Έχω πάρει το μεγαλύτερο δώρο και θα το φυλάξω στην καρδιά μου μαζί με τις ξέχειλες από αγάπη ζωγραφιές τους!

της Έλενας Γερούκη

Με τι καρδιά, με τι κουράγιο

αποχαιρετάς τώρα αυτά τα αγγελούδια...

Ήταν πριν τέσσερις μήνες περίπου, βράδυ Παρασκευής, μετά την δουλειά που έτρεξα γεμάτη αγωνία να τους συναντήσω.

Τους βρήκα μέσα σε μια μεγάλη αίθουσα, ταλαιπωρημένους, φοβισμένους να διαλέγουν, ρούχα και σκεπάσματα και να προσπαθούν να τακτοποιηθούν.

Είχε προηγηθεί μια απίστευτη επίθεση από ανεγκέφαλους κατοίκους της περιοχής -που είχαν ενημερωθεί ότι έφταναν και τους περίμεναν απ' έξω- που τους είχε τρομάξει όλους.

Ανάμεσά τους εννέα ζευγάρια παιδικά και μωρουδιακά ματάκια να με κοιτούν και να με επεξεργάζονται, χαρίζοντάς μου όμως τα χαμόγελα τους.

Δεν άντεξα με έπνιγε ο θυμός, η οργή και η λύπη για την τόση αδικία, για όλους τους "ισχυρούς" που αναγκάζουν ανθρώπους να ζούνε φοβισμένοι, να φεύγουν μακριά από τον τόπο τους, να χάνουν συγγενείς, φίλους, τις περιουσίες τους, την βολή τους, να θαλασσοπνίγονται για να πατήσουν κάπου που θα νοιώθουν λεύτεροι, ασφαλείς και να τους κυνηγάνε από παντού, να τους κλείνουν τις πόρτες, τα σύνορα, τον δρόμο...

Δεν άντεξα, βγήκα έξω κι έβαλα τα κλάματα και συγχρόνως με κυρίευσε το πείσμα μου κι αποφάσισα ότι έστω και γι' αυτούς τους τριάντα θα έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου να νοιώσουν ότι ζουν σε ένα ασφαλές σπιτικό, με όλα τα απαραίτητα που θεωρούνται ανθρώπινες συνθήκες!

Περάσαμε πολλά όλους αυτούς τους μήνες, χαρές, λύπες, γκρίνιες, θυμούς, γέλια μα από το στόμα τους έβγαινε πάντα ένα ευχαριστώ που με έκανε να ντρέπομαι...

Δεν μας χρωστάνε τίποτε, δεν μας ανάγκασε κανείς να τους βοηθήσουμε, μόνοι μας το αποφασίσαμε και ναι(!) ήταν δύσκολο αλλά το κάναμε με την ψυχή μας!

Δεν μας χρωστάνε μα κάποιοι άλλοι τους χρωστάνε πολλά -κι αλίμονο δεν θα λογοδοτήσουν ποτέ γι αυτό!

Ένοιωθα και νοιώθω σαν να κουβαλώ πάνω μου όλη την ντροπή που ποτέ δεν θα νοιώσουν όλοι αυτοί που τους οδήγησαν εδώ, που τους ανάγκασαν να ζήσουν την φρίκη του πολέμου, της προσφυγιάς και της απαξίωσης.

Γι' αυτό και ποτέ δεν μπόρεσα να τους κρατήσω καμία κακία για τις απερισκεψίες τους ή για τις υπερβολικές μερικές φορές απαιτήσεις τους.

Είναι άλλος λαός, άλλες συνήθειες, διαφορετικός τρόπος σκέψης , αλλιώς μαθημένοι, μα παρόλα αυτά η ανάγκη της επιβίωσης τους έκανε να προσαρμόζονται και να ακούνε τις συμβουλές μας.

Ήταν ακόμη ένα μάθημα ζωής για μένα όλο αυτό, μέτρησα τις δυνάμεις μου, τις αντοχές μου και νίκησε η αγάπη και κυρίως αυτή που εισέπραξα από τα μικρά παιδιά που κάθε φορά που έφτανα στο σχολείο πέφτανε όλα μαζί στην αγκαλιά μου φωνάζοντας "Ελένα, Ελένα"!

Έχω πάρει το μεγαλύτερο δώρο και θα το φυλάξω στην καρδιά μου μαζί με τις ξέχειλες από αγάπη ζωγραφιές τους!

Η ευχή μου είναι να είναι όλοι τους καλά και να βρούνε τον δρόμο τους!

Υ.Γ.1: Σήμερα μεταφέρθηκαν όλοι σε οργανωμένη δομή στα Τρίκαλα.

*** * ***

Υ.Γ.2: Όσο ήταν εδώ οι πρόσφυγες κάποιοι μάς κάναν μόνο "εθιμοτυπικές" επισκέψεις κι αυτές όταν ήθελαν να διοργανώσουν κάποια εκδήλωση, "χρησιμοποιώντας" τους...

Σε μια από αυτές μάλιστα που τους ζητήσαμε έμπρακτη βοήθεια για το μόνο και σημαντικό πρόβλημα που είχαμε, που αφορούσε τις επισκέψεις τους σε γιατρούς και νοσοκομεία, μας είπαν ότι θα έπρεπε να γνωρίζουμε ότι αυτό που αναλάβαμε ήταν πολύ δύσκολο και θα τα βρίσκαμε σκούρα κάποια στιγμή...!

Τώρα που οι πρόσφυγες πήγαν σε οργανωμένη κρατική δομή, με την σίτισή τους, την ιατρική περίθαλψή τους, την πρόβλεψη για την εκπαίδευση των παιδιών τους, καλούν σε βοήθεια τους αλληλέγγυους...

Άντε να σηκώσουμε κανένα πανό και να βρίζουμε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τώρα!