Οι πρόωρες κάλπες στη Μ. Βρετανία θα κρίνουν την επόμενη μέρα του Brexit

του Χρυσόστομου Λουκά

«Δεν έγινα ο Πρωθυπουργός του Στέμματος για να προΐσταμαι της εκκαθάρισης της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Για αυτή τη δουλειά, εάν ποτέ υπαγορεύονταν, κάποιος άλλος θα πρέπει να βρεθεί, και όπως ορίζει η Δημοκρατία, υποθέτω θα πρέπει να ζητηθεί η γνώμη του Έθνους».

Sir Winston Churchill, "The Bright Gleam of Victory",

November, 10, 1942.

Και τελικά αυτός ο άλλος βρέθηκε και το Έθνος καταπώς προστάζει η Δημοκρατία ρωτήθηκε. Μπορεί ο Τσόρτσιλ να μην το φαντάστηκε ακριβώς έτσι το τέλος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (να φτάσει όχι μέχρι την απώλεια των υπεράκτιων κτήσεων αλλά να απειλείται με διάλυση το ίδιο το Ηνωμένο Βασίλειο) αλλά σίγουρα η ειρωνεία της σύγχρονης ιστορίας επιστρέφει στο σπίτι της.

Καθώς η ΕΕ ετοιμάζεται να αποχαιρετήσει το ένα από τα δυο Βέτο της στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, οι εξελίξεις στην ίδια τη Βρετανία θα κρίνουν εν πολλοίς όλες τις υπόλοιπες σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.

Το πρώτο φρικιαστικό συμπέρασμα από την περιπέτεια του Brexit είναι ότι το στρατόπεδο του Κάμερον, αν και έχασε, επιμένει να τρομοκρατεί τον λαό προδικάζοντας λιτότητα και αύξηση φόρων για τη Βρετανία εκτός ΕΕ, ως πολιτική επιλογή!

Ταυτόχρονα παραδέχονται ευθαρσώς διά του απερχόμενου υπουργού Οικονομικών και δεξί χέρι του Κάμερον, Τζορτζ Όζμπορν, ότι δεν είχανε "σχέδιο Β" για την επόμενη ημέρα ενός Brexit, διότι... "δεν ήταν ευθύνη εκείνων που ήθελαν την παραμονή στην ΕΕ τι σχέδιο θα ακολουθήσουμε (μετά)"!

Εξίσου προκλητικά και ανεύθυνα ο ίδιος ο Κάμερον, αυτός ο μοιραίος άνθρωπος, δήλωσε στη βουλή την επομένη του Brexit: Τι θα ακολουθήσει από δω και στο εξής είναι δουλειά της επόμενης κυβέρνησης”. Δηλαδή καλή τύχη Μπόρις Τζόνσον...

Την ίδια ώρα στο στρατόπεδο των Εργατικών ο Τζέρεμι Κόρμπιν παθαίνει... Θάτσερ! Η δεξιά πτέρυγα των εργατικών βρίσκει ευκαιρία για ανταρσία κατά της ηγεσίας Κόρμπιν που μόλις ανέλαβε με στήριξη συνδικάτων και νέας εκλογικής βάσης.

Εξελίξεις στα κύρια βρετανικά κόμματα

Πρόκειται για απολύτως υγιή εξέλιξη, καθώς η κρίση των Εργατικών εκδηλώθηκε πασιφανώς στις βουλευτικές του 2015 με την ήττα τους και την συντριβή τους στην Σκωτία και έκτοτε περίμενε να ξεσπάσει.

Όπως στις ΗΠΑ ο Σάντερς αλλά και ο Τραμπ θεωρούνται ξένα σώματα για τα κόμματα που εκπροσωπούν, έτσι και ο Κόρμπιν θεωρείται ξένο σώμα από τους Μπλερικούς που τον ανέχονταν λόγω της ισχυρής του νίκης αλλά ουδέποτε τον αποδέχτηκαν.

Με το πρόσχημα ότι δεν εκπροσώπησε το "Μένουμε Ευρώπη" θερμά, (απολύτως σωστή κριτική που δεν ιδρώνει όμως το αυτί του ευρωσκεπτικιστή Κόρμπιν) οι δεξιοί Εργατικοί με πρόταση μομφής απέρριψαν τον αρχηγό τους και παρά την απόρριψη του πραξικοπήματος από τον ίδιο τον Κόρμπιν το κόμμα βρίσκεται και αυτό μαζί με τους Τόρηδες σε αναζήτηση ηγεσίας.

Ανησυχητική εξέλιξη για τα βρετανικά politics είναι προφανώς ότι εξελίσσονται σε αμερικανικά. Αν το κόμμα των Εργατικών πάει στην δεξιά πτέρυγα, θα έχουν πάθει ό,τι και οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ που εξελίχτηκαν σε παλαιούς Ρεπουμπλικάνους.

