Ας «σωθεί» ο Μέσι κι ας μη γίνει ποτέ... Μαραντόνα
της Αλέκας Ζουμή
Δεν θα μπορούσε κανείς να αποδώσει ιδανικότερα τον ορισμό του «Ποδοσφαιριστή» από τον Εδουάρδο Γκαλεάνο και δεν θα μπορούσε κανένας ορισμός να ταιριάξει περισσότερο στις σκέψεις που έκαναν εκατομμύρια θαυμαστές του ποδοσφαίρου στο άκουσμα της είδησης:
Ο Λιονέλ Μέσι ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την Εθνική Αργεντινής μετά την απώλεια ακόμη ενός τίτλου, του επετειακού Copa America, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά από την Χιλή.
Στο αθλητικό ρεπορτάζ υπάρχει ένας απαράβατος κανόνας: Είδηση είναι αυτός που κερδίζει, ο χαμένος δεν… παίρνει τίποτα. Κι όμως υπάρχουν οι στιγμές εκείνες και τα πρόσωπα εκείνα που σε… αναγκάζουν να παραβείς τον κανόνα του νικητή. Στη δική μας περίπτωση «ο χαμένος τα παίρνει όλα», όλη την προσοχή, όλη την απογοήτευση, όλες τις χιλιάδες λέξεις που γράφτηκαν ανά τον κόσμο από τα ξημερώματα της Δευτέρας και όλον τον προβληματισμό… Αλήθεια, ποιος ανόητος πανηγυρίζει που ο Μέσι δεν θα ξαναφορέσει τη φανέλα της «αλμπιτσελέστε»;
Ο Λιονέλ Μέσι αποχώρησε από το East Rutherford με δάκρυα στα μάτια και στο διαδίκτυο γίνεται viral η φωτογραφία με την μικρούλα που προσπαθεί να του… σκουπίσει τα μάτια από την οθόνη της τηλεόρασης. Λίγα λεπτά αργότερα ανακοίνωσε την απόφασή του. «Αποχωρώ από την Εθνική, δεν τα κατάφερα» είπε κι ας είναι μόλις 29 ετών.
Και είναι αλήθεια, δεν τα κατάφερε… Και πάλι δεν τα κατάφερε να οδηγήσει την Εθνική Αργεντινής στην κατάκτηση ενός τίτλου, όπως συνέβη στην ίδια διοργάνωση το 2007, στο Μουντιάλ του 2014, στο Copa America του 2015.
Τόσο βαριά κι ασήκωτη είναι η ευθύνη που 18χρονο παιδί «ανέλαβε» δια στόματος Ντιέγκο Μαραντόνα; Πιθανότατα ναι… Τότε ήταν που ο «Ντιεγκίτο» φρόντισε να τον χρήσει «διάδοχό» του, μια ευχή που έγινε κατάρα… Και πάντοτε ο Τύπος -με τη βοήθεια του Μαραντόνα- φρόντιζε να επιβεβαιώνει. Ακόμη και σήμερα, με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο, ο τίτλος που φιγουράρει στα περισσότερα άρθρα είναι «Ο Μέσι δεν θα γίνει ποτέ Μαραντόνα».
Όχι, λοιπόν, δεν θα γίνει ποτέ Μαραντόνα αλλά δεν χρειάζεται να γίνει Μαραντόνα γιατί είναι ο Λιονέλ Μέσι. Στα 29 του χρόνια είναι ήδη μια σπουδαία ποδοσφαιρική μορφή που τιμάει το ποδόσφαιρο σαν άθλημα και μετράει ήδη 113 συμμετοχές με 55 τέρματα στην Εθνική του ομάδα.
Ναι, ο Μέσι δεν θα γίνει ποτέ Μαραντόνα και πιθανότατα να μην γίνει και ποτέ ηγέτης γιατί όπως εύστοχα τόνισε και ο δημοσιογράφος Χρήστος Χαραλαμπόπουλος μιλώντας στον 105.5 στο Κόκκινο, δεν διαθέτει την «αλητεία» -με ή χωρίς εισαγωγικά- του Ντιέγκο. Και δεν διαθέτει αυτή την «αρετή επιβίωσης» διότι δεν μεγάλωσε στις αλάνες, «αυτή την αρετή που είχε ο Ντιέγκο δεν απόκτησε ποτέ ο Μέσι, αφού μεγάλωσε στο προστατευμένο περιβάλλον του προγραμματισμένου ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, μίας από τις καλύτερες ακαδημίες του κόσμου».
