Η ταινία «Καλύτερα δεν γίνεται» στον Χώρο Πολιτισμού & Αλληλεγγύης «Καλλίπολις», την Τρίτη 27 Φεβρουαρίου - 8.30μμ
Η προβολή θα γίνει την Τρίτη 27 Φεβρουαρίου στις 8.30μμ, στον Πολυχώρο «Καλλίπολις» (Καλλιπόλεως 33, Ελληνικό), ο οποίος βρίσκεται 200 μέτρα από τον τερματικό σταθμό του μετρό και 100 μέτρα από την Ιασωνίδου.
Η είσοδος είναι δωρεάν και όποιος επιθυμεί μπορεί να προσφέρει φάρμακα, που δεν χρειάζεται, τρόφιμα μακράς διάρκειας και είδη πρώτης ανάγκης τα οποία διατίθενται σε οικογένειες που έχουν πληγεί από την κρίση.
Αμερικανική κομεντί, 1997, έγχρωμη, 139΄, σε σκηνοθεσία Τζέιμς Μπρουκς με τους Τζακ Νίκολσον, Έλεν Χάντ, Γκρεγκ Κινίαρ Κούμπα Γκούντινγκ.
Ο εκκεντρικός και νευρωτικός συγγραφέας Melvin βλέπει ξαφνικά τις συνήθειές του και την πραγματικότητά του ν’ αλλάζουν απ’ τη στιγμή που φιλοξενεί το σκυλάκι του ομοφυλόφιλου γείτονά του Simon όταν αυτός μπαίνει στο νοσοκομείο.
Αυτή η τρυφερή του επαφή σε συνδυασμό με την παρουσία της Carol στη ζωή του, μιας σερβιτόρας που δουλεύει στο εστιατόριο όπου επισκέπτεται καθημερινά, τον αναγκάζει να βγει απ’ τον μικροφοβικό το κόσμο και να δει τα πράγματα διαφορετικά.
Το 1997 ήταν μια ιδιαίτερα καλή χρονιά για τον κινηματογράφο κι ήταν η τελευταία φορά που παρακολούθησα τα Oscar με τόσο μεγάλο ενδιαφέρον. Μια απ’ τις μεγαλύτερες επιτυχίες της χρονιάς εκείνης ήταν και το “Καλύτερα Δε Γίνεται”. Μέχρι σήμερα δεν το είχα ποτέ παρακολουθήσει, τουλάχιστον όχι απ’ την αρχή μέχρι το τέλος.
Λατρεύω τις ανθρωποκεντρικές ταινίες κι η συγκεκριμένη είναι μία απ’ αυτές. Δεν σ’ απασχολεί τόσο η εξέλιξη της ιστορίας, όσο η εξέλιξη των χαρακτήρων που συμμετέχουν σ’ αυτή. Τα πρόσωπα που την απαρτίζουν αποτελούν τον πυρήνα και οι καταστάσεις της ζωής τους, απλά αποτελούν ένα κομμάτι του εαυτού τους που περιστρέφεται γύρω τους.
Το ωραίο σ’ αυτή την ταινία είναι πως παρά που υπάγεται στην κατηγορία των ρομαντικών κομεντί δεν μοιάζει με τόσες άλλες του είδους. Δεν είναι πασπαλισμένη από ζάχαρη, καρδούλες κι άπιστα όνειρα. Είναι ρεαλιστική κι ειλικρινής προσπαθώντας με κάθε γήινο τρόπο να βγάλει στην επιφάνεια την πραγματικότητα ανθρώπων που συναντάμε καθημερινά γύρω μας. Ανθρώπων με ιδιορρυθμίες και προβλήματα, που δεν μοιάζουν σα να ξεπήδησαν από τις σελίδες κάποιου παραμυθιού.
Όλοι οι ήρωες, ο καθένας μόνος του κι όλοι μαζί φαντάζουν τόσο παράδοξοι κι αταίριαστοι, όμως κατά βάθος όλοι ζητάνε το ίδιο πράγμα. Κάποιον που αν όχι θα τους αγαπήσει, θα μπορέσει να τους καταλάβει. Κι ο πιο περίεργος απ’ αυτούς ο Melvin, που παρά τον υποχόνδριο κι άξεστο, στρυφνό χαρακτήρα του, κρύβει μέσα του συναισθήματα που ούτε ο ίδιος δεν είχε αντιληφθεί. Σκηνοθετικά το έχω ξαναπεί, από τέτοιες ταινίες δεν περιμένω ιδιαίτερα πράγματα γιατί συνήθως το story από μόνο του δεν αφήνει τέτοια περιθώρια. Ωστόσο οφείλω ν’ αναγνωρίσω στον Brooks, τον οποίο θεωρώ μετρ του είδους, την ικανότητά του να κάνει focus στα πρόσωπα των ηρώων του, ακριβώς τις στιγμές που χρειάζεται, εστιάζοντας σε συναισθήματα κι όχι σκηνές δήθεν συναισθηματικού εντυπωσιασμού.
Ο Nicholson πραγματικά δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας στο ρόλο του εγωκεντρικού, ψυχωτικού και νευρωτικού νεοϋορκέζου συγγραφέα. Έχει αποδείξει και στο παρελθόν πως οι ιδιόρρυθμοι ρόλοι του ταιριάζουν γάντι, αλλά αυτή τη φορά φαντάζει πολύ διαφορετικός απ’ ότι τις άλλες, καταφέρνοντας δικαίως να προσθέσει ακόμα ένα Oscar στη συλλογή του. Η Helen Hunt απ’ την άλλη, αν κι είναι πολύ καλή σ’ αυτό που κάνει δεν ξέρω κατά πόσο με πείθει ότι δίκαια κέρδισε το συγκεκριμένο Oscar, όχι λόγω αδύναμης ερμηνείας, αλλά λόγω καλύτερων υποψηφιοτήτων εκείνη τη χρονιά. Σημαντικά όμως ξεχωρίζει και η ερμηνεία του Greg Kinnear στο ρόλο του ομοφυλόφιλου ζωγράφου και γείτονα του Melvin. Μπορεί να του έκλεψε και με όλα τα δίκαια του κόσμου το Oscar ο Robin Williams, αλλά παρ’ όλα ταύτα, δε μπορεί να μην του αναγνωρίσει κανείς ότι είχε μια απ’ τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς και γι’ αυτόν προσωπικά, μια απ’ τις καλύτερες της καριέρας του.
Ρομαντικό, τρυφερό, με κοινωνικό προσανατολισμό χωρίς ωστόσο ν’ αποφεύγει τις όποιες δόσεις μελό, έντονοι προβληματισμοί παντρεμένοι εξαιρετικά με εύστοχο χιούμορ. Δεν είναι ακόμα μια ιστορία όπου η αισιοδοξία ξεχειλίζει από παντού, ακόμα και το τέλος της δεν είναι η απόλυτη λύτρωση, αλλά ένα δικαίωμα να ελπίζουμε πως τα πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα. Εστιάζω σε μία και μόνο φράση. “Με κάνεις να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος”! Αν μπορούσαμε όλοι να βρούμε έναν άνθρωπο που θα μας έκανε να αισθανόμαστε έτσι ή αν κάναμε εμείς κάποιον να το πιστεύει για μας ίσως να ήμασταν καλύτεροι.
Διαβάστε:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου