Οκτώ περίπου χρόνια σε 1000 περίπου λέξεις

του Γιώργου Παππά

Μάιος 2010 - Ιανουάριος 2015:
 
Πρώτα το ΠΑΣΟΚ, μετά η ΝΔ και στη συνέχεια από κοινού επισημοποίησαν ενώπιον του ελληνικού λαού και της παγκόσμιας κοινότητας πως με την εναλλασσόμενη μεταπολιτευτική τους διακυβέρνηση

-που κράτησε περίπου σαράντα χρόνια- χρεοκόπησαν την χώρα μας.

Οικονομικά και κυρίως αξιακά.

Και προφανώς το ΠΑΣΟΚ κι η ΝΔ δεν ευθύνονται συλλήβδην ως πολιτικές συλλογικότητες,
οι πολιτικοί εκφραστές συγκεκριμένων επιλογών, τις πιο πολλές φορές αφιστάμενοι κι απ' την ιδεολογική αφετηρία και ταυτότητα του κομματικού τους φορέα, φέρουν το βάρος της ευθύνης.

Πολλοί από τους οποίους είναι ακριβώς οι ίδιοι που δεν έχουν την τσίπα τουλάχιστον να σιωπήσουν πλέον, απεναντίας αναίσχυντα «κουνάνε το δάχτυλο» κι έχουν το θράσος να διεκδικούν ξανά δημόσιο ρόλο σωτήρα.

Οι υπεύθυνοι για την εγκαθίδρυση κράτους ευνοιοκρατίας, διαπλοκής, μίζας, αδιαφάνειας, ατιμωρησίας, κομματικών στρατών, παλιών και νέων τζακιών, παραδικαστικού, χρηματιστηριακής φούσκας και αλλεπάλληλων οικονομικών σκανδάλων,
οι ενορχηστρωτές της δημιουργίας ενός προκρούστειου -με μέτρο τα συμφέροντα λίγων και ισχυρών- κράτους,
πριν από οκτώ χρόνια έφεραν και το ΔΝΤ στη ζωή μας, στριμώχνοντας την καθημερινότητα και το μέλλον μας στη σκληρή επώδυνη πραγματικότητα δυο μνημονίων.

Κι όταν συνειδητοποίησαν πως δεν κατόρθωναν να τα "κλείσουν" έκαναν ό,τι μπορούσαν για να δεσμεύσουν ανελαστικά τις όποιες εναλλακτικές πολιτικές κινήσεις της επόμενης κυβέρνησης.

Ταυτόχρονα έπρεπε να βρεθεί και τρόπος να ξεφορτωθούν, να ξεπλύνουν τις τεράστιες ευθύνες τους. Έτσι συμβαίνει πάντα με ρηχής κι ελαστικής συνείδησης προσωπικότητες. Σε αυτή τους την προσπάθεια δύο αποτέλεσαν τις κύριες αιχμές.

Η πρώτη ήταν (κι εξακολουθεί να είναι) μια προπαγανδιστική πρωτοφανής επικοινωνιακή καταιγίδα ηλεκτρονικών, έντυπων και τηλεοπτικών μέσων,
ένας γκεμπελικός βομβαρδισμός κιτρινισμού, λάσπης και fake news είτε από πρόθυμους αργυρώνητους είτε από φανατικούς ανόητους,
που σώνει και καλά θέλουν να μετατρέψουν το αφήγημα των ηγετικών ομάδων της ΝΔ και του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ -περί ανίκανων, ψευτών, επικίνδυνων, ίδιου ηθικού αναστήματος με τους προηγούμενους, ανεύθυνων, εξουσιολάγνων κ.λ.π.-
σε θέσφατο αξίωμα.

Με την περισσότερη βρωμιά, ψευτιά και λύσσα να εκτοξεύεται προσωπικά στον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, μιας και γνωρίζουν καλά τη διεισδυτικότητά του στο λαϊκό αίσθημα και την πασιφανή υπεροχή του σε όλα τα επίπεδα, απ' το ψυχοπνευματικό μέχρι και το πηγαία επικοινωνιακό, έναντι του Κυρ-Μητσοτάκη.

Η δεύτερη (που κατάφερε μέχρι σήμερα η Κυβέρνηση να διαψεύσει εμφατικά και να αποτινάξει απ' το μέλλον της χώρας και του λαού μας) ήταν το σενάριο της "αριστερής παρένθεσης".

