«Τα λεφτά στους πλούσιους»

Είναι βασικό κόλπο του νεοφιλελευθερισμού να κρύβει τις πραγματικές του στοχεύσεις πίσω από θετικά διατυπωμένες φράσεις.

Ιστορικά το ξήλωμα των εργασιακών σχέσεων ονομάστηκε από τα ορφανά της Θάτσερ “ευελιξία”, η ασυδοσία των οικονομικά ισχυρών “ανταγωνιστικότητα”, η κατεδάφιση της αναδιανεμητικής κοινωνικής ασφάλισης “διαγενεακή δικαιοσύνη”.

Ο καταιγισμός θετικής ορολογίας αποκοιμίζει τον ακροατή, ο οποίος, ακόμα και αν υποψιάζεται ότι κάτι κρύβεται από πίσω, δυσκολεύεται πολύ να το αναζητήσει.
Ο Κ. Μητσοτάκης γνωρίζει αρκετά καλά την τεχνική αυτή και είναι, ίσως, το μοναδικό πράγμα που γνωρίζει αρκετά καλά.
Κάθε του φράση στη ΔΕΘ επιδέχεται δύο αναγνώσεων: μίας επιφανειακής, που μιλάει για κουμπαράδες, ορεξάτη Ελλάδα και πρωινά ξυπνήματα. Και μίας υπόγειας, στην οποία κρύβονται οι αλήθειες.

Υπ' αυτό το πρίσμα πρέπει να γίνει η ανάγνωση της εξαγγελίας του Κ. Μητσοτάκη για εκχώρηση του ΕΝΦΙΑ στους δήμους.
Σήμερα οι δήμοι χρηματοδοτούνται από τους κεντρικούς αυτοτελείς πόρους με κριτήριο τον πληθυσμό τους.
Αν οι πόροι αυτοί αντικατασταθούν από τον ΕΝΦΙΑ, θα χρηματοδοτούνται με βάση την αξία των ακινήτων σε κάθε περιοχή.
Αυτό σημαίνει ότι περιοχές με υψηλές αξίες ακινήτων θα έχουν πολύ μεγαλύτερα έσοδα.
Πρόκειται δηλαδή για μεταφορά πόρων από τους φτωχούς δήμους στους πλούσιους.

Αν αυτό δεν αρέσει στους φτωχούς δήμους, μπορούν πάντοτε να αυξήσουν τον δικό τους ΕΝΦΙΑ.
Να επιβαρύνουν, δηλαδή περισσότερο τους δημότες τους.
Δηλαδή μια πρόσθετη επιβάρυνση για τους δημότες των φτωχών δήμων.

Η αντίληψη αυτή είναι καταστροφική και διαπνέει όλο το σχέδιο Μητσοτάκη, του οποίου κεντρική ιδέα είναι:
“Να επιβαρύνουμε τους αδύναμους για να στηρίξουμε τους πλούσιους”.

η Αυγή