Με τη λογική ΣΚΑΙ, αν γίνει απόπειρα δολοφονίας Τσίπρα ο Αλαφούζος πρέπει να πάει φυλακή...

Αν πίστευα ότι με τη δολοφονία τού Λ. Παπαδήμιου -αν πιστέψουμε ότι επρόκειτο για απόπειρα δολοφονίας κι όχι για μια πιο θεαματική τρομοκρατική ενέργεια για την πρόκληση εντυπώσεων- η χώρα θα έβγαινε από τα μνημόνια και θα προχωρούσε στη νέα εποχή με κοινωνική δικαιοσύνη, θα του είχα στείλει ο ίδιος το πακέτο-βόμβα!

Αν ο πρώην πρωθυπουργός -για να θυμόμαστε πως αυτή τη χώρα κυβέρνησε από το προσκήνιο κι όχι μόνο από το παρασκήνιο κι ένας δοτός τραπεζίτης- έθετε ως προτεραιότητα το λαϊκό κι εθνικό συμφέρον, θα αποδεχόταν κι ο ίδιος την θυσία του προκειμένου να διασωθούν και να ευημερήσουν εκατομμύρια άλλοι.

Άλλωστε αυτό διατυμπανίζει κι ο τελευταίος πολιτευτής, πως ασχολείται με την πολιτική από αίσθημα κοινωνικής ευθύνης κι όχι για να ικανοποιήσει τα ατομικά του συμφέροντα και τα αντίστοιχα των νταβατζήδων του...

Δεν πιστεύω, όμως, ότι ακόμα κι αν σκοτωνόταν ο Λ. Παπαδήμιος αυτή η χώρα θα μετατρεπόταν σε ένα παράδεισο ελευθερίας, ισότητας κι αδελφοσύνης. Έχω την ισχυρή εντύπωση πως δεν το πιστεύουν ούτε εκείνοι που του έστειλαν το πακέτο, παρά μόνο εξυπηρετούν άλλους σκοπούς αποσταθεροποίησης, για τους οποίους θα ήταν ωφέλιμο για τη δημοκρατία μας να λογοδοτήσουν λίαν συντόμως ενώπιον των αρμόδιων αρχών...

Υπάρχουν, ωστόσο, κι αρκετοί συμπολίτες μας οι οποίοι ζουν ακόμα με το μύθο τής "17Ν", το σκεπτικό των οποίων συμπυκνώνεται σε μια φράση που οι περισσότεροι ανάμεσά μας είτε έχουμε ακούσει είτε έχουμε χρησιμοποιήσει και οι ίδιοι: "μακάρι να ήταν ενεργή σήμερα η 17Ν για να τη φοβούνται τα λαμόγια οι πολιτικοί, οι τραπεζίτες, οι δημοσιογράφοι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι δικαστικοί και οι υπόλοιποι εκφραστές τού κεφαλαίου". Παραπέμπουν κι εκείνοι σε μια ουτοπία που ποτέ δεν υπήρξε στην πραγματικότητα, αφού η δράση τής "17Ν" κι άλλων τρομοκρατικών οργανώσεων δεν εμπόδισε, αν δεν ώθησε με τη συντηρητικοποίηση της κοινής γνώμης, τη χρεοκοπία αυτού του τόπου σε όλα τα επίπεδα...

Εύχομαι ολόψυχα ταχεία ανάρρωση στον Λ. Παπαδήμιο. Οι τεράστιες ιδεολογικές μου διαφορές με τον τραπεζιτάρχη δεν σημαίνουν ότι επιθυμώ ή πόσω μάλλον επιδιώκω τη φυσική του εξόντωση. Αλίμονο, όμως, αν φτάσουμε στο σημείο -όπως έφτασαν κάποια συστημικά ΜΜΕ και τα πολιτικά τους γιουσουφάκια- να ποινικοποιήσουμε την πολιτική διαφωνία με την άρχουσα ελίτ και να της αποδώσουμε την ηθική αυτουργία σε απόπειρα δολοφονίας. Κατανοώ ότι υπέχει κάποια ευθύνη εκείνος που ενδεχομένως να είχε γράψει "σκοτώστε τον Παπαδήμο", είναι ωστόσο σοφιστεία να συμπεριλαμβάνονται στην ίδια κατηγορία κι εκείνοι που άσκησαν δριμεία, δριμύτατη κριτική σε ένα δημόσιο πρόσωπο, το οποίο μάλιστα διατέλεσε και πρωθυπουργός, φυσικά για τη δημόσια δράση του κι όχι για την ιδιωτική του ζωή...

Πόσος φαρισαϊσμός, άλλωστε, μπορεί να εμφιλοχωρεί σε αυτούς που δείχνουν με το δάχτυλο ακόμα και την κυβέρνηση για ό,τι συνέβη σε βάρος Παπαδήμιου την ίδια ώρα που εξακολουθούν να σπέρνουν μίσος σε βάρος τού Αλ. Τσίπρα και των υπουργών του; Προσέξτε, αναφέρομαι σε μίσος κι όχι σε κριτική με αληθινά επιχειρήματα, η οποία είναι απαραίτητη στη δημοκρατία. Σε κάποιους, όμως, ΣΚΑΙ μέσα τους η υποκρισία κι όταν απελευθερώνεται, προκαλεί τραγέλαφο...

τρύπιο ευρώ