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ κος Βορίδης,
προφανώς αγκιστρωμένος στις ανατριχιαστικές ιδεολογικές του αναφορές και προφανέστερα νιώθοντας ασφαλής με το καινούριο ιδεολογικό υπόβαθρο που ο κος Μητσοτάκης κι ο αντιπρόεδρος κος Γεωργιάδης διαμόρφωσαν στη σημερινή Νέα Δημοκρατία,
συμπύκνωσε και ξεστόμισε πριν λίγες μέρες αυτές τις δυο παραπάνω αιχμές της στρατηγικής του Κυριάκου Μητσοτάκη με τη διχαστική, επικίνδυνη, οπαδική, σχεδόν εμφυλιοπολεμική δήλωση: "ποτέ ξανά αριστερά".

Την ίδια στιγμή που ο πρόεδρός του και σειρά στελεχών κατηγορούν τα στελέχη της Κυβέρνησης για διχαστική ρητορική και πρακτική.

Είναι πεισμένοι πως είναι ανώτεροι κι απευθύνονται σε ανόητους. Αποκαλυπτικό το πόσο πολύ υποτιμούν τον λαό και την αντίληψη του. Πόσο χειραγώγιμους μας θεωρούν.

Συνεπείς οι τότε κυβερνώντες, αρχικά στην ομογενοποίηση κι εν συνεχεία στην μετάλλαξη της ιδεολογίας τους (απ' τον σοσιαλισμό οι μεν, απ' τον φιλελευθερισμό οι δε) προς έναν όλο και πιο ακροδεξιό νεοφιλελευθερισμό, επιτέθηκαν στοχευμένα απ' το '10 μέχρι το '15 στους «ταξικούς παρίες», τα μικρομεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρώματα.

Έφεραν την ανασφάλεια, τη φτώχεια, τη δυστυχία, το σοκ, τον φόβο και την απόγνωση στο προσκήνιο,
δημιούργησαν συνθήκες εκφασισμού,
επένδυσαν στην ανθρωποφαγία του κοινωνικού αυτοματισμού,
συμπεριφέρθηκαν βάναυσα στην αξιοπρέπεια, τα δικαιώματα, την εργασία, την καθημερινότητα και το μέλλον του λαού μας,
απέδειξαν έμπρακτα την απέχθειά τους στο κοινωνικό κράτος, στο κράτος δικαίου, στη δημόσια υγεία, διοίκηση, παιδεία, ασφάλιση κι εκπαίδευση.

Ξεκαθάρισαν την ιδεολογική τους αντίθεση σε κάθε τι δημόσιο, που αντανακλά σε οριζόντια φροντίδα και στήριξη των πολλών κι αδύναμων.

Θρασύδειλα, ό,τι άδικο το έκαναν πράξη -για πέντε ολόκληρα χρόνια- στις πιο αδύναμες πλάτες.

Βαθιά εμφορούμενοι από ιδιοκτησιακή αντίληψη για το κράτος,
υπερασπιζόμενοι κι υπερασπίζοντας τους ταξικούς τους συμμάχους,
ένα κλειστό, ολιγάριθμο, διαπλεκόμενο κι αδιαφανές σύστημα συμφερόντων εξουσίας,
δεν δίστασαν διόλου να επιτεθούν στη δημοκρατία και την ισονομία,
να διαρρήξουν τον κοινωνικό ιστό,
να μειώσουν 25% τους εθνικούς πόρους, να ξεζουμίσουν τα οικονομικά των ασφαλιστικών ταμείων, να εκτοξεύσουν την ανεργία σε δυσθεώρητα ύψη, να καταργήσουν εργασιακά δικαιώματα και εργασιακή ασφάλεια, να απολύουν, να καταργούν συλλογικές συμβάσεις, να μειώσουν πάνω από 10 φορές συντάξεις και μισθούς, να περιορίσουν την εθνική μας ανεξαρτησία.

Ιανουάριος 2015- Αύγουστος 2018:

Σ' αυτό το ζοφερό, βαλτωμένο, άρρωστο τοπίο η Αριστερά πήρε απ’ τον Ελληνικό λαό την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας.

Με άμεσο τακτικό στόχο τη σταθεροποίηση της οικονομίας, την έξοδο απ' τη μνημονιακή επιτήρηση και την ανάταξη μιας χρεοκοπημένης χώρας σε ανθρωπιστική κρίση.

Με απαρέγκλιτο στρατηγικό στόχο τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, την αναδιανομή πλούτου και δικαιωμάτων,
την αλλαγή των στρεβλών αξιακών, πολιτισμικών, αναπτυξιακών και κοινωνικών προτύπων,
την εμπέδωση κι εμβάθυνση της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της ισονομίας,
την μετατροπή του παθογενούς μεταπολιτευτικού κράτους σε κοινωνικό, διαφανές, αξιοκρατικό κράτους πρόνοιας και δικαίου.

