Προς τον 17χρονο καταληψία «για τη Μακεδονία μας»

της Δανάης Κολτσίδα

Εσύ που συμμετέχεις στην κατάληψη του σχολείου σου «για τη Μακεδονία».

Ξέρεις, δεν είσαι ο πρώτος που νιώθεις πως κάτι δεν πάει καλά.
Δεν είσαι ο πρώτος που νιώθεις πως θέλεις να φωνάξεις, να εξεγερθείς. Και ίσως δεν έχεις κι άδικο.

Έχω υπάρξει κι εγώ στη θέση σου.

Η πρώτη φορά ήταν πριν 20 χρόνια. Έκανα κατάληψη στο σχολείο μου, για να φωνάξω για την εφηβεία που ένιωθα ότι μου έκλεβαν. Βλέπεις, κάποιος είχε αποφασίσει ότι θα έπρεπε να δώσουμε πανελλήνιες εξετάσεις σε 10 μαθήματα (και πάλι καλά, οι λίγο μεγαλύτεροι έδωσαν σε 14) δύο φορές, μία στην δευτέρα και μία στην τρίτη λυκείου.

Η δεύτερη φορά ήταν αργότερα, από το καλοκαίρι του 2006 ως το χειμώνα του 2007. Τότε, ήμουν μεγαλύτερη από σένα - φοιτήτρια ήδη. Έκανα κατάληψη στη σχολή μου, για να φωνάξω για το δικαίωμά μου στη μόρφωση. Ήθελαν, τότε, να αλλάξουν το άρθρο 16 του Συντάγματος για να ιδρυθούν στη Ελλάδα ιδιωτικά πανεπιστήμια - από εκείνα που πολλοί από μας, κι εγώ μέσα σε αυτούς, δεν θα μπορούσαμε να πάμε. (Κι αν σου θυμίζει κάτι αυτή η ιστορία, είναι γιατί το ίδιο προσπαθούν οι ίδιοι εκείνοι άνθρωποι και τώρα).

Η τρίτη φορά ήταν ακριβώς πριν δέκα χρόνια, το Δεκέμβρη του 2008. Βγήκα στο δρόμο γιατί ένας νέος, όπως εσύ τώρα, μόλις 15 χρονών, είχε δολοφονηθεί εν ψυχρώ, στη μέση του δρόμου, βράδυ Σαββάτου στο κέντρο της Αθήνας.

Και τότε και πολλές ακόμα φορές βγήκα στο δρόμο γιατί ένιωθα την αδικία. Γιατί μου επέβαλαν να γίνω η γενιά των 700 -και αργότερα των 586- ευρώ. Γιατί έπρεπε να είμαι «ευέλικτη». Να δουλεύω με stage και συμβάσεις μαθητείας μέχρι τα γεράματα. Γιατί επιζητούσα δικαιοσύνη. Δημοκρατία. Να έχω λόγο στη ζωή μου. Να είμαι ίση με τους άλλους. Και όλοι μαζί να ζούμε καλύτερα. Να απολαμβάνουμε αυτά που παράγουμε με τη δουλειά μας. Να μπορούμε να ζήσουμε και -γιατί όχι;- να ονειρευτούμε.

Ξέρω λοιπόν ότι τώρα μπορεί να σου φαίνομαι μεγάλη και συμβιβασμένη. Και μπορεί και να είμαι.

Αν όμως θες να εξεγερθείς, φρόντισε να είναι για κάτι που αξίζει. Για κάτι που θα μπορείς να γυρνάς, όπως εγώ απόψε, μετά από 20 χρόνια και να λες πως άξιζε τον κόπο.

Η «Μακεδονία μας» δεν κινδυνεύει. Τουλάχιστον όχι από τη μικρή γειτονική μας χώρα στο Βορρά.

Κινδυνεύει ίσως από εκείνους που σπέρνουν το μίσος και το διχασμό ανάμεσα στους πολίτες της, όπως αυτοί που επιτέθηκαν και χτύπησαν το Δήμαρχο της Θεσσαλονίκης - τον δημοκρατικά εκλεγμένο Δήμαρχο της πόλης.
Κινδυνεύει από εκείνους που τη θέλουν κλειστή, φοβισμένη, κολλημένη στο «ένδοξο παρελθόν» της - χωρίς καλά, καλά να ξέρουν ποιο είναι αυτό.

Γιατί αν ήξεραν -και αν ήθελαν να ξέρεις κι εσύ- θα σου μίλαγαν για το πώς άκμασε η Μακεδονία μέσω του εμπορίου με τα Βαλκάνια, για το τι ρόλο έπαιξε η εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης, όχι μόνο στο να αναπτυχθεί η περιοχή οικονομικά και πολιτιστικά, αλλά και στο να διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι καλύτερες συνθήκες και κοινωνική δικαιοσύνη. Θα σου μίλαγαν για όλους εκείνους τους συμπολίτες σου, που ζείτε στα ίδια χωριά, χορεύετε τους ίδιους χορούς, τραγουδάτε τα ίδια τραγούδια, οι οποίοι έχουν σλαβική καταγωγή - μπορεί ακόμα κι εσύ να είσαι ένας από αυτούς, από κάποιον παππού ή γιαγιά. Θα σου διηγούνταν πώς έφτασαν στη Μακεδονία πρόσφυγες από τον Πόντο και τη Μικρά Ασία, που μίλαγαν άλλες γλώσσες, έφερναν άλλες παραδόσεις κι όχι μόνο δεν «αλλοίωσαν», αλλά πλούτισαν τον τοπικό πολιτισμό κι έκαναν τη Μακεδονία ένα τόσο υπέροχο και ενδιαφέρον χωνευτήρι.

Από αυτούς τους ίδιους κινδυνεύεις κι εσύ.

Επειδή σε θέλουν αφημένο στην άγνοια, πρόθυμο να πιστέψεις οτιδήποτε κινητοποιεί τον θυμό σου. Άλλωστε, ίσως δεν ήταν τυχαίο ότι πριν κάποιους μήνες, ένας πολιτικός, από αυτούς που πλασάρονται για «πατριώτες», αναρωτήθηκε «και τι τον νοιάζει τον δεκαεπτάχρονο για τον Λαμπράκη;». Αλήθεια, εκείνοι που θέλουν να σε πείσουν για το ότι «η δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία», σου μίλησαν για τον Λαμπράκη; Και γιατί τους επιτρέπεις να σε λένε αδιάφορο και άσχετο;

Και κινδυνεύεις ακόμα, γιατί εκείνοι που σήμερα σε δηλητηριάζουν με μίσος, όχι μόνο απέναντι στο γειτονικό λαό, αλλά και στους ίδιους τους συντοπίτες σου που έχουν, ενδεχομένως, άλλη άποψη από σένα, δεν αποκλείεται αύριο, για κάποιο άλλο θέμα, να στρέψουν το μίσος τους σε σένα τον ίδιο. Όπως κάνουν κάθε φορά σε όποιον θεωρούν αδύναμο ή, απλά, διαφορετικό.

Έχεις πολλούς λόγους να εξεγερθείς στα 17 σου χρόνια. Ούτε το μίσος ούτε η άγνοια όμως είναι μεταξύ αυτών. Βρες τους δικούς σου λόγους. Κάθε γενιά το έκανε και θα το κάνει, ελπίζω.

danaikoltsida.wordpress.com