Ανάλογα εξελίσσονται και οι Τόρηδες. Αν το κόμμα το πάρουν υποψήφιοι όπως ο Μπόρις Τζόνσον, το κόμμα μπαίνει στην δίνη του ακροδεξιού λαϊκισμού και της πολιτικής της οργής τύπου Τραμπ.

Γι' αυτό άλλωστε και η εσωκομματική μάχη "σταματήστε τον Μπόρις" με υποψήφια για την ηγεσία την μετενσάρκωση της Θάτσερ, υπουργό Εσωτερικών, Τερίσα Μέι, από το στρατόπεδο κατά του Brexit. Γι' αυτό και το σκληρό μέτωπο από Βερολίνο - Παρίσι - Βρυξέλλες για την Ενιαία Αγορά που αν την θέλει ο Μπόρις, θα πρέπει να καταπιεί την ελεύθερη μετανάστευση του ευρωπαϊκού μπλοκ.

Αυτή η μάχη δεν έχει ακόμα κριθεί. Σε κάθε περίπτωση πρόωρη προσφυγή στις κάλπες μοιάζει αναπόφευκτη και επειδή τα δυο μεγάλα κόμματα αναζητούν ηγεσίες και σχέδιο επόμενης ημέρας και επειδή αυτές οι ηγεσίες όταν έρθουν θα κληθούν να πατήσουν το κουμπί του Άρθρου 50 της Συνθήκης της Λισσαβόνας.

Όποιος πυροδοτήσει το Brexit θα χρειαστεί πολιτική νομιμοποίηση για να σηκώσει το βάρος μιας διαδικασίας που θα είναι βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον οικονομικά επώδυνη.

Την ίδια πολιτική νομιμοποίηση θα χρειαστεί και όποιος ορέγεται να ακυρώσει το Brexit, φέρνοντας αργότερα το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης της Μ. Βρετανίας με τους "27" προς δημοψήφισμα, ένα μακρινό σενάριο που εξετάζουν κάποιοι Τόρις του "Μένουμε Ευρώπη".

Ο Μπόρις Τζόνσον συνεχίζοντας την μικροπολιτική, διέρρεε δια συνεργατών ότι δεν θα ζητήσει εκλογές άμεσα τουλάχιστον, σε μια προσπάθεια προσέλκυσης υπογραφών στήριξης για την ηγεσία του. Ένα γλυκαντικό προς τους Τόρις κάθε στρατοπέδου που θα τους επιτρέψει να κρατήσουν την έδρα τους.

Σε κάθε περίπτωση ακόμα και σε αυτό το σενάριο, οι πρόωρες κάλπες μοιάζουν να καθυστερούν πρόσκαιρα. Μέσα στην όλη αβεβαιότητα και ρευστότητα ένα είναι σίγουρο. Αν όντως γίνουν πρόωρες εκλογές στη Βρετανία, θα τις κερδίσει αυτός που θα υποσχεθεί και θα εφαρμόσει πολιτική ανάπτυξης.

Θα τις κερδίσει αυτός που θα τερματίσει την σκληρή μετα-Θατσερικη λιτότητα που εφαρμόζεται από την εποχή Μπλερ μέχρι και τον Κάμερον. Σε αυτό το σημείο που έφτασαν τα πράγματα, η όποια ηγεσία του Ηνωμένου Βασιλείου δεν έχει άλλη επιλογή.

Για να κρατηθεί ηνωμένο το Βασίλειο, για να καθησυχαστούν και να κατευναστούν φυγόκεντρες τάσεις όπως της Σκωτίας, πρέπει να αυξηθούν ραγδαία οι δημόσιες δαπάνες, να δημιουργηθεί αναπτυξιακό σοκ που θα προστατέψει δουλειές, θα ανασχέσει υφεσιακούς κινδύνους και θα απορροφήσει κραδασμούς των αγορών.

Αυτό θα γίνει πιο εμφανές στους Βρετανούς από τις γεωπολιτικές διεργασίες που είναι ήδη σε κίνηση, με τη Γερμανία να βλέπει ευκαιρία δημιουργίας σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα την ώρα που προσεγγίζει τη Ρωσία, τη Γαλλία να ανασταίνει το "Club Med" και τις ΗΠΑ να προσπαθούν να γεφυρώσουν το ρήγμα που άνοιξε το Brexit στην Ευρώπη.

Σε ένα αισιόδοξο σενάριο, το Brexit μπορεί να αποδείξει πως μια χώρα εκτός του γερμανικού ευρωκράτους λιτότητας και με όπλο την αναπτυξιακή πολιτική μπορεί να ευημερεί.

Στο όποιο σενάριο, το Brexit απέδειξε ότι η γερμανική λιτότητα είτε θα βάλει φρένο είτε θα διαλύσει την Ευρώπη, όπως διέλυσε την Ε.Ε.

στο κόκκινο