Τα «μαθητοδικεία» τελείωσαν

Χρέος της Πολιτείας είναι να καταστήσει σαφές προς όλους πως οι νόμοι ψηφίζονται από τις πλειοψηφίες για να εφαρμόζονται από όλους και προς όλους.

Και η ποινή της κοινωφελούς εργασίας δεν μπορεί να εκληφθεί

ως εναλλακτική όταν αυτή αφορά ανήλικα παιδιά...

Στην Ελλάδα ο θεσμός της μετατροπής της ποινής σε κοινωφελή εργασία εισήχθη με τον νόμο 1941/1991 και χαρακτηρίστηκε τότε ως ένα προοδευτικό μέτρο που κατέτεινε στον εξανθρωπισμό των ποινών για τις περιπτώσεις της μικρής και μεσαίας παραβατικότητας συμβάλλοντας παράλληλα στην αποσυμφόρηση των φυλακών.

Αφού για αρκετά χρόνια ο θεσμός παρέμεινε ανενεργός, μόλις το 1998 άρχισε να επιβάλλεται και, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία του υπουργείου Δικαιοσύνης, το 2014 ήταν 1.589 και το 2015 ήταν 1.562 οι καταδικασθέντες αντίστοιχα που παρείχαν κοινωφελή εργασία ως εναλλακτική ποινή και στη συντριπτική τους πλειονότητα ήταν περιπτώσεις πολιτών που λόγω ανέχειας αδυνατούσαν να πληρώσουν το πρόστιμο που τους είχε επιδικαστεί.

Από “εναλλακτική ποινή των φτωχών” η καταδίκη σε κοινωνική εργασία έγινε εσχάτως και ποινή των μαθητών.

Όπως τα τρία ανήλικα παιδιά που καταδικάστηκαν σε ποινή 80 ωρών κοινωνικής εργασίας για συμμετοχή σε κατάληψη Γυμνασίου στο Ρέθυμνο της Κρήτης από ένα δικαστήριο που αγνόησε την τροπολογία του υπουργείου Παιδείας, με την οποία έχει καταργηθεί η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου του 2000 με την οποία τιμωρούνται με ποινή φυλάκισης οι “καταληψίες” μαθητές.

Στην περίπτωση αυτή αγνοήθηκε η κατάργηση του αντιδημοκρατικού “μαθητικού ιδιώνυμου” και των “μαθητοδικείων”, που έσερναν μαθητές σε κρατητήρια και δικαστικές αίθουσες λόγω των δημοκρατικών διεκδικήσεών τους ακόμα και σε περιπτώσεις καταλήψεων όπου δεν είχαν καταγγελθεί ή διαπιστωθεί πράξεις βίας ή φθορών στα σχολεία.

Και αν το υπουργείο Παιδείας χαρακτηρίζει απαράδεκτη τόσο τη στάση του διευθυντή του συγκεκριμένου σχολείου όσο και την απόφαση του Δικαστηρίου Ανηλίκων, είναι χρέος της Πολιτείας να επεκτείνει το πλέγμα της προστασίας της όχι μόνο στο πεδίο των κτηριακών εγκαταστάσεων και των σχολικών υποδομών, για τα οποία πολλοί υποκριτικά κόπτονται σε περιόδους καταλήψεων, αλλά κυρίως να προστατεύσει τους μαθητές από αναχρονιστικές και ψυχοφθόρες διαδικασίες ενώπιον της ποινικής Δικαιοσύνης.

Χρέος της Πολιτείας είναι να καταστήσει σαφές προς όλους πως οι νόμοι ψηφίζονται από τις πλειοψηφίες για να εφαρμόζονται από όλους και προς όλους.

Και η ποινή της κοινωφελούς εργασίας δεν μπορεί να εκληφθεί ως εναλλακτική όταν αυτή αφορά ανήλικα παιδιά, τα οποία μάλιστα προστατεύονται πλέον από τα “μαθητοδικεία” αυτών που κάποτε ποινικοποίησαν εκδικητικά τις μαθητικές διεκδικήσεις.

Αυτές οι πρακτικές και αυτές οι λογικές αποτελούν πια παρελθόν και με αυτό θα πρέπει να συμβιβαστούν άπαντες.

η Αυγή