Για τρεις μέρες εντολοδόχος... για μια μέρα θεός
γράφει
ο Δημήτρης
Βάσσιος
 |
| Καλή αντάμωση, συντρόφισσες και σύντροφοι |
Δεν έρχεται να καλύψει το κενό της υποτιθέμενης «μετάλλαξης» του ΣΥΡΙΖΑ σε μνημονιακό κόμμα. Έρχεται να συμπληρώσει το παζλ των αποτυχημένων φορέων της συντηρητικής αριστεράς (ΚΚΕ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ) και σε τελευταία ανάλυση να μεταβληθεί σε πλατφόρμα μετάβασης μερίδας στελεχών και απογοητευμένων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στο ΚΚΕ των -δικών του- ένδοξων αγώνων, των καθαρών χεριών και της «συνέπειας».
Αυτός ο ισχυρισμός προκύπτει ακριβώς επειδή ο Λαφαζάνης αναδεικνύει σε στρατηγικού τύπου το «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» μόνο και μόνο για να δημιουργήσει συνειδησιακό πρόβλημα στον αντιμνημονιακό κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια στιγμή περνάει στο ντούκου τον πράγματι στρατηγικού χαρακτήρα ευρωπαϊκό προσανατολισμό με τον οποίο είναι μπολιασμένο το dna της Ριζοσπαστικής Αριστεράς εδώ και δεκαετίες.
Ο εθνολαϊκιστικός λόγος του Λαφαζάνη διανθισμένος με επαναλαμβανόμενους αιχμηρούς επιθετικούς προσδιορισμούς έρχεται και κουμπώνει άψογα με τον τίτλο του νεότευκτου σχήματος: η ασάφεια του -καθόλου αιχμηρού όρου- "λαϊκού" προσδιορίζει επακριβώς την "ενότητα" που διασπά το πλέον ελπιδοφόρο εγχείρημα της Αριστεράς -όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά- σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο.
Αντιφατική και τυχοδιωκτική μέσα στο χρόνο ήταν και η οργανωτική μορφή που προσδιοριζόταν απ' αυτό τον λόγο. Το άλλοτε "αριστερό ρεύμα" ιδεών, ως τάση του Συνασπισμού διαιρέθηκε με την αποχώρηση της νέας -κυρίως- γενιάς στελεχών (μεταξύ των οποίων και ο Τσίπρας) όταν άρχισε να παγιώνεται ως μηχανισμός νομής της εσωκομματικής εξουσίας με ό,τι αυτό συνεπαγόταν. Η τότε παρουσία της "πτέρυγας" Κουβέλη επιβίωνε και ταυτόχρονα τροφοδοτούσε την παρουσία του "αριστερού" μηχανισμού. "Κράτα με να σε κρατώ" ήταν αυτή η συμβίωση κι αυτός ήταν ο λόγος που το "ρεύμα" δεν ήθελε την αποχώρηση της "πτέρυγας".
Όμως το πλέον ακατόρθωτο έγινε κατορθωτό στο 1ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που αποφάσισε να καταργηθούν οι ως τότε συνιστώσες και να επιτρέπονται οι τάσεις: ο Λαφαζάνης -αφού πρώτα σε κλειστή σύσκεψη αποτράπηκε η αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ- βρέθηκε στη λήξη του Συνεδρίου με μια μειοψηφική μεν, ισχυρή δε τάση που εμπεριείχε και τάσεις και συνιστώσες. Η οποία τάση από την επομένη μετατράπηκε - λειτούργησε ως κόμμα μέσα στο κόμμα, διαίρεσε τον κομματικό ιστό και καλλιέργησε κλίμα καχυποψίας σε σχέση με την οργανωτική διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ.
Η εσωκομματική δημοκρατία εκφυλίστηκε σε συνεννοήσεις μεταξύ των επιτελαρχών των τάσεων, η πολιτική λειτουργία των οργάνων συρρικνώθηκε στο «δεν ψηφίζουμε και καταθέτουμε πρόταση συμβολής». Πρόκειται για τη γνωστή τακτική τού «με τους νικητές στις νίκες, με αμόλυντη ιδεολογική καθαρότητα στα δύσκολα και τις ήττες». Τι άλλο ήταν, αν όχι αυτό, που διέκρινε τον ΣΥΡΙΖΑ από το ΚΚΕ και οδήγησε στην αλλαγή των συσχετισμών στο χώρο της Αριστεράς;
Δεν ήταν λοιπόν κεραυνός εν αιθρία ούτε τα «δεν ψηφίζουμε, αλλά στηρίζουμε», ούτε το θα παραδώσω τον υπουργικό θώκο «όταν μου ζητηθεί». Διότι όταν έφτασε ο κόμπος στο χτένι αποδείχτηκε περίτρανα ότι το «στηρίζουμε» δεν ήταν παρά ένας ακόμη τακτικισμός τής στιγμής -να ξεπεράσουμε τον κάβο και βλέπουμε.
