Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας

του Γιώργου Κυρίτση

Ξεκινάει το αντιρατσιστικό φεστιβάλ.

Μια διοργάνωση που ξεκίνησε ως περιφερειακή και περιθωριακή εκδήλωση αυτού που ονομάζαμε παλιά «χώρος» και εξελίχθηκε σε μεγάλο γεγονός, ανταγωνιστικό προς τα καθιερωμένα και

καταξιωμένα ακόμα και με εμπορικούς όρους φεστιβάλ του καλοκαιριού.

Η ανάπτυξη αυτή δεν ακολούθησε την εξέλιξη του προσφυγικού και μεταναστευτικού ζητήματος στην Ελλάδα, αλλά την πορεία ενίσχυσης των δυνάμεων της αριστεράς από το 2008 και μετά, συνδέθηκε δηλαδή σχεδόν μονοσήμαντα με την ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι διοργανωτές του φεστιβάλ απέκλεισαν τον ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας ότι η στάση της κυβέρνησης είναι αντιπροσφυγική, με μια ρητορική που επιχειρεί σε μια φράση να συμπυκνώσει ΕΕ - Τουρκία - ΣΥΡΙΖΑ - κράτος - μνημόνια, προκειμένου να επιτύχει αντιπολιτικές, ανιστορικές και συναισθηματικές ταυτίσεις, χωρίς να αναγκαστεί να μπει στη βάσανο της πολιτικής που ως γνωστόν -η γαμημένη- είναι ταυτόχρονα γενική αλλά και λεπτομερής διαδικασία.

Να θυμηθούμε ότι από το αντιρατσιστικό φεστιβάλ εξοβελίστηκε και πέρυσι ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς τότε να έχει καμία από τις συλλογικότητες που το διοργανώνουν να του προσάψει κάτι σε σχέση με το προσφυγικό, αλλά για ακραιφνώς πολιτικούς λόγους.

Με μια δόση υπερβολής που περισσότερο έχει να κάνει με την κλίμακα, θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τις απονομιμοποιημένες πολιτικές και οικονομικές ελίτ της Ευρώπης που επιχειρούν να οργανώσουν την εσωτερική κυριαρχία τους με την επίκληση του βαθέως εθνικού, προβάλλοντας ως εσωτερικό εχθρό τον «ξένο», με κάποιες δυνάμεις τις αριστεράς που επιχειρούν να αντιμετωπίσουν το πολιτικό τους αδιέξοδο με περιχαράκωση, υψώνοντας φράκτες στο αντιρατσιστικό κίνημα, ανακαλύπτοντας ιδεολογικά κριτήρια χημικής καθαρότητας και εσωτερικούς εχθρούς, φτάνοντας μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις να εισηγούνται και να συγκροτούν ένα κράτος εξαίρεσης για τον ΣΥΡΙΖΑ: Οι «άπλυτοι συριζαίοι» σε αριστερή εκφώνηση.

Εάν το φεστιβάλ είχε να κάνει με την συνήθη ενδοαριστερή αντιπαράθεση για το αριστερόμετρο -και έχει σε μεγάλο βαθμό, αφού ουδείς επερωτά π.χ. τη στάση και θέση του ΚΚΕ «μείνετε στις χώρες σας και πολεμήστε»- τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο απλά: Κάποιοι άνθρωποι που πάντα δούλευαν και πάντα πήγαιναν στο αντιρατσιστικό, θα αισθάνονταν αποσυνάγωγοι και δατς ολ.

Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με κάτι πολύ πιο σημαντικό. Σε μια συγκυρία που το προσφυγικό και το μεταναστευτικό αναδεικνύονται ως το υπ’ αριθμόν ένα ζήτημα στην Ευρώπη και που η Ελλάδα σηκώνει το κύριο βάρος, η μόνη κυβέρνηση στην ΕΕ με φιλοπροσφυγική αφήγηση και στάση, αποκλείεται από τους διοργανωτές του φεστιβάλ από το διάλογο, με υγειονομικούς όρους και επιχειρείται να ταυτιστεί με την Ουγγαρία, τη Δανία, την Αυστρία κλπ.

Οι ίδιοι οι διοργανωτές του Φεστιβάλ βεβαίως που ως πολιτικές συλλογικότητες τάχθηκαν υπέρ του Μπρέξιτ, αν τους επισημάνεις ότι τάχθηκαν υπέρ μιας βρετανικής Βρετανίας για Βρετανούς, χωρίς ξένους εργάτες -αυτή ήταν δυστυχώς η κυρίαρχη πλατφόρμα του Μπρέξιτ- διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και καλώς κάνουν.

Εν κατακλείδι, η λόγω και έργω αποβολή του ΣΥΡΙΖΑ από το αντιρατσιστικό εγγράφεται σε μια προσπάθεια -ασυνείδητη πιστεύω- να λυθούν ενδοαριστερά ζητήματα με όρους πρωτοετούς φοιτητικού συνδικαλισμού (ντου στα τραπεζάκια) και ως τέτοια δεν είναι μόνο παιδαριώδης, αλλά και απολύτως αντίθετη με το συμφέρον των προσφύγων και μεταναστών και με τη σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Κάτι σαν νομική διαμάχη κληρονόμων για το εταιρικό κόπυ ράιτ που δεν έχει να κάνει με το περιεχόμενο...

η Αυγή