ποτέ δεν την έγραψαν...

~ Θα είμαι λοιπόν στην αυριανή πορεία για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου -όχι μόνο για να αποτίσω φόρο τιμής σ' όλες αυτές τις "γενιές", αλλά κυρίως- γιατί δεν θέλω να είμαι απών από καμιά μεγάλη στιγμή του λαού μας, από καμιά μεγάλη στιγμή των νεότερων γενιών...

~ Ήρθε ο καιρός να νικήσει ο λαός!!!...

~ Κι επειδή είμαστε λαός υπερήφανος, θα ανατρέψουμε όλους αυτούς που στηρίζουν το ανδρείκελο που τη μια μέρα λιποψυχάει απέναντι στην τρόικα και τη Μέρκελ και την άλλη έρχεται από την έδρα του πρωθυπουργού κι απαγγέλει στίχους ηρωικούς καλώντας και ταυτόχρονα υποχρεώνοντας την κοινωνία να λυγίσει... Σε ποιο άραγε αμερικάνικο πανεπιστήμιο να μάθει ο άμοιρος ότι κανείς - μα κανείς - ποιητής δεν κάλεσε ποτέ τον λαό του να προσκηνήσει, παρά μόνο "λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα" !!!...

Λίγο ακόμα θα ιδούμε
Λίγο ακόμα θα ιδούμε
τις αμυγδαλιές ν ανθίζουν
τις αμυγδαλιές ν ανθίζουν
τις αμυγδαλιές ν ανθίζουν

Λίγο ακόμα θα ιδούμε
Λίγο ακόμα θα ιδούμε
τα μάρμαρα να λάμπουν, να λάμπουν στον ήλιο
κι η θάλασσα να κυματίζει

Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε
Λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα
Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε
Λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα

ατίθαση σκέψη