Συγγνώμη "αριστερή πλατφόρμα", αλλά η ζωή είναι αλλού...

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Ο ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2013, ιδρύθηκε και επίσημα - μετά από πολύχρονη παρουσία ως συνεργατικό σχήμα μιας ντουζίνας περίπου πολιτικών δυνάμεων - ως ενιαίο κόμμα της αριστεράς.

Στις πρώην συνιστώσες, όσες αντέδρασαν -που μέχρι τότε συγκυβερνούσαν αριστίνδην- δλδ ισότιμα, ανεξαρτήτως μεγέθους -ως κονκλάβιο των σοφών της αριστεράς και μοιραζόντουσαν αναλογικά (;) την κρατική επιδότηση- δόθηκε χρόνος να διαλυθούν λίγο μετά από το συνέδριο και να απορροφηθούν κανονικά στο ενιαίο κόμμα.

Το "ενιαίο κόμμα" και η "βίαιη ωρίμανση" ήταν απαραίτητες προϋποθέσεις για να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση.

Γιατί κακά τα ψέμματα: ένα ομόσπονδο σχήμα, μπορεί να είναι πολυσυλλεκτικό, μπορεί να έχει χαρακτηριστικά κινήματος και να συσπειρώνει μια ποικιλία αιτημάτων και πρωτοβουλιών αλλά δεν μπορεί να κυβερνά - και αυτό ήταν σε γνώση των δυνάμεων του παλιού ΣΥΝ που σχεδίαζαν βάσει της εμπειρίας τους ως κυρίαρχη δύναμη στον χώρο της αριστεράς, τον δρόμο προς την εκλογική νίκη του νέου κόμματος.

Ο ίδιος ο ΣΥΝ διαλύθηκε παράλληλα με το ιδρυτικό συνέδριο. Άλλες συνιστώσες όχι. Και όχι μόνο αυτό, αλλά συνέχισαν στην νοοτροπία της αναλογικότητας την στελέχωση του κομματικού μηχανισμού με αποκορύφωμα την διεκδίκηση επίσης αναλογικά υπουργικών και άλλων κυβερνητικών θώκων από την αριστερή πλατφόρμα κατ΄αναλογίαν δύναμης και όχι πολιτικού προτάγματος.

Είχαμε έτσι ανθρώπους που δεν πίστευαν στις αποφάσεις του κόμματος (έχοντας επανειλημμένα μειοψηφήσει στην αντίθεσή τους με κεντρικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως παραδέχεται τώρα η "αριστερή πλατφόρμα") να καλούνται να υλοποιήσουν την κυβερνητική γραμμή σε καίριους για την οικονομία και την ανάπτυξη τομείς!

Παραγωγική ανασυγκρότηση και περιβάλλον ή ακόμη και το ασφαλιστικό κληρώθηκαν στην εποπτεία της αντιπολιτευόμενης μειοψηφίας του κόμματος, λίγο εξ ανάγκης για ηρεμία μεσούσης της διαπραγμάτευσης, λίγο από κεκτημένη ταχύτητα του κομματικού μηχανισμού στην αναλογικότητα. Σημασία έχει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε σαν ενιαίο κόμμα λειτουργούσε ούτε σαν ενιαίο κόμμα κυβερνούσε.

Οι παλινωδίες στις Σκουριές (με πρόταγμα την προστασία των εργαζομένων στην καταστροφική για το περιβάλλον επένδυση), η επιλογή και νέων μονάδων λιγνίτη αντί επένδυσης στις ΑΠΕ για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, η επιβράβευση των κυνηγών ως περίπου φυσιολατρών και προστατών του περιβάλλοντος αλλά και η αφλογιστία στο ασφαλιστικό, η μη εφαρμογή του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ για τους μικρομεσαίους στο καίριο ζήτημα του χαρατσιού του ΟΑΕΕ που τους καθιστά ανασφάλιστους και χωρίς σύνταξη (μόνο η αποποινικοποίηση πραγματοποιήθηκε στο παρά πέντε) αλλά και του προστίμου-ξαφνικού θανάτου για τις μικρές επιχειρήσεις (10.500 €) του ανάλγητου νεοφιλελεύθερου Βρούτση της ΝΔ, είναι δείγματα γραφής των υπουργείων της "αριστερής πλατφόρμας". Και προφανώς υλοποίηση άλλης γραμμής από την κυβερνητική, σε εποχή που κανένα μνημόνιο δεν εμπόδιζε τους υπουργούς της ΑΠ να εφαρμόσουν τα ψηφισμένα του συνεδρίου...

Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ, μπροστά στην δοκιμασία του νέου μνημονίου που πρέπει να διαχειριστεί στον μακρύ δρόμο της απεμπλοκής από το μη βιώσιμο χρέος, έχει ταυτόχρονα να λύσει και το πρόβλημα της ενοποίησής του. Το ένα είναι προαπαιτούμενο για το άλλο. Ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει - ενιαία στάση απέναντι στο τι μέλει γενέσθαι επίσης. Αν το κόμμα ήταν ενιαίο, η εσωτερική αντιπολίτευση θα διαφωνούσε μέσα στο κόμμα αλλά θα πειθαρχούσε στο κοινοβούλιο ή θα αποχωρούσε παραδίδοντας τις έδρες της στην πλειοψηφία, ιδρύοντας ή προσχωρώντας σε, μιαν άλλη πολιτική δύναμη.

