Πρέπει λέει να ξυπνήσουμε μαζί!

γράφει η Νάση Πετριτσοπούλου *

Δεν είναι μόνο που χάσαμε μισθό, σύνταξη κι ασφάλεια.

Που αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε συνήθειες όπως να πηγαίνουμε στο γιατρό όταν αρρωσταίνουμε, να ανοίγουμε τη θέρμανση όταν κρυώνουμε ή να βάζουμε βενζίνη στο αυτοκίνητο.

Δεν είναι ούτε τα χαμένα ταξίδια της ζωής μας και τα δώρα στους φίλους που δεν μπορούμε πια να κάνουμε…

Το αβάσταχτο για μένα είναι που νομίζω ότι κοιμάμαι με το ζόρι.

Είμαι λέει σε μια Ελλάδα που δεν αναγνωρίζω, άκου τώρα, σε μια πατρίδα που με θεωρεί τεμπέλα κι εχθρό της εξ ορισμού και μου ζητάει να απολογηθώ για την προβοσκίδα και τα μακριά νύχια.

Κάθε μέρα νομίζω ότι ξυπνάω, για να διαπιστώσω πολύ γρήγορα ότι βρίσκομαι στο ίδιο σκηνικό κομπάρσος και ακόλουθος. Μια καταγγελία μπορεί να με στείλει σπίτι, μια αθλιολόγηση να με μηδενίσει, ένας αστυνομικός να με ξυλοφορτώσει κι ένας δικαστής να μου πει στο τέλος ότι εγώ φταίω για όλα!

Ο πολιτικός θα επιχειρήσει να με πείσει ότι ζω την εποχή της ανάπτυξης και της αξιοκρατίας, πώς δεν το βλέπω;

Μα κοιμάμαι είπαμε και δεν μπορώ ν’ ανοίξω τα μάτια…

Στο σενάριο αυτό προσπαθώ συνεχώς να βρω την έξοδο. Μάταια.

Χτυπάνε τα ξυπνητήρια, χτυπάει το κουδούνι στο σχολείο κάθε τρεις και λίγο, αλλά όσο και να πετάγομαι ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά θα μπούνε τα πράγματα στη θέση τους, τίποτα δεν αλλάζει.

Αυτό το τελευταίο δεν είναι αλήθεια. Αλλάζουν όλα προς το χειρότερο συνέχεια. Κι ενώ περιμένω από στιγμή σε στιγμή ότι θα εμφανιστεί από κάπου ένας φαρσέρ να αναλάβει την ευθύνη, μια καινούρια επιδείνωση της ήδη δεινής μου θέσης με ρίχνει πιο βαθιά στον ύπνο.

Σκάσε και ροχάλιζε ένα πράγμα…

Καθώς κοιμάμαι τον ύπνο του “δικαίου” πυκνώνουν οι φτωχοί και πεινασμένοι, τα παιδιά που κοιμούνται στο δρόμο, οι έφηβοι που γεννήθηκαν εδώ, αλλά δεν έχουν το δικαίωμα της πατρίδας, οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι ασθενείς και ανασφάλιστοι, οι απλήρωτοι και οι αδικημένοι… Μια κοινωνία αναγκών από αυτές που δεν μπορούν άλλο να περιμένουν. Ανάμεσά τους κι εγώ.

Έρχεται και ο Νίκος, έτοιμος για μάθημα.

Επιμένει να ανέβει στην τάξη. Με ρωτάει ποιος δικαιούται να του το απαγορεύσει.

Τι να του απαντήσω; Δε βρίσκω τίποτα σωστό. Όλα πρέπει να γίνουν από την αρχή αλλιώς.

Αυτό είναι! Πρέπει να ξαναγράψουμε το σενάριο, πρέπει να φτιάξουμε μια διαφορετική ιστορία για όλους μας…

Γιατί στο ξαναλέω: όχι, δεν είναι τα χρήματα που λιγόστεψαν, αυτό είναι το τελευταίο.

Είναι η αξιοπρέπεια που έπεσε στο χώμα.

Η δικαιοσύνη που απόμεινε μια λέξη-κουφάρι.

Το μαύρο που μου σκεπάζει όλα τα χρώματα.

Είναι που κάθε μέρα μού γίνεται όλο και πιο δύσκολο το χαμόγελο.

Είναι που ενώ η κυβέρνηση δολοφονεί το μυαλό και το σώμα μας, εμείς επιμένουμε να σηκωνόμαστε από τον ύπνο, για να επιβιώσουμε άλλη μια μέρα υπνωτισμένοι.

Φτάνει όμως η πλάκα! Ως εδώ, θέλω τη ζωή μου πίσω.

Και για να την ξανακερδίσω, πρέπει λέει να ξυπνήσουμε μαζί!

Οπότε, μη ρωτάς για ποιον χτυπάει η καμπάνα! Πάντα για μας χτυπάει η έρμη… Καλημέρα!

 

* η Νάση Πετριτσοπούλου

είναι εκπαιδευτικός

Πηγή: www.sinergasia.gr