Μια νύχτα φωτεινή...

γράφει η Νάση Πετριτσοπούλου

Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Θα ξαναβρεθούμε είχαμε πει, θυμάσαι;

Εκεί στην παραλία του Αγ. Κοσμά, με τους φοίνικες, δίπλα στον ληστή και τον φονιά, είχαμε συμφωνήσει ένα ραντεβού.
 
Κι είναι ωραίο που τα καταφέραμε, δες! Άνθρωποι κάθε ηλικίας, οι παλιοί της υπερασπιστές, οι καινούριοι της φίλοι , εκείνοι που ήθελαν να μπουν για λίγο στη συντροφιά μας… Ήρθαν παρέες που γνωρίζαμε και άλλες που μάθαμε.

Ήρθε κι ο άλλος άνθρωπος που προσπάθησε, αλλά δε βρήκε τρόπο να μεταφέρει την κουζίνα του για να μαγειρέψουμε! Τον γνωρίσαμε ωστόσο από κοντά, είναι μια αρχή κι αυτό…

Φέραμε όλοι από κάτι και καθίσαμε στην αμμουδιά, με τα κεράκια μας στα γυάλινα βάζα, τα ταπεράκια της μαμάς στη μέση...
 
Οι συστάσεις έγιναν με γέλια και φιλέματα.

Μοιραστήκαμε το κρασί και το τραγούδι. Υπέροχοι μουσικοί -φωνές και όργανα- μας έκαναν όλους μια παρέα.
 
Κυρίως όμως:

συναντηθήκαμε στην ελεύθερη παραλία που στέκεται πεισματικά ανάμεσα στα θεριά, όρθια ακόμα και περιμένει την ετυμηγορία…

… Και την ευχαριστήσαμε με τον τρόπο μας, γιατί μπορεί εμείς να μην την υπερασπιζόμαστε πάντα όπως και όσο της αξίζει, αλλά εκείνη δε μας προδίδει ποτέ.

Είναι εκεί και είναι δική μας. Πάντα!