Τώρα η εσωτερική αντιπολίτευση διεκδικεί ως κόμμα μέσα στο κόμμα... ολόκληρο το κόμμα. Και το έκτακτο συνέδριο απειλείται να γίνει, αντί συνέδριο επικαιροποίησης του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ στις νέες συνθήκες και ειδικά ένα συνέδριο διαμόρφωσης του αριστερού σχεδίου για την επείγουσα παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, απλά ένα συνέδριο διάσπασης. Όπου όλα τα σημαντικά θα περάσουν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην μικροπολιτική και τα κουκιά της κάθε παράταξης.

Ένα τέτοιο συνέδριο δεν έχει νόημα - απλά θα διαλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ και θα εκνευρίσει την κοινωνία που θα της έχουν γυρίσει την πλάτη για να λύσουν τους μεταξύ τους λογαριασμούς.

Νόημα σήμερα έχουν οι καθαρές λύσεις. Και καθαρές λύσεις προέρχονται από την καταφυγή στην λαϊκή εντολή, όχι στους πολέμους των μηχανισμών. Στο κάτω κάτω τα κόμματα δεν υπάρχουν αυτόνομα, αλλά για να λύνουν τα προβλήματα των πολιτών με την ορθή διακυβέρνηση και την αύξηση του εθνικού προϊόντος - στην αναδιανομή του οποίου συγκρούονται ως δεξιά και αριστερή προσέγγιση. Αν αποτύχουν στο πρώτο, δεν υπάρχει το δεύτερο - η αναδιανομή. Μένει η αναδιανομή της φτώχειας.

Οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις έπεσαν γιατί απέτυχαν να ανακόψουν την φτώχεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να προτείνει μια πορεία ανασυγκρότησης μέσα στις νέες συνθήκες και τα πλαίσια της νέας δεσμευτικής δανειακής σύμβασης. Και να παρουσιάσει τον οδικό χάρτη της απεμπλοκής.

Είναι τεχνητή η ένταση που υπάρχει αυτήν την στιγμή ανάμεσα στους οπαδούς της ρήξης τώρα και τον κυβερνώντα ΣΥΡΙΖΑ. Και παραπλανητική. Θα μπορούσε να ξεπεραστεί με δημοκρατικές καταστατικές διαδικασίες εντός και να μην απασχολεί το κόμμα την κοινωνία με τα άλυτα προβλήματά του.

Αλλά η μορφοποίηση της πολιτικής διαφωνίας της "αριστερής πλατφόρμας" σε πρόβλημα επιβίωσης της κυβέρνησης και άρα πρόβλημα της κοινωνίας έγινε αναπόφευκτη λόγω της επιβίωσης των συνιστωσών και της παραβίασης του ιδρυτικού συμβολαίου του κόμματος. Αποτέλεσμα της υπερίσχυσης του ισορροπισμού -που είναι η ιδεολογία των μηχανισμών- απέναντι στην εκπεφρασμένη πλειοψηφική θέληση του κόμματος - που είναι η ιδεολογία των μελών του και των ψηφοφόρων του.

Πώς τίθεται ζήτημα προδοσίας επειδή η κυβέρνηση δεν υιοθέτησε την άποψη της μειοψηφίας για έξοδο από το ευρώ; Πόθεν τεκμαίρεται ότι υπήρξε εκλογική εντολή ή κομματική απόφαση για εφαρμογή οποιουδήποτε σχεδίου Β αγνώστου στους ψηφοφόρους και τα μέλη; Πώς διεκδικεί η "αριστερή πλατφόρμα" το κόμμα όταν η εντολή ήταν "σκληρή αντιμνημονιακή διαπραγμάτευση αλλά εντός ευρώ";

Αν μείνουμε στις λέξεις, τότε είμαστε στην περιοχή της πλατφόρμας... "δεν μας ψήφισαν για να εφαρμόσουμε μνημόνιο". Σύμφωνοι. Αλλά "ισχύει επίσης ότι "δεν μας ψήφισαν για να βγούμε από το ευρώ", "δεν μας ψήφισαν για να περάσουμε σε εθνικό νόμισμα", "δεν μας ψήφισαν να βγούμε από την ευρωζώνη και την ΕΕ". Τι σημαίνουν όλα αυτά;

Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποφασίσει συλλογικά πώς να προσαρμόσει την τακτική του στις νέες συνθήκες χωρίς να απεμπολήσει την στρατηγική εξόδου από την μνημονιακή εξάρτηση. Συλλογικά - εφόσον δεν έχει αλλάξει στρατηγική και στόχευση, απλά συνάντησε τοίχο στην άμεση εφαρμογή τους και δυσμενή συσχετισμό που αποκαλύφθηκε και δυσμενέστερος των αρχικών προβλέψεων. Έως την πραγματοποίηση ενός άμεσου grexit βρήκε μπροστά του.