Όπως αποδείχτηκε ότι έτοιμο από καιρό ήταν και το νεότευκτο κόμμα που κυοφορήθηκε στα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ. Το οποίο -παρότι επί τόσα χρόνια και επιστήμονες, και το ΜΑΧΩΜΕ διαθέτει- πρόγραμμα δεν έχει. Προς το παρόν πελαγοδρομεί ανάμεσα στις θεωρίες του Λαπαβίτσα από τη μια και στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη (άλλος ένας τακτικισμός). Κι επειδή ο Λαφαζάνης έχει αποδείξει ότι δεν πρόκειται να βάλει το χέρι του στην τρύπα με το φίδι, είναι μάλλον απίθανο να υιοθετήσει τις περί ευρώ παλαβομάρες του Λαπαβίτσα. Θα πείσει ότι μπορεί να εφαρμόσει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ -που ο ίδιος δεν ψήφισε- αποτελεσματικότερα από αυτούς που το ψήφισαν; Ίσως με κάποιες τροπολογίες πχ περί εθνικοποίησης των τραπεζών; Ίδωμεν.
Σε κάθε περίπτωση ο Λαφαζάνης θα είναι για τρεις μέρες εντολοδόχος για το σχηματισμό κυβέρνησης... ελέω Τσίπρα βέβαια, γιατί κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι έχει δει τέτοιο όνειρο από τα χρόνια που ήταν στην ΚΝΕ. Και αναμφίβολα την Κυριακή των εκλογών και μέχρι να κλείσουν οι κάλπες θα είναι για μια μέρα θεός.
Αρκετό διάστημα για να υπερασπιστεί την υστεροφημία του επειδή έμεινε αμόλυντος από τον εκβιασμό που υπέστη ο Τσίπρας στις 12 Ιουλίου. Εξίσου αρκετό για να τη χάσει, επειδή ολοκλήρωσε το διαρκές πραξικόπημα των ξένων και ντόπιων συμφερόντων, ανατρέποντας ο ίδιος την κυβέρνηση των συντρόφων του.
ΥΓ1: Σε καμιά περίπτωση δεν θεωρώ οριστικά τα διαζύγια που επιβάλλουν μεταξύ συντρόφων οι εκάστοτε κομματικοί μηχανισμοί - τα έχουμε ξαναζήσει. Αυτό εδώ δεν είναι σαν τα άλλα. Πρώτον γιατί όλοι μας -όσοι βιώσαμε τα παλαιότερα- είμαστε πεισμένοι για τις αρνητικές συνέπειες, αλλά και δεύτερον γιατί το τωρινό επηρεάζει άμεσα το λαό μας. Οπότε το «καλή αντάμωση, σύντροφοι» θεωρείται αυτονόητο, μόνο που αυτή δεν μπορεί να επαναληφθεί με όρους μηχανισμών και φραξιονιστικής πάλης.
ΥΓ2: Τα παραπάνω δεν γράφτηκαν εν θερμώ, αλλά είναι καταστάλαγμα σκέψεων εκπεφρασμένων στον προσυνεδριακό διάλογο του ΣΥΡΙΖΑ και διατυπωμένων εδώ και δυο χρόνια. Αν μπορεί να έχουν κάποια αξία και σήμερα, διαβάστε:
Αντιφατική και τυχοδιωκτική μέσα στο χρόνο ήταν και η οργανωτική μορφή που προσδιοριζόταν απ' αυτό τον λόγο. Το άλλοτε "αριστερό ρεύμα" ιδεών, ως τάση του Συνασπισμού διαιρέθηκε με την αποχώρηση της νέας -κυρίως- γενιάς στελεχών (μεταξύ των οποίων και ο Τσίπρας) όταν άρχισε να παγιώνεται ως μηχανισμός νομής της εσωκομματικής εξουσίας με ό,τι αυτό συνεπαγόταν. Η τότε παρουσία της "πτέρυγας" Κουβέλη επιβίωνε και ταυτόχρονα τροφοδοτούσε την παρουσία του "αριστερού" μηχανισμού. "Κράτα με να σε κρατώ" ήταν αυτή η συμβίωση κι αυτός ήταν ο λόγος που το "ρεύμα" δεν ήθελε την αποχώρηση της "πτέρυγας".
Όμως το πλέον ακατόρθωτο έγινε κατορθωτό στο 1ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που αποφάσισε να καταργηθούν οι ως τότε συνιστώσες και να επιτρέπονται οι τάσεις: ο Λαφαζάνης -αφού πρώτα σε κλειστή σύσκεψη αποτράπηκε η αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ- βρέθηκε στη λήξη του Συνεδρίου με μια μειοψηφική μεν, ισχυρή δε τάση που εμπεριείχε και τάσεις και συνιστώσες. Η οποία τάση από την επομένη μετατράπηκε - λειτούργησε ως κόμμα μέσα στο κόμμα, διαίρεσε τον κομματικό ιστό και καλλιέργησε κλίμα καχυποψίας σε σχέση με την οργανωτική διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ.
