Επιλέγω να μείνω μ΄αυτούς που δεν φυγομαχούν

γράφει η Ελένη Μυτιληνάκη *

Όταν το ’91 αποχώρησε το ΚΚΕ από τον τότε Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, δεν το ακολούθησα, παρόλο που το έβλεπα πάντα ως το πατρικό μου σπίτι με τα ανάλογα συναισθήματα αγάπης και σεβασμού.

Έμεινα γιατί δεν ήθελα να αποχωριστώ το όμορφο όνειρο της παντοδύναμης ενωμένης αριστεράς. Έμεινα γιατί δεν πίστευα πια στη μονοδιάστατη πολιτική ανάλυση, στο αλάθητο, στην απόλυτη δογματική αλήθεια.

Γιατί δεν ήθελα να θεωρώ τους υπόλοιπους συντρόφους από το τεράστιο φάσμα της αριστεράς -που είχα τις επιμέρους διαφωνίες μου- τους χειρότερούς εχθρούς, προδότες, προβοκάτορες, αναχώματα κλπ κλπ…

Δεν ήταν ανώδυνος ο «χωρισμός». Ισα ίσα μου στοίχισε πολύ (και τις πρώτες άσπρες τρίχες στα μαλλιά μου!), μήνες πένθους, και συναισθηματικής ταλαιπωρίας. Τώρα είμαι λιγότερο ανυποψίαστη, αλλά πονάει και πάλι.

Η διάσπαση ελλόχευε από τη στιγμή που η συνεδριακή μας απόφαση, για τον τερματισμό των συνιστωσών και την δημιουργία του κόμματος των μελών και των τάσεων, δεν εφαρμόστηκε ποτέ κυρίως από τους συντρόφους της Α.Π και των άλλων μικρότερων συνιστωσών, που λειτουργούσαν κανονικά με οργανωτική δομή, όπως και πριν…

Θα μείνω και πάλι, για όλους τους λόγους που έμεινα και τότε και για έναν ακόμα πολύ σοβαρό. Γιατί ο λαός μας τίμησε με την εμπιστοσύνη του, μέσα σε πρωτόγνωρες και πρωτόγονες θα έλεγα πιέσεις που δέχτηκε από το ντόπιο και Ευρωπαϊκό κατεστημένο, για να χειριστούμε μια κατάσταση ίσως την δυσκολότερη μεταπολιτευτικά .

Μια κατάσταση κοινωνικής και οικονομικής καταστροφής και πολιτικής παρακμής. Αυτή τη κυβέρνηση εμπιστεύτηκε ο λαός, με τα λάθη, τις παραλήψεις, τις ανεπάρκειές της. Και κυρίως τον συγκεκριμένο πρωθυπουργό, που τον είδε να αντιστέκεται, να παλεύει για το δίκιο του λαού του, όπως ποτέ κανείς δεν έκανε. Τον είδε να έρχεται νικημένος, τσακισμένος χωρίς αυτά που προσδοκούσε και πάλεψε, αλλά όρθιος και αποφασισμένος να συνεχίσει.

Κέρδισε κάτι καλλίτερο, με κάποια περιθώρια βελτίωσης, που με προσπάθειες θα μπορούσαν να αντισταθμίσουν το βάρος των σκληρών μέτρων. Θα μπορούσε να πετάξει την λαϊκή εντολή και να φύγει, να αφήσει τους άλλους να συνεχίσουν αυτά που κάνανε όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Και ρωτώ για ποιον θα ήταν καλό αυτό;;; Για τον λαό όχι βέβαια… αστεία πράγματα…Για το κόμμα του, ίσως με την έννοια ότι θα παρέμεινε «καθαρό» και «ενωμένο» πράγμα που δεν το πολυπιστεύω πια.

Για τους αριστερούς η αντιπολίτευση ήταν πάντα η σιγουριά, η σωστή και αλάνθαστη πλεύση. Είναι εύκολο και όμορφο και πάλλεται η ψυχή σου να διεκδικείς τα δίκαια αιτήματά σου και να μην ανακατεύεσαι με τη άσκηση εξουσίας που είναι βρώμικη και επικίνδυνη και μπορεί να καείς .

Επιλέγω να μείνω μ΄αυτούς που δεν φυγομαχούν, που διακινδυνεύουν να καούν, να αποτύχουν, αλλά που δεν εγκαταλείπουν τον πόλεμο που δυστυχώς θα μαίνεται για χρόνια…

Προδότες δεν θεωρώ αυτούς που εγκαταλείπουν τούτη τη φάση του αγώνα, τους καταλαβαίνω, αλλά δεν συμφωνώ με την πράξη τους. Όμως ο τρόπος που θα διεξαχθεί ο προεκλογικός αγώνας θα μας δείξει πεντακάθαρα ποιοι είναι οι πραγματικά αριστεροί και ποιοι δεν εμπέδωσαν ποτέ το ωραίο αξιακό μας σύστημα παρά τα λεγόμενά τους. Για όλους μας ισχύει αυτό, όποια θέση και να πάρουμε.

Καλό και έντιμο αγώνα σύντροφοι, ας μην καταφύγουμε σε ποταπότητες , θα είναι πολύ, πάρα πολύ κακό για όλους μας και για το λαό μας…

* μέλος της ΟΜ Μεταμόρφωσης του ΣΥΡΙΖΑ

Πηγή: toideologio.gr