Έτσι, οι άνθρωποι της Αριστεράς συγκρούστηκαν καταρχάς μετωπικά,
αναγνώρισαν εκ νέου συμμάχους κι αντιπάλους,
μέτρησαν και μετρηθήκανε με συσχετισμούς δυνάμεων,
συνειδητοποίησαν προβλήματα, δυνατότητες, διαθεσιμότητες και πολιτικό προσωπικό,
ήρθαν αντιμέτωποι πολλές φορές ακόμη και με τους εαυτούς τους,
έκαναν λάθη, βίωσαν ήττες, ελίχθηκαν τακτικά, αναζήτησαν χαραμάδες άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής,
δυναμώσανε, οργάνωσαν κι εφάρμοσαν δράσεις ανακοπής της κοινωνικοοικονομικής και αξιακής χρεοκοπίας,
ιεράρχησαν ατζέντα αναστροφής, γι' αυτό κι ανοίξανε αρχικά προστατευτική ομπρέλα δράσεων για τους πιο αδύναμους συμπολίτες μας, αυτούς που υπέστησαν τα χειρότερα απ' την αρχή της κρίσης (δωρεάν πρόσβαση σε νοσοκομεία, κοινωνικό εγγυημένο εισόδημα, σχολικά γεύματα κ.λ.π.), έθεσαν τη σταδιακή αποκατάσταση της μικρομεσαίας τάξης σαν το δεύτερο, επίσης ψηλά ιεραρχημένο, ζητούμενο, πάλεψαν για βαθμούς δημοσιονομικής ελευθερίας και άσκησης της δικής τους πολιτικής κάτω απ' το αυστηρό μάτι της σφιχτής επιτήρησης.

Ρίχνοντας ταυτόχρονα όλες τους τις δυνάμεις στο αυτονόητο πρώτο τακτικό σκαλοπάτι, αυτό για το οποίο πήραν τη λαϊκή εντολή τον Σεπτέμβρη του '15 μετά την ψήφιση του 3ου μνημονίου:

την έξοδο απ' τη μνημονιακή περίοδο με την κοινωνία όρθια.

Απ' τις 21 του Αυγούστου ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΤΕΛΟΣ

Κι ας κραυγάζουν ο Μητσοτάκης, τα πολυμελή επιτελεία του, ο ΣΚΑΪ, το ΒΗΜΑ, τα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, τα ΝΕΑ, η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, λοιποί τεθλιμμένοι συγγενείς, τα καινούρια καταστροφολογικά αφηγήματα (4ο μνημόνιο, μη "καθαρή έξοδος" στις αγορές, κρυφή ατζέντα νέων αντιλαϊκών μέτρων, τέλος περιόδου -άκουσον άκουσον- φτηνού δανεισμού και λοιπές αντίστοιχες ανοησίες).

Η πραγματικότητα δεν αλλάζει εξαιτίας του γεγονότος πως δεν βολεύει τις συστημικές ευχές των παρατρεχάμενων συνδαιτημόνων και τα Μητσοτάκεια αφηγήματα (υπό την επήρεια μακράς κι απρόσμενης εξουσιοστέρησης).

Κι οι άνθρωποι της Αριστεράς νιώθουμε πολύ καλά με την εκπλήρωση της υπόσχεσης και υποχρέωσης της Κυβέρνησής μας απέναντι στους συμπολίτες μας.

Επομένη ευθύνη είναι να επανέλθει η πολιτική στην ουσία της,
που φυσικά δεν είναι μνημόνιο-αντιμνημόνιο (που και με δικιά μας ευθύνη υποκατέστησε συμβολικά, χονδροειδώς, την ιδεολογική ανάλυση κι αντιπαράθεση) αλλά:

• Δικαιώματα για όλους ή συμφέροντα για λίγους;
• Διαφάνεια ή διαπλοκή;
• Ισονομία ή αλισβερίσι;
• Δημοκρατία ή ιερατείο;
• Εργασία ή εμπόριο ελπίδας και υπεραξία;
• Πρόοδος ή συντήρηση;
• Άνθρωποι ή αριθμοί;
  

Όταν η Κυβέρνηση καταφέρει να βάλει στέρεες βάσεις σ΄ αυτήν την μεταστροφή κοινωνικοπολιτικής κουλτούρας θα έχει κλείσει τον ιστορικό της κύκλο.

Αφήνοντας για παρακαταθήκη στις αγέννητες ακόμη αυριανές κοινωνίες ένα ιδιαίτερα διακριτό, πολύτιμο και χρήσιμο -όχι συνθηματολογικό αλλά ουσιαστικό- Αριστερό στίγμα.

artinews.gr