Περί μαντίλας (ή Υποκρισίας το ανάγνωσμα)

της Δανάης Κολτσίδα

Και ξαφνικά, το θέμα της ημέρας έγινε η μαθήτρια που παρέλασε φορώντας τη μουσουλμανική μαντίλα. Κι όπως πάντα, η κοινή γνώμη (διάβαζε, το φέισμπουκ) διχάστηκε.

Οι μισοί χαιρέτισαν το συμβολισμό: η μαθήτρια που παρελαύνει φορώντας τη μαντίλα συμβολίζει, λένε, μια Ελλάδα ανοιχτή στη διαφορετικότητα, πολυπολιτισμική.

Οι άλλοι μισοί εξοργίστηκαν: με την αποδοχή της μαντίλας στην παρέλαση, λένε, οι δάσκαλοι της μαθήτριας και, δι’ αυτών, η ελληνική πολιτεία αποδέχτηκε με τον πιο επίσημο τρόπο ένα σύμβολο καταπίεσης των γυναικών στο μουσουλμανικό κόσμο. (Ασχολίαστες, φυσικά, οι ακροδεξιές κραυγές των «εξοργισμένων» φανατικών που προσβλήθηκαν…)

Όμως, από όλες τις πλευρές, η υποκρισία περίσσεψε.

• Η μαθήτρια, προφανώς, φοράει τη μαντίλα κάθε μέρα στο σχολείο της. Όπως και πολλές ακόμα ομόθρησκές της. Αλλά κανείς δεν νοιάστηκε για την καταπίεσή της. Ίσως γιατί δεν παρελαύνει κάθε μέρα δίπλα στη σημαία.
• Εκτός από τη συγκεκριμένη και τις άλλες μουσουλμάνες μαθήτριες που φορούν τη μαντίλα, υπάρχουν χιλιάδες παιδιά που πάνε στο σχολείο κουβαλώντας σταυρούς και κομποσκοίνια, που εκκλησιάζονται υποχρεωτικά και μαζικά στο πλαίσιο του σχολικού προγράμματος, αλλά κανείς δεν μίλησε για καταταπάτηση των δικαιωμάτων τους.
• Η μαθήτρια με τη μαντίλα παρέλασε δίπλα στη σημαία με το σταυρό. Το να επιτρέπεις και σε άλλους θρησκευτικούς φονταμενταλισμούς να συνυπάρχουν με τον «επίσημο», κρατικό θρησκευτικό φονταμενταλισμό σε καμία περίπτωση δεν προάγει τη δημοκρατία και την ανοιχτότητα σε μία κοινωνία.
• Η συγκεκριμένη μαθήτρια, όπως και χιλιάδες άλλοι αλλόθρησκοι ή άθεοι συμμαθητές και συμμαθήτριές της, γυροφέρνει άσκοπα στην αυλή του σχολείου της για δύο ώρες κάθε βδομάδα, επειδή οι συμμαθητές της την ίδια ώρα κάνουν θρησκευτικά. Όχι θρησκειολογία. Ορθόδοξη χριστιανική κατήχηση.

Και για να τελειώνουμε. Όχι. Μετά κι απ' αυτή την παρέλαση η Ελλάδα δεν είναι πιο κοντά στο να γίνει μια ανοιχτή, ανεκτική, πολυπολιτισμική κοινωνία. Και δεν θα γίνει όσο η καθημερινότητα αυτής της μαθήτριας και χιλιάδων άλλων συμμαθητών και συμμαθητριών της, ανεξαρτήτως των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων, διαμορφώνεται και οριοθετείται από την επικυριαρχία της ορθόδοξης εκκλησίας σε όλες της εκφάνσεις της δημόσιας ζωής.

Και, αντίστοιχα, όχι. Η απαγόρευση στη μαθήτρια να παρελάσει φορώντας μαντίλα δεν θα μας έκανε Γαλλία. Η Γαλλία δεν απαγορεύει μόνο τη μαντίλα. Είναι κοσμικό κράτος. Κι απαγορεύει όλα τα θρησκευτικά σύμβολα στο δημόσιο χώρο. Χριστιανικά, μουσουλμανικά, ιουδαϊκά, βουδιστικά κι ό,τι άλλο.

Το θέμα λοιπόν είναι να γίνουμε Γαλλία. Να χωρίσουμε το κράτος από κάθε θρησκεία. Μέχρι τότε, λίγη αυτοσυγκράτηση. Ούτε «ωσαννά», ούτε «ανάθεμα» για τη μαθήτρια και τους καθηγητές της. Το πολύ-πολύ ένα «μπράβο» κι ένα «καλή πρόοδο».

danaikoltsida