Η εσωκομματική δημοκρατία εκφυλίστηκε σε συνεννοήσεις μεταξύ των επιτελαρχών των τάσεων, η πολιτική λειτουργία των οργάνων συρρικνώθηκε στο «δεν ψηφίζουμε και καταθέτουμε πρόταση συμβολής». Πρόκειται για τη γνωστή τακτική τού «με τους νικητές στις νίκες, με αμόλυντη ιδεολογική καθαρότητα στα δύσκολα και τις ήττες». Τι άλλο ήταν, αν όχι αυτό, που διέκρινε τον ΣΥΡΙΖΑ από το ΚΚΕ και οδήγησε στην αλλαγή των συσχετισμών στο χώρο της Αριστεράς;
Δεν ήταν λοιπόν κεραυνός εν αιθρία ούτε τα «δεν ψηφίζουμε, αλλά στηρίζουμε», ούτε το θα παραδώσω τον υπουργικό θώκο «όταν μου ζητηθεί». Διότι όταν έφτασε ο κόμπος στο χτένι αποδείχτηκε περίτρανα ότι το «στηρίζουμε» δεν ήταν παρά ένας ακόμη τακτικισμός τής στιγμής -να ξεπεράσουμε τον κάβο και βλέπουμε.
Όπως αποδείχτηκε ότι έτοιμο από καιρό ήταν και το νεότευκτο κόμμα που κυοφορήθηκε στα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ. Το οποίο -παρότι επί τόσα χρόνια και επιστήμονες, και το ΜΑΧΩΜΕ διαθέτει- πρόγραμμα δεν έχει. Προς το παρόν πελαγοδρομεί ανάμεσα στις θεωρίες του Λαπαβίτσα από τη μια και στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη (άλλος ένας τακτικισμός). Κι επειδή ο Λαφαζάνης έχει αποδείξει ότι δεν πρόκειται να βάλει το χέρι του στην τρύπα με το φίδι, είναι μάλλον απίθανο να υιοθετήσει τις περί ευρώ παλαβομάρες του Λαπαβίτσα. Θα πείσει ότι μπορεί να εφαρμόσει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ -που ο ίδιος δεν ψήφισε- αποτελεσματικότερα από αυτούς που το ψήφισαν; Ίσως με κάποιες τροπολογίες πχ περί εθνικοποίησης των τραπεζών; Ίδωμεν.
Σε κάθε περίπτωση ο Λαφαζάνης θα είναι για τρεις μέρες εντολοδόχος για το σχηματισμό κυβέρνησης... ελέω Τσίπρα βέβαια, γιατί κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι έχει δει τέτοιο όνειρο από τα χρόνια που ήταν στην ΚΝΕ. Και αναμφίβολα την Κυριακή των εκλογών και μέχρι να κλείσουν οι κάλπες θα είναι για μια μέρα θεός.
Αρκετό διάστημα για να υπερασπιστεί την υστεροφημία του επειδή έμεινε αμόλυντος από τον εκβιασμό που υπέστη ο Τσίπρας στις 12 Ιουλίου. Εξίσου αρκετό για να τη χάσει, επειδή ολοκλήρωσε το διαρκές πραξικόπημα των ξένων και ντόπιων συμφερόντων, ανατρέποντας ο ίδιος την κυβέρνηση των συντρόφων του.
ΥΓ1: Σε καμιά περίπτωση δεν θεωρώ οριστικά τα διαζύγια που επιβάλλουν μεταξύ συντρόφων οι εκάστοτε κομματικοί μηχανισμοί - τα έχουμε ξαναζήσει. Αυτό εδώ δεν είναι σαν τα άλλα. Πρώτον γιατί όλοι μας -όσοι βιώσαμε τα παλαιότερα- είμαστε πεισμένοι για τις αρνητικές συνέπειες, αλλά και δεύτερον γιατί το τωρινό επηρεάζει άμεσα το λαό μας. Οπότε το «καλή αντάμωση, σύντροφοι» θεωρείται αυτονόητο, μόνο που αυτή δεν μπορεί να επαναληφθεί με όρους μηχανισμών και φραξιονιστικής πάλης.
ΥΓ2: Τα παραπάνω δεν γράφτηκαν εν θερμώ, αλλά είναι καταστάλαγμα σκέψεων εκπεφρασμένων στον προσυνεδριακό διάλογο του ΣΥΡΙΖΑ και διατυπωμένων εδώ και δυο χρόνια. Αν μπορεί να έχουν κάποια αξία και σήμερα, διαβάστε:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου