Νιώθω πόσο τυχερός είμαι που...

της Ευαγγελίνας Τσέλιου

Παρασκευή απόγευμα, ήδη είχε νυχτώσει κι εγώ κατευθυνόμουν προς τον Χώρο Πολιτισμού "Καλλίπολις" στο Ελληνικό, τον χώρο που βρήκε στέγη η Έκθεση Φωτογραφίας του Σύριου πρόσφυγα φωτογράφου Abdulazez Dukham

που διοργάνωσε το enfo.gr.

Σκεφτόμουν την ιστορία του ανθρώπου αυτού σχεδόν σε όλη τη διαδρομή. Αφού του χαμογέλασε η τύχη και βρέθηκε στα χέρια του μια φωτογραφική μηχανή, είχε την υπομονή και τη θέληση να δείξει τι πέρασε και τι περνάνε οι υπόλοιποι πια.

Σκεφτόμουν πόσο ταλέντο μπορεί να έχει κάποιος, ώστε από πρόσφυγας να καταφέρει να γίνει επαγγελματίας φωτογράφος.

Μα για στάσου, εδώ δεν μιλάμε μόνο για ταλέντο. Εδώ μιλάμε για δύναμη ψυχής.

Σκεφτόμουν πως ο Abdulazez Dukham, πάλεψε να ξεφύγει από την πραγματικότητα που βίωνε όλα αυτά τα χρόνια, να νιώσει παραγωγικός, δεν έμεινε στάσιμος δεν καταβλήθηκε απ' ότι πέρασε και θέλησε να δείξει πως πραγματικά ήταν η κατάσταση τόσο στη μαρτυρική πατρίδα του όσο και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που έζησε όλα αυτά τα χρόνια.

Χωρίς υπερβολές, χωρίς παρεμβάσεις. Σκοπός του ήταν η πραγματικότητα να καθρεφτίζεται όσο το δυνατόν καλύτερα μέσα από μία φωτογραφία. Κι έτσι έγινε...

Έφτασα στον χώρο της έκθεσης κι αυτή η μικρή στιχομυθία στο μυαλό μου αναγκαστικά πέρασε στο παρασκήνιο. Αφού κοντοστάθηκα για λίγη ώρα στην υποδοχή, κατευθύνθηκα προς τα δωμάτια που παραθέτονταν οι φωτογραφίες μία προς μία.

Νομίζω πως καθώς ξεκίνησα να παρατηρώ τις φωτογραφίες, κάποια στιγμή βγήκα από τον χώρο και μετά από λίγη ώρα επέστρεψα. Όταν βλέπεις μπροστά σου πιτσιρίκια και γύρω τους την ίδια την καταστροφή, αλλά παρόλα αυτά τα πιτσιρίκια έχουν ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο παιδικό τους προσωπάκι, καταλαβαίνεις πως τους αρκεί η συντροφικότητα του ενός στο άλλο ή έστω ένα μικρό παιχνίδι.

Η μία φωτογραφία διαδέχτηκε την άλλη, η επόμενη την μεθεπόμενη μέχρι που έφτασα στην τελευταία. Η κάθε φωτογραφία μπορεί να έδειχνε ένα σκηνικό σχεδόν διαλυμένο, αλλά σε αρκετές, κάτι θα έδινε λίγο ζωή μέσα σε αυτό. Είτε ένα χαμόγελο, είτε ένα χρώμα έντονο. Υπήρχαν και φωτογραφίες που δεν είχαν κάποια έστω υπόνοια ελπίδας. Φωτογραφίες που με έκαναν να νιώσω απόγνωση. Φωτογραφίες που με έκαναν στιγμιαία να ξεχαστώ και να πιστέψω ότι ήμουν μέρος του σκηνικού κι εγώ.

 
Σκέφτομαι πως για εμένα κάτι μπορεί να είναι ασήμαντο ή δεδομένο. Όπως ας πούμε το φαγητό μου... Ενώ για τα παιδιά αυτά να είναι ο κόσμος όλος. Αναλογίζομαι την αγωνία τους από το βράδυ που θα κοιμηθούν μέχρι το πρωί που θα ξυπνήσουν. Μήπως ανάμεσα στις νεκρές ώρες αυτές αλλάξει κάτι ακόμα;

Νιώθω πόσο τυχερός είμαι, που τα παιδικά μου χρόνια ήταν μέσα στη θαλπωρή του σπιτιού μου και δεν περιτριγυρίζονταν από συντρίμμια και αποκαΐδια.

Νιώθω πόσο τυχερός είμαι που δεν ένιωσα πως είναι να απειλούμαι ή να πρέπει να τρέξω για να σωθώ.

Νιώθω πόσο τυχερός είμαι που δεν έχει τραυματίσει την ψυχή μου ο φόβος του πολέμου και η αγωνία πως μέχρι την επόμενη μέρα μπορεί να έχει εξαφανιστεί κάποιο μέλος από την οικογένειά μου.

Νιώθω πόσο αχάριστος θα ήμουν αν ένιωθα δυστυχισμένος σήμερα.
Δεν είναι πως εκμηδενίζω τα προβλήματά μου. Αλλά τα ονοματίζω πια προβληματισμούς.

Παρασκευή βράδυ και μόλις έφευγα από την έκθεση. Και καθώς έφευγα ξεκίνησε πάλι η στιχομυθία που είχε σταματήσει πριν από ώρα.

Μετά την έκθεση αυτή, πιστεύω πως αν κάτι το έχεις ανάγκη, το θέλεις πολύ και το ονειρεύεσαι, θα το καταφέρεις.

Μετά την έκθεση, αυτά που μέχρι χθες τα θεωρούσα προβλήματα για εμένα πλέον τα λέω απλά τροφή για σκέψη.

Μετά την έκθεση αυτή, θα σου πω να νιώθεις πόσο τυχερός είσαι που έχεις ένα πιάτο φαΐ και την υγεία σου...

enfo.gr

Διαβάστε:

• Εδώ όλες οι δραστηριότητες του Χώρου Πολιτισμού & Αλληλεγγύης «Καλλίπολις»