Μια μικρούλα κατάθεση ψυχής...

της Όλγας Κρασανάκη

Ποτέ δεν έχω μιλήσει γι αυτά, εκτός από τους φίλους μου που τα γνωρίζουν, όμως τώρα ήρθε η ώρα και ας παρεξηγηθώ...

Στο λιμάνι του Πειραιά, στις θύρες Ε1, Ε2 κλπ είναι τα ίδια άτομα πάντα εθελοντές.

Πού είναι όλοι οι μεγαλοεπαναστάτες, οι ευαισθητοποιημένοι με τους πρόσφυγες, οι υπεραριστεροί του κώ@ου, οι επικριτές των πάντων, οι τάχα μου συμπονετικοί, ο δήμος, η εκκλησία;

Κάποιοι παρουσιάζονται μόνο -τι σύμπτωση!!!- όταν είναι οι κάμερες μπροστά...

Γαμώ τις υποκρισίες μας... Βαρέθηκα τα μεγάλα λόγια, τους δήθεν και τις κατηγορίες από αντισυριζαίους.

Άνθρωποι δίνουν την ψυχή τους σε καθημερινή βάση στο να προσφέρουν στους πρόσφυγες και γενικά να προσφέρουν στον ΑΝΘΡΩΠΟ, μακριά από κάμερες και φανφάρες... Είναι το 90% φίλοι και σύντροφοι του συριζα, και που προσφέρουν πραγματικά ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ...

Αισθάνθηκα τύψεις που ήμουν απούσα...

Πικρή η αλήθεια αλλά έτσι ακριβώς είναι... Και είμαι υπερήφανη που είναι αυτή η κυβέρνηση και συμπεριφέρεται έτσι στους ταλαίπωρους ανθρώπους.

Βλέπεις -μέσα στην απόγνωσή τους- την αγάπη τους και την ευγνωμοσύνη τους για την Ελλάδα, τους Έλληνες (τους καλούς) και την κυβέρνηση... Με το χαμόγελο, την ευγένεια και την χαρά στο πρόσωπό τους...

Και να μη μιλήσω για τα παιδιά που σε περικυκλώνουν και αν σε αισθανθούν ότι τα πονάς και τα αγαπάς, σε τραβολογούν για να παίξεις μαζί τους...

Και εκεί θαρρείς πως σου χαρίζουν τον κόσμο ολάκερο.

Όταν ακούς το γάργαρο γέλιο ενός αθώου παιδιού, που δεν ξέρει, δεν καταλαβαίνει γιατί γίνονται πόλεμοι, τι πάει να πει κλειστά σύνορα, που δεν καταλαβαίνει γιατί συμβαίνει όλο αυτό... Και το μόνο που το νοιάζει είναι να παίξει στην αλάνα με τους φίλους του...

Λέτε λοιπόν ότι θέλετε οι υπόλοιποι... ΣΑΣ ΑΓΝΟΩ...