Είναι απαραίτητο να πέσει η κυβέρνηση για να γίνει αυτή η προσαρμογή; Η πλατφόρμα λέει ναι - και καταψηφίζει την κυβέρνηση της αριστεράς!

Μπορούμε να εμπιστευθούμε ότι αυτή η κυβέρνηση θα σχεδιάσει, με ό,τι μπόρεσε να πετύχει και όσα ισοδύναμα ή παράλληλα εφαρμόσει, την απεμπλοκή από το δυσβάσταχτο χρέος και τις υποχρεωτικές δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια που τις συνοδεύουν; Η "αριστερή πλατφόρμα" λέει όχι και δεν δίνει ψήφο εμπιστοσύνης, ρίχνοντας την κυβέρνηση -λίγη σημασία έχει αν αυτό θα εκφραστεί με παρών, όχι ή αποχή!

Κι όμως: το κόμμα δεν αποφάσισε - έχει προγραμματίσει έκτακτο συνέδριο γι αυτό. Και στο μεταξύ, η κυβέρνηση δεν απεμπολεί τις ευθύνες της στην διαχείριση της κατάστασης, δεν φυγομαχεί, δεν αφήνει στην τύχη της -ενώ γύρω περιπλανιέται το φάντασμα της άτακτης χρεοκοπίας- την κοινωνία και επίσης τους ανθρώπους που την εμπιστεύθηκαν.

Τι ακριβώς λοιπόν ζητά η "αριστερή πλατφόρμα";

Να πληρώσουν άλλοι την προχειρότητά τους στην διατύπωση εναλλακτικής πρότασης.

Να πληρώσουν άλλοι για κάθε πρόταση που μειοψήφησε από όσες κατέβασαν στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ - δλδ την αποτυχία τους να πείσουν το κομματικό σώμα.

Να πληρώσουν άλλοι και μάλιστα η πλειοψηφία και ο λαός, εφαρμόζοντας τα τυχοδιωκτικά σχέδια της κοπής νέου νομίσματος ή των επιδρομών στο νομισματοκοπείο και την ΤτΕ για κατάσχεση αποθεματικών σε χαρτονόμισμα που δεν μπορεί να κυκλοφορήσει.

Με το ζόρι δλδ να εφαρμοστεί το σχέδιο της μειοψηφίας, μόνο και μόνο επειδή έγινε ανεκτό τόσο καιρό χάριν του ισορροπισμού να λειτουργεί ως κόμμα μέσα στο κόμμα...

Αυτό δεν είναι αριστερά, είναι θράσος. Είναι η κλασική περίπτωση "δώσε θάρρος στον χωριάτη να σου ανέβει στο κρεβάτι". Δεν είναι πολιτική καν - είναι μικροπολιτική.

Κι όσοι επίσης αριστεροί/ές βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου δεν ξέρουν ακόμη τι να επιλέξουν ανάμεσα στο όχι, το ναι και το παρών ή την αποχή, καλόν είναι να πάψουν να κλαίγονται και να γκρινιάζουν και να αναλάβουν τις ευθύνες τους - δεν εκλέχτηκαν για να μοιρολογούν αλλά για να αποφασίζουν.

Καλώς ή κακώς, ένα ομοσπονδιακό κόμμα δεν κυβερνά. Ούτε μια κυβέρνηση χωρίς την δεδηλωμένη, έρμαιο στους εκβιασμούς της παλαιοκομματικής αντιπολίτευσης.

Οι εκλογές είναι αναπόφευκτες.

Ας συγκρουστούν εκεί τα διαφορετικά πολιτικά σχέδια και μέσα στην Αριστερά και ας αποφασίσει ο λαός για τα περαιτέρω. Κι ύστερα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ παραμείνει στο πηδάλιο, ας λύσει στο επερχόμενο συνέδριό του το πρόβλημα της επιβίωσης και ανασυγκρότησης της κοινωνίας και της χώρας μας στις νέες συνθήκες - τα κομματικά του προβλήματα δεν αφορούν κανέναν και η αμέλειά του να εξασφαλίσει την αφομοίωση των συνιστωσών σε ενιαίο, κανονικό κυβερνών κόμμα δεν αφορά την κοινωνία.

Και μια επίπλαστη ενότητα στον ΣΥΡΙΖΑ με θυσία και βάσανο της κοινωνίας δεν είναι πια επιτρεπτή - η ζωή απειλείται ακόμη από την λιτότητα και τις δημοσιονομικές περικοπές, η παραγωγή φθίνει, οι επιχειρήσεις κλείνουν, η ανασυγκρότηση φωνάζει "ή τώρα ή ποτέ".

Συγγνώμη "αριστερή πλατφόρμα", αλλά η ζωή είναι αλλού.

Πηγή: aristerovima.blogspot.gr