Το βάρος που και πάλι καλείται να σηκώσει στις πλάτες του ο «αστέρας» της Μπαρσελόνα αυτή τη φορά μοιάζει δυσβάσταχτο. Γι αυτό και οδηγήθηκε στην συγκεκριμένη απόφαση, την οποία όλοι εύχονται να ανακαλέσει. Όμως οι «κριτές των πάντων» - στην προκειμένη περίπτωση δημοσιογράφοι και οπαδοί που πιθανότατα να μην ξέρουν ούτε το χρώμα της μπάλας- συνεχίζουν να προσθέτουν βάρη στις πλάτες του. Μέχρι, ίσως, να καταστραφεί ολοκληρωτικά…
Στις 15 Ιουλίου 2014, δύο μόλις ημέρες μετά την ήττα της Αργεντινής από την Γερμανία στον τελικό του Mundial, ο Χουάν Ραμόν Ρότσα μίλησε στον 105.5 στο Κόκκινο. «Κάποιος που κατακρίνει τον Μέσι θα του πω να σκεφτεί για πέντε λεπτά τον εαυτό του να κάνει τον Μέσι και να παίζει 100 παιχνίδια την χρονιά, να προσπαθεί να είναι πάντα σε πάρα πολύ υψηλό επίπεδο και να περιμένουν τα πάντα οι υπόλοιποι από αυτόν. Ξέρετε τι δύσκολο είναι; Δεν αντέχεις ούτε πέντε λεπτά να είσαι Μέσι», είχε πει…
Συχνά, σαν οπαδοί, καταγγέλλουμε την εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου που έχει καταστρέψει το άθλημα, που έχει μετατρέψει σε μηχανές και πιόνια τους ποδοσφαιριστές. Καταγγέλλουμε τον τακτικισμό για τον οποίο έχει «θυσιαστεί» το θέαμα, καταγγέλλουμε και την ισχυρή, ευρωπαϊκή βιομηχανία που μπορεί και… πληρώνει πολλά, διαλύοντας έτσι τις λατινοαμερικάνικες ομάδες. Όμως, πόσο έτοιμοι, έτοιμες είμαστε να απολαμβάνουμε την ομορφιά του παιχνιδιού με ή χωρίς τίτλους;
Την απάντηση δίνει ο Εδουάρδο Γκαλεάνο: «Στον κόσμο μας σήμερα, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο καταδικάζει οτιδήποτε άχρηστο, και είναι άχρηστο οτιδήποτε δεν αποφέρει κέρδος. Κανείς δεν κερδίζει από αυτή την τρέλα που κάνει τον άντρα να γίνεται για λίγο παιδί, να παίζει δηλαδή όπως παίζει ένα πιτσιρίκι με το τόπι του ή μια γάτα με ένα κουβάρι μαλλί· μπαλαρίνα που χορεύει
πετώντας στον αέρα ένα ελαφρύ μπαλόνι, μάλλινο κουβάρι που κυλά αβίαστα: να παίζει χωρίς να ξέρει καν ότι παίζει, χωρίς σκοπό, χωρίς χρονόμετρο και χωρίς διαιτητή»…
«Ευτυχώς, εμφανίζεται ακόμα στα γήπεδα, αν και περιστασιακά, κάποιο τολμηρό αγρίμι που ξεφεύγει από το πλάνο, και διαπράττει το σφάλμα να τα βάλει με ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα, τον διαιτητή και το κοινό στις κερκίδες, για την απόλαυση και μόνο του κορμιού, που ορμά στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας…». Θα μπορούσε να είναι ο Λιονέλ Μέσι.
στο κόκκινο
«Ευτυχώς, εμφανίζεται ακόμα στα γήπεδα, αν και περιστασιακά, κάποιο τολμηρό αγρίμι που ξεφεύγει από το πλάνο, και διαπράττει το σφάλμα να τα βάλει με ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα, τον διαιτητή και το κοινό στις κερκίδες, για την απόλαυση και μόνο του κορμιού, που ορμά στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας…». Θα μπορούσε να είναι ο Λιονέλ Μέσι.
στο κόκκινο
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου